Χρονογράφημα 

Του Πέτρου Μανταίου

Θα μπορούσε να είχε γίνει στο Νέο Φάληρο ή στο Μαρούσι ο τελικός Κυπέλλου Μπάσκετ της περασμένης Κυριακής. Δεν παρακολουθώ τέτοιες λεπτομέρειες χρόνια τώρα. Από τότε που εισέβαλαν και στο μπάσκετ η βαρβαρότητα, η χυδαιότητα, η ακαλαισθησία, το παχυλό χρήμα, που έφερε το σταριλίκι και τα συν αυτώ, ως παλιός αθλητής και φίλαθλος του μπάσκετ απομακρύνθηκα οικειοθελώς –πλην… εξαναγκασμένος– από το εν γένει μπασκετικό περιβάλλον∙ τελευταία δεν παρακολουθώ μπάσκετ ούτε από την τηλεόραση. Μου φτάνουν οι άλλες σκοτούρες. Δεν βλέπω τον λόγο να προσθέτω και παραπανίσιες∙ και μάλιστα από εκεί που περιμένει κανείς την ξενοιασιά της ψυχαγωγίας από την ευφορία θεάματος ενός αθλήματος που αγάπησε και θαύμασε. Φυλάω τις καλές αναμνήσεις για ώρα ανάγκης!

Ετυχε ο τελικός να γίνει στο Ελληνικό. Ετσι «πιάστηκα» από το τοπωνύμιο και βγήκε –από μόνος του!– ο τίτλος: «Ο τελικός του Ελληνικού». Σε αντιμετάθεση: το Ελληνικό έφτασε στον τελικό του∙ κοινώς: μας τελείωσε! Υπάρχει μια παροιμία γι’ αυτά, εύστοχη (επί του θέματος… τρίποντη): Δεν φτάνει που μας ψόφησε το γομάρι (γαϊδούρι), δεν μας αφήνουνε και οι μύγες! Δεν φτάνουν τα… ριμπάουντ, οι ασίστ, τα τάιμ άουτ, οι τεχνικές ποινές, τα τρίποντα και οι αιφνιδιασμοί της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης, των συνδικαλιστών, των δημάρχων, του μητροπολίτη Καλαβρύτων… όλων αυτών που μας αποστραγγίζουν οικονομικά, ιδεολογικά, πολιτικά, νοητικά, που μας απομυζούν και την τελευταία ικμάδα αισιοδοξίας και ελπίδας…

Εχουμε να μας παιδεύει διά βίου και το αιώνιο ζήτημα των… αιωνίων αντιπάλων∙ παραγόντων και «στρατών» ανηλίκων, οπαδών της βίας, και σκασίλα τους το άθλημα! Που ούτε από κρίση καταλαβαίνουν. Ούτε από τρόικες και μνημόνια. Ούτε από το τι βασανίζει και ζεματίζει τον πολύ κόσμο. Ας παίξουν, αν θέλουν, σε άδειες κερκίδες∙ όχι μία και δύο αγωνιστικές, αλλά μία και δύο σεζόν! Χέστηκε η φοράδα…