Το «άρωμα» πρόωρων εκλογών εισπνέεται πλέον από όλους τους ψηφοφόρους καθώς βλέπουν τις βεβιασμένες κινήσεις της κυβέρνησης, τις εσωτερικές έριδες και τις χωρίς επιχειρήματα κατηγορίες εναντίον της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι αψιμαχίες στελεχών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, η εμπλοκή του συμβούλου του πρωθυπουργού, Χρύσανθου Λαζαρίδη, στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, οι παραιτήσεις τριών γενικών γραμματέων προκειμένου να προλάβουν να είναι υποψήφιοι στις επόμενες εκλογές σαφώς δημιουργούν κλίμα, και έντονο μάλιστα, προεκλογικό.

Είναι φανερή τις τελευταίες ημέρες η απεγνωσμένη προσπάθεια του μικρότερου κυβερνητικού εταίρου να αποστασιοποιηθεί από την κοινή στρατηγική με τον μεγαλύτερο, ελπίζοντας ότι δεν θα χάσει την επαφή του με τους πολίτες που περιμένουν μια κοινωνική πολιτική για να περισώσουν ό,τι μπορεί ακόμη να διασωθεί. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης θεωρεί αδιαπραγμάτευτα ζητήματα τα εργασιακά και το Ασφαλιστικό, και ενδεχόμενη αποδοχή εκ μέρους της κυβέρνησης των απαιτήσεων της τρόικας θα προκαλέσει ρήξη στις δύο κοινοβουλευτικές ομάδες. Τα προεκλογικά σενάρια ενισχύονται κυρίως από την αλλοπρόσαλλη, γιατί πώς αλλιώς μπορεί κανείς να τη χαρακτηρίσει, συμπεριφορά της κυβερνητικής εκπροσώπου, αλλά και του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Νέας Δημοκρατίας. Επιπλέον φαίνεται να έχει βάση η εκτίμηση του ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι πιθανόν να προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές πριν ακόμη και από την επικείμενη αξιολόγηση της τρόικας και την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των stress tests, ακριβώς διότι οι κυβερνώντες φοβούνται για αυτά.

Γεγονός είναι ότι ο πανικός της κυβέρνησης δεν κρύβεται πλέον και είναι βέβαιο ότι συνετέλεσε σε αυτό και η δημοσίευση της δημοσκόπησης της Public Issue που έδειξε μια διαφορά έντεκα ποσοστιαίων μονάδων μεταξύ του πρώτου ΣΥΡΙΖΑ και της δεύτερης Νέας Δημοκρατίας, εξ ου και η αγωνιώδης προσπάθεια πολλών στελεχών της δεύτερης να την απαξιώσουν ή να την αμφισβητήσουν. Τα γεγονότα μιλούν πλέον από μόνα τους ειδικά μετά την ανακοίνωση του προγράμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Διεθνή Εκθεση της Θεσσαλονίκης, που εκμηδένισε την κυβερνητική «σωτηριολογία». Εκτοτε ακολούθησε σειρά αμήχανων και αδέξιων κινήσεων από τα στελέχη των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων αλλά και από την ηγεσία τους. Η ενδοκυβερνητική διαμάχη είναι στην κορύφωσή της, γεγονός που δείχνει ότι όλοι προσπαθούν να σώσουν την προσωπική τους εικόνα ντύνοντάς τη με φιλολαϊκό ένδυμα. Είναι μάλλον αργά και για το σύνολο της κυβέρνησης και για κάθε στέλεχος ξεχωριστά.