Του Αγγελου Αναστασόπουλου
Είναι πλέον σαφές ότι αυτή η μυρωδιά στην ατμόσφαιρα δεν είναι ούτε από διαρροή γκαζιού ούτε από τον ψεκασμό αεροπλάνων, όπως διατείνονται οι λογής συνωμοσιολόγοι. Είναι μυρωδιά εκλογών. Η κυβέρνηση δεν το παραδέχεται, όμως οι οιωνοί άλλα δείχνουν.
Οι 26 μήνες της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν μια συνέχεια της πρότερης κατάστασης. Μια αλληλουχία φόρων, μέτρων λιτότητας, μειώσεων και κενών εορτασμών για μια υποτιθέμενη ανάπτυξη και αποκατάσταση του κύρους της χώρας στο εξωτερικό. Το πιάτο παρέμενε άδειο, όμως οι κοστουμαρισμένοι των υπουργείων και των οίκων αξιολόγησης κοιτούσαν ψυχρούς αριθμούς και χαρτιά και μετακινούσαν την Ελλάδα πιο δεξιά ή πιο αριστερά στην καμπύλη Γκάους της αξιοπιστίας.
Εσχάτως κάτι έχει αλλάξει. Κάθε δυσβάσταχτο μέτρο δεν συνοδεύεται μόνον από την περισπούδαστη φανφάρα περί ανάπτυξης και πλεονάσματος. Το μαστίγιο έχει παραμείνει μαστίγιο, όμως το καρότο το αντικατέστησε η ζαχαρίτσα. Πιο φτηνή, λιγότερο ευεργετική, μα πιο γλυκιά στα χείλη του αλόγου. Το κάθε μέτρο συνδυάζεται, πλέον, με μια ψευτοπαροχή, είτε αυτή λέγεται εγκαίνια επτά χιλιομέτρων μιας εθνικής οδού που έπρεπε να είναι έτοιμη εδώ και μία διετία είτε λέγεται δημιουργία ενός ανούσιου πανεπιστημιακού τμήματος στα Ιωάννινα. Περισσότερο ζήλο στο υπουργικό συμβούλιο δείχνει η «πράσινη» μειοψηφία, αφού οι λίγοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ πασχίζουν με μέτρα της τελευταίας στιγμής να επαναφέρουν το κόμμα τους.
Η πιθανολογούμενη διάλυση της τρόικας δεν σημαίνει τέλος των προβλημάτων και της οικονομικής κρίσης. Το τέρας θα αλλάξει πρόσωπο και όνομα, όμως θα εξακολουθήσει να ελέγχει τη χώρα με άλλη μορφή. Οταν οι αποικίες των Αγγλων, των Ισπανών, των Ολλανδών και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων άλλαζαν κυβερνήτη, οι ιθαγενείς πανηγύριζαν, ωσότου καταλάβαιναν πως το μόνο που άλλαξε είναι το όνομα στη σφραγίδα με την οποία σημαδεύονταν τα κιβώτια που θα έστελναν τους πολύτιμους πόρους στον βασιλιά πέρα από τη θάλασσα. Ομως μια εξέλιξη παντελώς άσχετη με την πολιτική της κυβέρνησης –όπως η διάλυση (;) της τρόικας- μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως η μεγαλύτερη επιτυχία στον «απελευθερωτικό αγώνα» κατά των προστάτιδων δυνάμεων. Και είναι καθήκον της Αριστεράς να πείσει τους ψηφοφόρους ότι κι αν βάλει τα ρούχα του αλλιώς, ο Μανωλιός παραμένει ο ίδιος άνθρωπος.
