Του Αγγελου Αναστασόπουλου
Τους τελευταίους οκτώ μήνες ζω στην Ουτρέχτη, μια πανέμορφη πόλη στο κέντρο της Ολλανδίας. Οι Ούτρεχτερς, οι κάτοικοί της, είναι περήφανοι για τον τόπο τους, για τα κανάλια του, για την Ντομ, το καμπαναριό του καθεδρικού και για τη Μίφι, το χάρτινο κουνελάκι του Ντικ Μπρούνα, που από το 1955 έχει πουλήσει πάνω από 85 εκατομμύρια κόμικς. Το μόνο πράγμα για το οποίο ντρέπονται οι ντόπιοι είναι οι «Δίκες των Σοδομιστών», το άγριο πογκρόμ κατά των ομοφυλόφιλων τη διετία 1730-31, όταν πάνω από 250 άνθρωποι καταδικάστηκαν για τη σεξουαλικότητά τους. Σήμερα, η Ουτρέχτη είναι μία από τις πιο ανοιχτόμυαλες πόλεις του κόσμου, χωρίς να κουβαλά την κατάρα του Αμστερνταμ, της πόλης του ναρκοτουρισμού και του σεξοτουρισμού.
Ετσι, με πονά διπλά να μαθαίνω κάποια νέα από την παράξενη πατρίδα μου, όπως η επίθεση στο ζευγάρι ομοφυλόφιλων στο Παγκράτι το Σάββατο. Στο αγαπημένο μου στέκι, στην πλατεία Βαρνάβα, όπου πέρασα μια πανέμορφη δεκαετία, μέθυσα, μάλωσα, ερωτεύτηκα και γνώρισα τους αγαπημένους μου φίλους. Οι φασίστες δεν χωράνε σε αυτή την πλατεία, θα σου πουν οι μόνιμοι θαμώνες: ο Νίκος, ο Πέτρος, ο Ηλίας, ο Σάκης, ο Αλέξανδρος, η Νάντια και η Μέλπω. Το αποδεικνύει το ντοκιμαντέρ που γύρισε για την πτυχιακή της η Πολωνέζα Κίνγκα πριν από ένα εξάμηνο. Μια μετανάστρια στη χώρα μας, που παρουσίασε αυτή την πλατεία ως τη μοντέρνα Ακαδημία Πλάτωνος, ως μια Πνύκα τού σήμερα, όπου οι διαφορετικές ιδέες αγκαλιάζονται και ανταλλάσσουν στοιχεία.
Μιλώντας σε αυτό το ντοκιμαντέρ, η Νάταλι, η μαύρη κάτοικος της πλατείας, κάνει λόγο για τον δικό της κόσμο πίσω από το Καλλιμάρμαρο, έναν κόσμο καλοσυνάτων ανθρώπων, που θα χαμογελάσουν στον καθένα και θα προσφέρουν τη βοήθειά τους. Τις πρώτες ώρες του Σαββάτου, αυτό το πρόσωπο της πλατείας κρύφτηκε, όταν δεκαπέντε τραμπούκοι έδειξαν τον ανδρισμό τους τραυματίζοντας δύο ομοφυλόφιλους άνδρες. Δεν έχει σημασία αν ήταν πυρήνας της Χρυσής Αυγής ή όχι. Ο φασισμός δεν μετριέται αποκλειστικά στην καταμέτρηση των ψηφοδελτίων. Ο φασισμός φαίνεται στα μικρά και καθημερινά. Εκεί που η αγαπημένη μου πλατεία, το σπίτι μου, πιάστηκε στον ύπνο ένα ξημέρωμα Σαββάτου.
