Του Τάσου Τσακίρογλου
Και πάνω που η ειδυλλιακή εικόνα είχε φιλοτεχνηθεί, στεφανωμένη με ροζ συννεφάκια και δάφνες, ήρθε η πραγματικότητα για να τη μετατρέψει σ' ένα κακόγουστο αστείο.
«Η χώρα εξασφάλισε τη σωτηρία της, ανέκτησε μέρος της χαμένης διεθνούς αξιοπιστίας της, η παραμονή μας στο ευρώ διασφαλίστηκε», μετέδιδαν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, συμβάλλοντας στο κλίμα αυτοϊκανοποίησης που οικοδομούσαν τα επικοινωνιακά επιτελεία του Μαξίμου και της Ρηγίλλης, με τις συνήθεις επιφυλάξεις ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Επόμενος ανεμόμυλος για τους κυβερνητικούς Δονκιχότες οι επενδύσεις και η ανάπτυξη, τις οποίες ξεκίνησαν να κατακτήσουν με εκστρατείες σε μακρινές πολιτείες. Με όπλο την ακατάβλητη θέληση του Αντώνη Σαμαρά να ανορθώσει τη χώρα και να την οδηγήσει στο πάνθεον των αναπτυγμένων ευρωπαϊκών κρατών. Πριν όμως αλέκτορα φωνήσαι τρις, τα «πεισματάρικα γεγονότα» έριξαν τον ατρόμητο ιππότη από τον Ροσινάντε, αποκάλυψαν το πραγματικό σκηνικό και απομυθοποίησαν τις ευγενείς του προθέσεις.
Η φανατική εμμονή του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών σε μια πολιτική που αναγνωρίζεται ακόμα και από τους εμπνευστές της ως «λανθασμένη», επιβεβαιώνει την ουσιαστική συμβολή των μνημονιακών κυβερνήσεων στα σημερινά οικονομικά αδιέξοδα και την κοινωνική καταστροφή που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας.
Οι ενέσεις τεχνητής αισιοδοξίας, που σε καθημερινές δόσεις χορηγούν στην κοινωνία για να μένει ναρκωμένη, αποδεικνύονται ανεπαρκείς, αφού η αδρεναλίνη την οποία «εκκρίνουν» τα προβλήματα είναι πολύ πιο ισχυρή και κρατά τις περισσότερες κοινωνικές ομάδες σε εγρήγορση: αγρότες, ναυτεργάτες, εργαζόμενοι στις Μεταφορές και έπεται συνέχεια. Οσο για την κοινωνία; Πολίτες στα όρια της φορολογικής απόγνωσης, άνθρωποι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, χωρίς ελπίδα και πίστη σε ένα αξιοπρεπές αύριο.
Η εικονική πραγματικότητα της «κυβέρνησης εθνικής ευθύνης» έχει γεμίσει με ρωγμές, απειλώντας ολόκληρο το οικοδόμημα που στήθηκε με υλικά του παρελθόντος: με εμφυλιοπολεμικές κραυγές, «εσωτερικούς εχθρούς», «νόμο και τάξη», «πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια», ρατσιστικά εμέσματα και ναζιστική βία. Η επιχείρηση (αστυνομικής) καταστολής έρχεται ως φυσικό επακόλουθο της αποτυχίας να μείνει η κοινωνία σε «καταστολή» με άλλες μεθόδους. Αν κάθε τι κρίνεται από το αποτέλεσμα, η σημερινή κυβέρνηση μπορεί επάξια να κατακτήσει τα πρωτεία της αποτυχίας: δημοσιονομικοί στόχοι, κοινωνική συνοχή, ανεργία, ακρίβεια, ύφεση.
Η προσπάθεια να κρατηθεί με το «έτσι θέλω» στη ζωή μια οικονομική πολιτική, υπεύθυνη για τη δυστυχία εκατομμυρίων ανθρώπων είναι προϊόν δογματικής προσήλωσης, βιασμού των κοινωνικών αναγκών και απόλυτης ταξικής μεροληψίας, «πληγών» που μέχρι σήμερα οι απανταχού συντηρητικοί απέδιδαν στον μαρξισμό και στον σοσιαλισμό. Οπως έγραφαν οι φοιτητές τον Μάη του ’68, «ουτοπία δεν είναι να πιστεύεις ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, αλλά ότι θα μείνουν τα ίδια».
