Υποσημειώσεις
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Είναι ν' απορεί κανείς με την ευκολία που ρίχνουν χημικά στους συγκεντρωμένους οι δυνάμεις των ΜΑΤ, όπως και με την άσκοπη και αλόγιστη άσκηση βίας. Πώς είναι δυνατόν κατόπιν τούτου να έχουν την απαίτηση να τους θεωρούμε, όσους υπηρετούν στις κατασταλτικές δυνάμεις, απλούς εργαζόμενους, παιδιά του λαού κ.λπ.; Τους αρκεί να λένε ότι, απλώς, εκτελούν εντολές ανωτέρων; Εκπαιδεύονται να πνίγουν τα συναισθήματά τους και ταυτόχρονα να χτυπάνε ανελέητα, ανυπεράσπιστους πολλές φορές, ανθρώπους; Νιώθουν να φουσκώνουν στο στήθος (και στο μυαλό) από ανωτερότητα επειδή είναι οπλισμένοι σαν αστακοί; Χαίρονται μήπως να βλέπουν τη σύγχυση, το ξάφνιασμα και τον πανικό στα μάτια των διαδηλωτών;
Ο,τι και να συμβαίνει, αυτό οφείλει να πάψει πια. Φτάνουν τα χημικά και οι αντλίες νερού, φτάνουν οι σφαίρες καουτσούκ και οι σφαίρες που δολοφονούν' φτάνει ο φόβος και ο τρόμος όσων θέλουν, μόνο, να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, να απαιτήσουν την κλεμμένη τους ζωή.
Ολα μπορεί να συμβούν, χωρίς όλο αυτό το μακελειό, δίχως να φαίνεται ότι βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση. Και η ομαλή πορεία της χώρας να συνεχιστεί χωρίς να ταλαιπωρηθούν οι πολίτες και οι διαδηλωτές να πιέσουν, να φανούν, να πείσουν ότι έχουν δίκιο. Διότι, όποιο δίκιο κι αν έχουν, στο τέλος το χάνουν, αφού εμπλέκονται σε μάχες με τις δυνάμεις καταστολής. Και ας μη φταίνε οι ίδιοι, ας μην είναι οι πρωταίτιοι και οι υπαίτιοι των επεισοδίων. Οφείλουν να γνωρίζουν ότι οι «ειδικές δυνάμεις» είναι «μανούλες» σ' αυτό είτε με προβοκάτορες είτε ενοχοποιώντας τον πρώτο που θα συλλάβουν, φορτώνοντάς τον με άπειρες κατηγορίες (οπλισμού, αντίστασης, επίθεσης εναντίον τους και δεν συμμαζεύεται).
Οι αστυνομικές δυνάμεις δεν είναι ακριβώς ο εχθρός. Ο τελευταίος είναι απρόσιτος, πεπυργωμένος στην κυβερνητική αυταρχία και στους δαιδάλους του απρόσωπου πολιτικού (νομικού – διοικητικού) συστήματος. Ο εχθρός είναι το σύστημα, ακριβώς, αλλά και το έλλειμμα δημοκρατικής συνάθροισης της κοινωνίας, ο διάλογος των μελών τούτης της κοινωνίας μεταξύ τους.
Υπάρχει κι άλλος εχθρός και δεν είναι άλλος παρά τα ίδια τα πολιτικά κόμματα, της αντιπολίτευσης συμπεριλαμβανομένων, διότι, ακριβώς, χειραγωγούν τα μέλη τους, διαχέοντας στις συνειδήσεις τους τον φανατισμό και, ενίοτε, τη μισαλλοδοξία.
Εάν όλα αυτά είναι εχθροί της δημοκρατίας, τότε πού είναι η δημοκρατία; Στη θεωρία μόνο και στα κιτάπια που μας έχουν κάνει γνωστό ότι υπήρξαν διαστήματα που οι άνθρωποι έζησαν ειρηνικά και δημοκρατικά.
Οταν τα ΜΑΤ είναι αυτά (βίαια, προκλητικά, αμοραλιστικά), οι πολίτες δεν μιλάνε μεταξύ τους και τα πολιτικά κόμματα συνεχίζουν να ασκούν πολιτική ουρλιάζοντας, κατηγορώντας απλώς τους αντιπάλους, βρίζοντάς τους, χυδαιολογώντας κάποτε, χωρίς να προωθούν πολιτικές προτάσεις, χωρίς να σέβονται τον πολιτισμό, την Παιδεία, τον διάλογο, τότε φαινόμενα όπως αυτά στους κόμβους των εθνικών οδών θα είναι καθημερινά. Δυσάρεστα και αποτροπιαστικά.
Τότε η δημοκρατία θα απομακρύνεται όλο και περισσότερο και θα απομένουν οι κραυγές και οι πληγές' η δήωση της χώρας, αλλά και των ψυχών πολλών. Κάποιος πρέπει να ξεκινήσει τη διαδικασία ειρηνευτικών διαδικασιών, ο ΣΥΡΙΖΑ λόγου χάρη' ευκαιρία είναι (και εκλογικά).
