Χρονογράφημα 

Του Πέτρου Μανταίου

Το ακούμε συχνά τελευταία. Ιδίως από τον πρωθυπουργό: «Μηδενική ανοχή». Η συχνότητα είναι αντιστρόφως ανάλογη των εμφανίσεων (δύο όλες κι όλες έως τώρα! «Εφ.Συν.» 8/2) του πρωθυπουργού στη Βουλή. Κάτι σαν δόγμα∙ όχι οι σπάνιες κοινοβουλευτικές εμφανίσεις, οι συχνότατες «μηδενικές ανοχές». Και όπως όλα τα δόγματα της Ιστορίας, που διακηρύχθηκαν σαν «μοναδικές αλήθειες», ήταν σφάλματα και απερισκεψίες. Ετσι και το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» είναι σφάλμα και απερισκεψία. Επί πλέον, είναι κομπασμός και ρητορεία αυτάρεσκη, που υποδηλώνει, υποτίθεται, ισχύ και δυνατότητα επιβολής της. Αρα ωθεί και παρασύρει σε αντιπαραθέσεις, πιθανόν, άσκοπες με ενδεχόμενες συγκρούσεις, οι οποίες δεν είναι καθόλου βέβαιο αν και κατά πόσο ήταν αναγκαίες, ή αποδείχτηκαν εντελώς άχρηστες και επιζήμιες. Ενώ θα είχαν, ίσως, αποφευχθεί με μία-δύο απλές κινήσεις.

Διότι ο πρωθυπουργός σήμερα δεν διασαλπίζει «μηδενική ανοχή» εναντίον συνεργών που καλλιέργησαν περιβάλλον χρεοκοπίας και μνημονίων. Εναντίον όσων επί χρόνια απομύζησαν πηγές πλούτου και διέγραψαν ευκαιρίες ανάπτυξης της χώρας. Εναντίον φοροφυγάδων, δωροληπτών, πρωτοπόρων της ρεμούλας και οραματιστών της κομπίνας και της μίζας. Ο πρωθυπουργός… πυροβολεί με «μηδενική ανοχή» όσους πήρε η μπάλα –έστω με όσα προνόμια είχαν διασφαλίσει ως εργαζόμενοι –, μια μπάλα που έφυγε από το κανόνι των παραπάνω στυλοβατών της πτώχευσης.

Ε, αυτή η «μηδενική ανοχή», ως θέση και απειλή, αυτές τις δύσκολες ώρες που αναζητούνται, επειγόντως και εναγωνίως, συγκλίσεις, συναινέσεις, έντιμοι συμβιβασμοί και γόνιμες ανοχές. Αυτή η «μηδενική ανοχή» των επιτάξεων και του στείρου ανένδοτου του πρωθυπουργού, ούτε τον άνδρα τιμά με της ωφέλιμης πολιτικής τα εύσημα, ούτε, κυρίως, τη χώρα βοηθά να σηκωθεί από την… επίκυψη. Αυτή η «μηδενική ανοχή» θέλει… μηδενική ανοχή! Οχι να ξεσηκωθούμε και να πιάσουμε τις ντάπιες και τα διάσελα. Αλλά να στρωθούμε, καθένας στο πόστο του, και να δουλέψουμε όμορφα, μήπως και ξεκουνήσουμε τον τροχό από τη γλίτσα!