Απλός θεατής έχει καταντήσει η ελληνική κυβέρνηση στο πρόβλημα του χρέους της χώρας. Ολα εξαρτώνται από τους δανειστές και τι συμφωνία θα κάνουν μεταξύ τους για την εκταμίευση της δόσης των 31,5 δισ. ευρώ.
Σε νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους επιμένει η Λαγκάρντ, ενώ η καγκελάριος Μέρκελ δεν μπαίνει καν στον κόπο να το συζητήσει. Τρίτη λύση βάζει στο τραπέζι η Ευρωπαϊκή Ενωση, που θέλει να δανείσει την Ελλάδα για να επαναγοράσει το χρέος της από τη δευτερογενή αγορά ομολόγων.
Ανένδοτοι φαίνονται οι εταίροι σε ό,τι αφορά την πορεία του χρέους, αφού, παρά το φετινό κούρεμα, θα εκτοξευθεί στο 184,9% του ΑΕΠ το 2016. Γι' αυτό και συνεχίζουν να εκβιάζουν την ελληνική κυβέρνηση. Δεν ικανοποιήθηκαν από την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου την περασμένη Τετάρτη με την (οριακή) πλειοψηφία των 153 βουλευτών. Ούτε επαναπαύονται στη βέβαιη ψήφιση από την πλειοψηφία των βουλευτών του προϋπολογισμού.
Η δόση θα δοθεί βεβαίως, όσο και αν καθυστερήσει. Η πίεση όμως είναι αφόρητη ώστε η τρικομματική κυβέρνηση να παραμείνει αλώβητη και υπάκουη στις απαιτήσεις της τρόικας.
Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης φαίνονται αδύναμοι να αντιδράσουν. Μόνο μέλημα του πρωθυπουργού είναι να μη χαθεί εντελώς η αξιοπιστία του στο εσωτερικό της χώρας, πράγμα σχεδόν αδύνατο. «Κυβερνήτης» και «συγκυβερνήτες» αναγκάζονται να εκτελούν όποια λύση προτείνουν οι εταίροι. Οι τρεις από μόνοι τους δεν έχουν λύση. Η λύση είναι περισσότερο πολιτική και η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει αυτή τη στιγμή το σθένος να διαπραγματευτεί με δικούς της όρους.
Αρκούμαστε στη δήλωση Στουρνάρα ότι «η Ελλάδα κάνει αυτό που πρέπει να κάνει και η Ευρώπη θα κάνει αυτό που πρέπει να κάνει και η δόση θα εκταμιευτεί». Μπορεί να «τραβάει ζόρια» η κυβέρνηση, αλλά η εκταμίευση της δόσης κάθε φορά είναι ψυχοβγαλτική για τον ελληνικό λαό.
Οι πολλοί ίσως δεν καταλαβαίνουν την τελευταία λύση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, να δανειστεί δηλαδή η Ελλάδα για να κουρέψει το χρέος της (buy back). Μ' ένα δάνειο, δηλαδή, της τάξης των 15 δισ. ευρώ να σβήσει χρέος 60 δισ. ευρώ. Αντιλαμβάνονται πολύ καλά όμως ότι στις διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με την τρόικα η πρώτη δεν φαίνεται να έχει τον οποιοδήποτε λόγο (διαπραγματευτές χωρίς λόγο).
Και αυτό είναι το μείζον εξ αρχής, η ανυπαρξία δηλαδή πολιτικού λόγου και άρα πολιτικής λύσης εκ μέρους των ελληνικών κυβερνήσεων. Χορεύουν όλες στον ρυθμό που θέλουν οι εταίροι και αυτό είναι που καταρρακώνει το εθνικό φιλότιμο, την εθνική υπερηφάνεια (εάν η λέξη φιλότιμο θεωρείται ότι εκφράζει το θυμικό και όχι το ορθολογικό στοιχείο).
Οι υπαινιγμοί ένθεν κακείθεν ότι η χώρα μπορεί να οδηγηθεί εκτός ευρωζώνης ή να πτωχεύσει κ.λπ. μπορεί να έχουν ερμηνευτική βάση, απέχουν πολύ όμως από τον πολιτικό ρεαλισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Γεγονός είναι ότι το χρέος παραμένει δυσθεώρητο και αυτό θορυβεί και την αλλοδαπή και την ημεδαπή τρόικα. Και το χρέος αυτό, ελλείψει σθεναρής ελληνικής κυβέρνησης, καλείται να το φορτωθεί στις πλάτες της και να το κουβαλήσει η ελληνική κοινωνία. Κούρεμα με δανεικά: ακόμη ένας εμπαιγμός, έστω χιουμοριστικός.
