Του Νίκου Ασημακόπουλου

Εκείνο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση από τη συνέντευξη του Τζιμάκου Πανούση στα παιδιά της «Ελληνοφρένειας» είναι η κακή συζήτηση που έγινε.

Τρεις άνθρωποι, που χρόνια τώρα διατυπώνουν με επιτυχία δημόσιο λόγο και άποψη, εγκλωβίστηκαν σε μια αδιέξοδη κουβέντα, για τον απλούστατο λόγο πως (όπως αποδείχτηκε) δεν έχουν μάθει να συζητούν.

Εκπαιδευμένοι σε καθημερινούς μονόλογους, γεμάτους αδιαπραγμάτευτες απόψεις, βρέθηκαν ξαφνικά στην ανάγκη να ακούσουν τον απέναντι. Και εγκλωβίστηκαν.

Οχυρωμένος ο καθένας πίσω από τα «δικά του», αρνιόταν να ακούσει ή να παραδεχτεί κάτι σωστό ή λάθος που του έλεγε ο άλλος. Κατέφευγαν σε παράλληλες αγορεύσεις. Και θύμιζαν τον Χάρρυ Κλυνν στον πρώτο καιρό της μεταπολίτευσης. «Κρασί», ο Καραμανλής, «τεκίλα» ο Παπανδρέου!

Στο τέλος, μάλιστα, οι της «Ελληνοφρένειας» ζήτησαν «συγγνώμη» από το κοινό τους, επειδή προφανώς δεν ήταν ούτε εκείνο έτοιμο (φαινόταν από τα sms που έφταναν στον υπολογιστή…) να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό που δεν υπολόγιζε και κατά βάθος δεν ήθελε.

Το χειρότερο απ' όλα είναι πως ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας συμπεριφέρεται κάπως έτσι. Βολεύεται με το να χτυπάει ενέσεις προπαγάνδας καταπίνοντας ποσότητες μασημένης ιδεολογικής και πολιτικής τροφής. Δεν ακούει κανέναν και τίποτα. Ανοίγει μόνο τα κουτάκια που έχει φτιάξει στο μυαλό του. Αντιγράφει πολλές φορές, και σε ύφος και σε φρασεολογία, τους πολιτικούς που βρίζει και θεωρεί υπεύθυνους για όσα περνάει.

Δυστυχώς, η γενικότερη κρίση δεν κατάφερε να το αλλάξει, να το κάνει πιο ανοιχτό, πιο συζητήσιμο και να βοηθήσει τις όποιες αναζητήσεις του. Αντίθετα, το οχύρωσε πίσω από στερεότυπα και ιδεοληψίες ή το έκανε παντελώς αδιάφορο στα όσα συμβαίνουν, από την ώρα που δεν περιμένει τίποτα από κανέναν…