Του Τάσου Παππά

Εξακολουθώ να εκπλήσσομαι με τη στάση πολλών δημοσιολόγων. Σχεδόν πανηγύρισαν που η αγαπημένη τους κυβέρνηση αναγκάστηκε να υποχωρήσει ατάκτως στο θέμα της απεμπλοκής της χώρας από το ΔΝΤ και την τρόικα. Οχι, δεν έγιναν ξαφνικά ΣΥΡΙΖΑ. Εγιναν «βασιλικότεροι του βασιλέως». Εγκάλεσαν τους Σαμαρά-Βενιζέλο επειδή καλλιέργησαν την εντύπωση ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη να κινηθεί μόνη της στις αγορές, χωρίς νέο πρόγραμμα, ακόμη και χωρίς προληπτική γραμμή πίστωσης, ενώ μέχρι τώρα και οι δύο, αν και με το δίκιο τους θυμωμένοι επειδή ο λαός δεν αναγνωρίζει την προσφορά τους, ήταν άψογοι απέναντι στις διαταγές των εταίρων. «Οι αγορές δεν παίζουν» μας έλεγαν με χαιρεκακία και πρόσθεταν δείχνοντας προς την αξιωματική αντιπολίτευση ότι «όποιος θέλει να πουλήσει τσαμπουκά θα το πληρώσει πολύ ακριβά». Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι πρόκειται για την επιτομή του ρεαλισμού. Είναι όμως μια ξεκάθαρη και ωμή λογική αναξιοπρεπούς παράδοσης. Θεωρούν, οι οπαδοί της «σύνεσης», ότι οι συνθήκες είναι δυσμενείς και δεν έχει νόημα να αγωνιστείς για να τις αλλάξεις. Κατά το κοινώς λεγόμενο, κάνε ό,τι σου λένε, συμμορφώσου προς τας υποδείξεις, γιατί αλλιώς θα σπάσεις τα μούτρα σου και θα μπλέξεις σε επικίνδυνες περιπέτειες. Οι αντίπαλες δυνάμεις είναι υπέρτερες, είναι αδιάλλακτες και θα σου στρίψουν το λαρύγγι αν διανοηθείς να αμφισβητήσεις τη γραμμή τους.

Πιστεύουν ότι η πολιτική που εφαρμόζεται είναι η μόνη ικανή να βγάλει τη χώρα και την ευρωζώνη από την κρίση και όποιος υποστηρίζει πως υπάρχουν εναλλακτικοί δρόμοι είναι απατεώνας ή τυχοδιώκτης. Επιμένουν σ’ αυτήν την άποψη ακόμη και σήμερα που πυκνώνουν στο εσωτερικό της Ευρώπης οι αμφιβολίες για τη στρατηγική της Γερμανίας. Χαίρονται κάθε φορά που η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και οι πρόθυμοι σύμμαχοί τους χλευάζουν τις αντιρρήσεις διαφόρων κυβερνήσεων και χαρακτηρίζουν μάταιη κάθε προσπάθεια να σχηματιστεί ένα μέτωπο χωρών κόντρα στις επιδιώξεις της γερμανικής ελίτ. Το χειρότερο απ’ όλα όμως (δεν ομολογείται ρητά, αλλά διατρέχει την επιχειρηματολογία τους και προκύπτει από τα συμφραζόμενα) είναι η πεποίθησή τους πως η Ελλάδα, λόγω του κακόφημου παρελθόντος της στη διαχείριση των οικονομικών της, είναι ανίκανη να αυτοκυβερνηθεί. Αφού το ελληνικό πολιτικό προσωπικό (εδώ βάζουν τους πάντες και όχι μόνο τους πραγματικά υπεύθυνους) αποδείχτηκε κατώτερο των περιστάσεων, ας επιτρέψουμε στους ξένους να κάνουν κουμάντο. Ξέρουν καλύτερα. Μας λένε δηλαδή, παίρνοντας βεβαίως τις απαραίτητες θλιμμένες πόζες, ότι οφείλουμε να αποδεχτούμε πως στην παρούσα φάση η υποταγή είναι το φυσικό μας περιβάλλον. Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε, ας δείξουμε το μεγαλείο του έθνους επιλέγοντας μια στάση υπερήφανης αιχμαλωσίας. Φαντάζομαι ότι η αγαπημένη τους ταινία είναι «Η γέφυρα του ποταμού Κβάι».