Του Τάσου Παππά

Η προσπάθεια του Φώτη Κουβέλη να ξεκινήσει διάλογος ανάμεσα στις προοδευτικές δυνάμεις -χρησιμοποιούμε τον όρο για τη συνεννόηση-, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τη συγκρότηση ενός σχεδίου ανατροπής της συντηρητικής πολιτικής, είναι εξαιρετικά φιλόδοξη. Εχει πιθανότητες επιτυχίας; Κατά τη γνώμη μου όχι, γιατί υποτιμά τις αντιθέσεις που διατρέχουν τον χώρο. Πρόκειται για αντιθέσεις που μοιάζουν (και είναι) στην παρούσα φάση αγεφύρωτες. Σωστά η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ απάντησε στην επιστολή-πρόσκληση του κ. Κουβέλη «ευχαρίστως ναι, αλλά χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ». Και είναι σωστή η στάση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ γιατί, σύμφωνα με την ανάλυσή της, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα αντιευρωπαϊκό, εξτρεμιστικό που δεν θέλει να σωθεί η πατρίδα με τον τρόπο που τη σώζουν (;) Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει νόημα λοιπόν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι. Σωστά επίσης η Κουμουνδούρου απάντησε στον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ «ευχαρίστως ναι, αλλά δεν έχουν καμιά δουλειά στη συνάντησή μας το ΠΑΣΟΚ, τα ράκη της Κεντροαριστεράς και οι λοιποί τεθλιμμένοι συγγενείς».

Δεν θα μπορούσε να απαντήσει διαφορετικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού η στρατηγική του, το πρόγραμμά του, οι θέσεις του για τα ζητήματα της συγκυρίας και η πολιτική συμμαχιών κινούνται γύρω από το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Από τη στιγμή που θεωρεί ότι υπεύθυνα για την καταστροφή της οικονομίας, την αύξηση της ανεργίας, τη φτωχοποίηση των μεσαίων στρωμάτων είναι τα κόμματα του συναινετικού δικομματισμού, πώς είναι δυνατόν να δεχτεί να συζητήσει με το ένα από τα δύο σχήματα της συγκυβέρνησης; Το σκεπτικό του ΠΑΣΟΚ είναι απλό: Ο ΣΥΡΙΖΑ συνιστά απειλή για τη δημοκρατία, την πολιτική ομαλότητα και την οικονομική σταθερότητα, συνεπώς δεν μπορεί να γίνει συνομιλητής μας.

Εξίσου απλό είναι και το σκεπτικό του ΣΥΡΙΖΑ: Δεν μπορείς να αναθέτεις στον δολοφόνο την εξιχνίαση του εγκλήματος, ιδιαίτερα μάλιστα αν αυτός δεν δείχνει καμία διάθεση μεταμέλειας και επιμένει να υποστηρίζει ότι η πολιτική που εφαρμόζεται είναι μονόδρομος. Ο ολετήρας σε ρόλο διασώστη είναι μαύρη κωμωδία. Είναι φανερό ότι η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ με την πρωτοβουλία που πήρε θέλησε να ικανοποιήσει όλες τις τάσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό του κόμματος, ώστε να μειωθεί η ένταση που επικρατεί μετά το κακό εκλογικό αποτέλεσμα. Κατάφερε όμως να μην ευχαριστήσει καμία. Η μία πλευρά αντιμετωπίζει τον ΣΥΡΙΖΑ περίπου σαν μίασμα και η άλλη τοποθετεί το ΠΑΣΟΚ στο στρατόπεδο των εχθρών της Αριστεράς. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες η ΔΗΜΑΡ οφείλει να διαλέξει.