Γερά δεμένος στο άρμα της σκληρής λιτότητας α λα γερμανικά, ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ οδήγησε χθες στην γκιλοτίνα τον «αντάρτη» υπουργό Οικονομίας Αρνό Μονμπούρ και την υπόλοιπη «αριστερή πτέρυγα» του (πάλαι ποτέ Σοσιαλιστικού) κυβερνώντος κόμματος. Επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά, με τη στάση του, όσους τον καταγγέλλουν όλο το τελευταίο διάστημα πως ακολουθεί κατά γράμμα τις εντολές της «σιδηράς καγκελάριου» Μέρκελ και της γερμανικής Δεξιάς.
Τα γεγονότα μιλούν μόνα τους: αντί να υψώσει το ανάστημά του προς τη Γερμανία, ως ηγέτης της δεύτερης μεγαλύτερης δύναμης στην ευρωζώνη, και να ενώσει τις δυνάμεις του με τους άλλους «παραπονούμενους» Μεσόγειους της ευρωζώνης, ξεκινώντας από τον Ιταλό ομοϊδεάτη του Ματέο Ρέντσι και απαιτώντας εδώ και τώρα μια ριζική στροφή στην οικονομική πολιτική τής κατ' όνομα Ενωσης, ο Γάλλος… «Ολαντρέου» προτίμησε να «τιμωρήσει» πολιτικά τους επικριτές του, που εδώ που τα λέμε δεν είναι καν αριστεροί με την κλασική έννοια: ο «επαναστάτης» Μονμπούρ, για όσους έχουν παρακολουθήσει την πορεία του, δεν είναι παρά ένας «χλιαρός» σοσιαλδημοκράτης της σχολής του Τζον Μέιναρντ Κέινς.
Οι… αντιμερκελικές δηλώσεις του υπουργού Οικονομίας στη Le Monde ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι: ο Μονμπούρ όχι μόνο καυτηριάζει την πολιτική της Μέρκελ, αλλά «καίει» και την κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει, γιατί, όπως λέει, δεν μπορεί ολόκληρη Γαλλία να άγεται και να φέρεται από τη γερμανική Δεξιά. Ο Μονμπούρ έστειλε σαφές μήνυμα πως η Γαλλία δεν προτίθεται να συμπράξει άλλο σε αυτές τις πολιτικές, αλλά θα προβάλει μια ζώνη αντίστασης στην «επικίνδυνη και μόνιμη ασθένεια που έχει πλήξει την ευρωζώνη».
Λίγοι χειμαζόμενοι, καλοκαιριάτικα, Νότιοι θα διαφωνούσαν με τις καταγγελίες του Γάλλου υπουργού για τα «γεράκια του πληθωρισμού, οι οποίοι πολεμούν τον πληθωρισμό όταν αυτός εξαφανίζεται ξεχνώντας να πολεμήσουν το ουσιαστικό, τη μαζική ανεργία, και σήμερα υπερεκπροσωπούνται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα». Ή με την αξίωσή του για νέες οικονομικές πολιτικές που θα παρακάμπτουν την «εμμονή» της Γερμανίας για δημοσιονομική λιτότητα που στραγγαλίζει την ανάπτυξη της γαλλικής οικονομίας. «Τα διδάγματα της δεκαετίας του 1930 θα πρέπει να μας κάνουν να καταλάβουμε ότι η ανεργία είναι αυτή που προκαλεί σκλήρυνση και μια άνοδο της βίας στις ευρωπαϊκές κοινωνίες», συνόψισε ο Αρνό Μονμπούρ. Και ο Ολάντ, αντί για απάντηση, του πήρε το κεφάλι.
Το κακό για τον Ολάντ και τον «νεοφιλελεύθερο σοσιαλιστή» πρωθυπουργό του, τον Μανουέλ Βαλς, είναι ότι οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες -όπως και πολλοί σπουδαίοι οικονομολόγοι- συμφωνούν με τις απόψεις των καρατομηθέντων «ανταρτών» για τις αντι-αναπτυξιακές συνέπειες της άτεγκτης γερμανικής πολιτικής. Και κανείς ανασχηματισμός δεν πρόκειται να αλλάξει το βαθύ αίσθημα απογοήτευσης των λαών της Ευρώπης, που βλέπουν τους ηγέτες τους να ασχολούνται μόνο με τη διάσωση των τραπεζών και την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων, και να κρέμονται από τα ρεβέρ της καγκελαρίου για μια χούφτα ισοδύναμα.
