Του Δημήτρη Τρίμη
Είτε έτσι είτε αλλιώς η χώρα οδεύει προς εκλογές. Προσέξτε τη συγκυρία: Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου υπόσχεται σταθερότητα για να πάει η ελληνική οικονομία ομαλά στην ανάπτυξη και να βγει άνετα στις αγορές, διώχνοντας την τρόικα (έστω και τύποις). Ομως κάθε μέρα που περνάει και επειδή υπάρχει η σχετική αβεβαιότητα για το ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση, η Ε.Ε., οι εταίροι, οι δανειστές, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και φυσικά τα περίφημα «επενδυτικά» ντόπια και ξένα funds έχουν ακινητοποιηθεί. Δεν διαπραγματεύονται με μία κυβέρνηση που αύριο δεν θα υπάρχει.
Το πρόγραμμα διάσωσης επομένως έχει κολλήσει και η συσσωρευμένη μιζέρια δεν μπορεί να καλυφθεί από τα προπαγανδιστικά εφέ: το δήθεν «τέλος» των μνημονίων, το «πρωτογενές πλεόνασμα», τα «κοινωνικά μερίσματα», τα ψίχουλα προς τα εκατομμύρια των φτωχών (οι οποίοι βρίσκονται παγιδευμένοι σε μια ταπεινωτική… διαρκή ουρά διακανονισμών). Θα ήταν αστείο να πιστεύει κανείς ότι η προσδοκία που καλλιεργεί η κυβέρνηση για τις «συμφέρουσες» δόσεις πληρωμών στην Εφορία και στις (ελλειμματικές) τράπεζες ή τα αναδρομικά στους ενστόλους και τους δικαστικούς αρκούν για να κλείσουν την εμφανώς μεγάλη δημοσκοπική ψαλίδα που χωρίζει τον πρώτο ΣΥΡΙΖΑ από τα κόμματα των μνημονίων (δεξιά και κεντρώα).
Η συγκυβέρνηση (και το προπαγανδιστικό της σύστημα) νομίζει ότι θα σωθεί αν συνεχίζει να κατηγορεί ως αποκλειστικό υπεύθυνο για την πολιτική αστάθεια και την επιδείνωση του οικονομικού κλίματος τον ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας έτσι να εξηγήσει τις φοβικές συμπεριφορές των αγορών και των δανειστών (που οδηγούν στην κατάρρευση του Χρηματιστηρίου, στην άνοδο των σπρεντ, στα επερχόμενα χρηματοδοτικά κενά και στο πάγωμα όλων των συζητήσεων για την πώληση στην ΕΚΤ των τραπεζικών δανείων, για τα νέα «μνημόνια» που θα ακολουθούν τις «ρυθμίσεις» του τερατώδους δημοσίου χρέους, των 317 δισ. ευρώ ή 174% του -μειωμένου κατά 30% σε έξι χρόνια- ΑΕΠ).
Από την πλευρά της, η αξιωματική αντιπολίτευση ζητά αμέσως εκλογές για να περιοριστούν -όπως λέει- όσο γίνεται οι καταστροφικές συνέπειες των μνημονίων κ.λπ.
Με λίγα λόγια και οι δυο πόλοι της πολιτικής ζωής (και η Δεξιά και η Αριστερά) συμφωνούν ότι κάθε μέρα που περνά αφήνει αδιάκοπα κι άλλη «καμένη γη», σπρώχνοντας την απελπισμένη ελληνική κοινωνία με μαθηματική βεβαιότητα στην απόλυτη καταστροφή και την αποικιακή εξάρτηση από τους δανειστές.
Ποιος λοιπόν δεν θέλει τις εκλογές; Και μην μου πείτε ότι όλα εξαρτώνται από τα υπό εξαφάνιση κόμματα ή οι βουλευτές που φοβούνται ότι θα χάσουν τα «κεκτημένα», τις καρέκλες και τα προνομιάκια τους.
