Του Τάσου Παππά
Συνεχίζουν απτόητοι οι βουλευτές της συμπολίτευσης να το παίζουν δίπορτο. Ψηφίζουν ό,τι φέρνει η κυβέρνηση στη Βουλή και στη συνέχεια, όταν αποκαλύπτεται το μέγεθος της βλάβης, ξεσηκώνονται. Εκ των υστέρων και του εκ του ασφαλούς υποδύονται τους αντιρρησίες και πουλάνε την αγωνιστική δράση τους στις εκλογικές περιφέρειές τους. Σήμερα βρήκαν άλλο θέμα να εκφράσουν τις διαφωνίες τους. Η διαφορά είναι ότι το κάνουν προκαταβολικά (αυτό τους τιμά) και η απειλή τους ακούγεται πειστική, γιατί η ένσταση που καταθέτουν αφορά τον σκληρό πυρήνα της δεξιάς ιδεολογίας, δηλαδή τα λεγόμενα εθνικά θέματα με την ευρύτερη έννοια του όρου. Δεν θα ψηφίσουν, λένε, το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο αν δεν αντιμετωπίζεται ως αδίκημα η άρνηση της γενοκτονίας των χριστιανών της Ανατολής (Ποντίων, Μικρασιατών, Αρμενίων, Ασσυρίων), όπως αντιμετωπίζεται η άρνηση του Ολοκαυτώματος των Εβραίων. Επικαλούνται την απόφαση της ελληνικής Βουλής το 1994. Πρώτη παρατήρηση: Ο συμψηφισμός δεν είναι η κατάλληλη λογική να προσεγγίζεις ζητήματα με βαρύ ιστορικό φορτίο γιατί μπορεί να λειτουργήσει και ανάποδα. Για παράδειγμα, τι θα εμποδίσει την τουρκική Βουλή να χαρακτηρίσει γενοκτονία όσα διέπραξε ο ελληνικός στρατός εις βάρος των Τούρκων της ενδοχώρας κατά τη διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας -και στη φάση της προέλασης και στη φάση της υποχώρησης; Δεύτερη παρατήρηση: Για την περίπτωση του Ολοκαυτώματος υπάρχουν αποφάσεις διεθνών οργάνων και σε πολλές χώρες η άρνησή του συνιστά ποινικό αδίκημα.
Η ελληνική Βουλή δεν είναι στο ίδιο θεσμικό ύψος με τους διεθνείς οργανισμούς και η απόφαση του 1994 είναι ευάλωτη στην υποψία ότι εξυπηρετούσε τις ανάγκες της εξωτερικής πολιτικής εκείνης της περιόδου. Τρίτη παρατήρηση: Στη νομική επιστήμη δεν ταυτίζονται οι έννοιες γενοκτονία, εγκλήματα πολέμου, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Για να χαρακτηριστεί μια πολιτική γενοκτονική πρέπει να υπάρχει οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης πληθυσμών όχι γι’ αυτό που κάνουν σε συνθήκες πολέμου, αλλά γι’ αυτό που νομίζει ο διώκτης τους ότι είναι στη διαδρομή του χρόνου (παρίες, συνωμότες, κατώτεροι φυλετικά, επικίνδυνοι για τη χώρα που βρίσκονται κ.λπ.). Τέταρτη παρατήρηση: Κατά την άποψη πολλών είναι λάθος να ποινικοποιείται η έκφραση γνώμης, όσο εξωφρενική, αποκρουστική, γραφική κι αν είναι, ακόμη κι αν συγκρούεται μετωπικά με τα γεγονότα και τα στοιχεία, γιατί τότε δημιουργείται η εντύπωση ότι η ιστορική αλήθεια δεν είναι και τόσο αλήθεια όσο θέλει να εμφανίζεται και απαιτούνται νόμοι για να καθιερωθεί. Με αφορμή τη φυλάκιση στην Αυστρία του Ντέιβιντ Ιρβινγκ επειδή αμφισβήτησε το Ολοκαύτωμα, ο καθηγητής Βιοηθικής του Πρίνστον Πίτερ Σίνγκερ έγραψε ότι «ο καλύτερος τρόπος για να πείσουμε οποιονδήποτε παραμένει ακόμη σκεπτικιστής για τις θηριωδίες των ναζιστών, είναι να τον φέρουμε αντιμέτωπο με τις αποδείξεις που υπάρχουν. Αν το κράτος βάζει φυλακή τέτοιους ανθρώπους, τότε αυτοί θα πρέπει όντως να ασχολούνται με κάτι που το κράτος επιθυμεί να κρατήσει μυστικό» («Βήμα» 21-5-2006).
