Του Φώτη Παπούλια

Ποτέ δεν πίστευα ότι το παιδικό παιχνίδι της κολοκυθιάς θα αποκτούσε μια οιονεί πολιτική επικαιρότητα, κάθε φορά που η ταλαίπωρη Ελληνική Δημοκρατία αγγίζει το χρονικό όριο της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.

Τα ονόματα που πέφτουν στο τραπέζι, οι φήμες, οι αρνήσεις, ακόμα και εκείνων που ουδείς τους έχει προσεγγίσει, συνθέτουν ένα κωμικοτραγικό σκηνικό, το οποίο αποδυναμώνει ακόμα περισσότερο τον διακοσμητικό ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Με δεδομένο ότι οι πρόσφατοι ένοικοι της Ηρώδου του Αττικού δεν είχαν να επιδείξουν κάποια αξιοζήλευτη πολιτική καριέρα, παρά μόνο εκείνη της υπαλληλικής συμπεριφοράς προς το κόμμα που τους πρότεινε ή, ακόμα χειρότερα, τον πρότερο έντιμο πολιτικό βίο, λες και η εντιμότητα δεν είναι συστατικό στοιχείο του πολιτικού, η αναζήτηση νέου Προέδρου της Δημοκρατίας εκ των πραγμάτων αποκτά χαρακτήρα φάρσας, και μάλιστα κακοπαιγμένης.

Τα πρόσωπα που ανακυκλώνονται στο παζάρι της προεδρικής ρουλέτας βλέπουν προς το παρελθόν, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτό συμφέρει εκείνους (στην παρούσα φάση τη συγκυβέρνηση και όχι μόνο, αφού το ενδιαφέρον εξωθεσμικών κέντρων είναι έκδηλο) που επιδιώκουν με νύχια και με δόντια την παραμονή της συγκυβέρνησης στην εξουσία ώστε να αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές, που μπορεί να οδηγήσουν στην κυβέρνηση για πρώτη φορά αριστερό κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και ο ΠτΔ ως εγγυητής του πολιτεύματος δεν μπορεί παρά να κινείται στην πεπατημένη οδό που τον θέλει πειθήνιο όργανο εκείνων που του έκαναν την τιμή να τον εκλέξουν… Το χάρισμα της αφωνίας των Προέδρων της Δημοκρατίας θα έπρεπε να προσμετράται σε εκείνο της εντιμότητας, και αν συνυπολογιστεί και η εκ του αξιώματος προσήκουσα ευγένεια, τότε είναι σαφές ότι αυτό θα πρέπει να αποτελεί το τρίπτυχο των προσόντων ενός ικανού και άξιου Προέδρου της Δημοκρατίας. Ολα τα άλλα είναι απλώς για ευρεία κατανάλωση…

Ας επανέλθουμε όμως στο παιχνίδι της κολοκυθιάς. «Γιατί ο Φώτης και όχι ο Φάνης, γιατί ο Φάνης και όχι ο Βαγγέλης που φοράει και παντελόνια, γιατί ο Βαγγέλης και όχι ο Κώστας που είναι και της τέχνης, γιατί ο έτσι και όχι ο αλλιώς…» και το παιχνίδι καλά κρατεί. Μόνο που η ιστορία αυτή έχει καταντήσει κακό ανέκδοτο και κατατρώει τις σάρκες της Ελληνικής Δημοκρατίας. Οταν μια κυβέρνηση υποτάσσει στο στενό κομματικό της συμφέρον την εκλογή του ΠτΔ, τότε η όποια προεδρική θητεία είναι από την αρχή ναρκοθετημένη και ο όποιος Πρόεδρος καθίσταται εύκολος στόχος στην οποιαδήποτε κριτική.

Και μέρες που είναι, γιατί να μην προτείνουμε και εμείς κάποια ονόματα όπως των ηθοποιών Ρ. Χαραλαμπίδη (φίλος του Αντ. Σαμαρά) και Αντ. Καφετζόπουλου (διαχρονική αξία της… Αριστεράς), ή του σκηνοθέτη-μαντιναδόρου του πρωθυπουργού, Γ. Σμαραγδή. Λέμε τώρα, έτσι;