Του Τάσου Παππά
Είναι γνωστό από την ιστορία των κομμάτων ότι ο πιο μισητός εχθρός για τις ηγεσίες είναι οι πρώην, δηλαδή όλοι εκείνοι που διαφώνησαν με τη γραμμή και διέρρηξαν τις σχέσεις τους με το κόμμα. Ακόμη κι όταν δεν γίνονται γενίτσαροι, οι πρώην είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγή. Συνήθως, τους συνοδεύουν κατηγορίες για προδοσία, αποστασία, συνεργασία με τον αντίπαλο, βρόμικες συναλλαγές.
Το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Το έκανε παλαιότερα, το κάνει και σήμερα. Αντιγράφοντας τις πιο δυσώνυμες πρακτικές της ιστορικής Αριστεράς, «λούζει» τους πρώην του, που σήμερα είναι πολύ περισσότεροι από τους παραμένοντες στις τάξεις του, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Κάποια στιγμή όμως η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και οι παράγοντες που την πλαισιώνουν πρέπει να μας πουν τι εννοούν όταν αναφέρονται στις «αρνητικές εκδοχές του παλαιού ΠΑΣΟΚ».
Παραπέμπουν στα στελέχη που έφυγαν κατά κύματα; Περιγράφουν μόνον εκείνους που μετακόμισαν σε άλλα κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ); Φωτογραφίζουν τις πρακτικές που εφαρμόστηκαν από τις δυνάμεις του τις προηγούμενες δεκαετίες στο συνδικαλιστικό κίνημα, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο κράτος;
Γιατί παλαιό ΠΑΣΟΚ είναι και οι συνεργάτες του Γ. Παπανδρέου, που εγκατέλειψαν το κίνημα ή κρατούν αποστάσεις από τη σημερινή στρατηγική συνεργασίας με τη Δεξιά. Παλαιό ΠΑΣΟΚ είναι και οι οπαδοί του εκσυγχρονιστικού ρεύματος που έχουν αναχωρήσει προ πολλού για άλλες πολιτείες. Παλαιό ΠΑΣΟΚ είναι και οι έγκλειστοι στον Κορυδαλλό, αλλά και όσοι έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Δικαιοσύνη. Και για να έρθουμε στο κρίσιμο σημείο: Παλαιό ΠΑΣΟΚ είναι και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Την περίοδο της παντοδυναμίας του δημιουργήθηκαν οι συνθήκες (με την ανοχή του ή τη συνέργειά του) για να εκδηλωθούν και να εγκατασταθούν στη χώρα και στο κόμμα του όσα σήμερα αποδοκιμάζονται ως «αρνητικές εκδοχές του παλαιού ΠΑΣΟΚ». Γι’ αυτόν, όμως, ούτε κιχ. Παραμένει το σέμνωμα της παράταξης, το ιερό σημείο αναφοράς για τους νυν, τους πρώην και πιθανώς για τους επόμενους, αν φυσικά εμφανιστούν τέτοιοι.
Ωστόσο, αν θέλουν η προσπάθεια απογαλακτισμού να φτάσει σε βάθος, να είναι ειλικρινής, ουσιαστική και δημιουργική (διατηρούμε ισχυρές αμφιβολίες, για να μην πούμε ότι είμαστε βέβαιοι για το αντίθετο), οφείλουν να αναμετρηθούν με τον ιδρυτή του κόμματος. Πώς να το κάνουν όμως αφού παιδιά του είναι όλοι τους και γι’ αυτό, όποτε τους βολεύει, τον μνημονεύουν για να ντύσουν με δανεικό κύρος τις πράξεις τους.
Αλλά είπαμε, να αποδομήσουμε το πρόσφατο και το μακρινό παρελθόν του κόμματος για να δικαιολογήσουμε την αιμομικτική σχέση με τον άλλοτε προαιώνιο εχθρό της παράταξης, αλλά υπάρχουν και όρια. Δεν θα γίνουμε πατροκτόνοι.
