Ο Μπρους Γουίλις επιστρέφει με την πέμπτη ταινία της σειράς «Die Hard»
Ο Αμερικανός ηθοποιός, που κανένας δεν μπορεί να τού αντισταθεί, ούτε καν η ρωσική Μαφία στην ταινία «Πολύ σκληρός για να πεθάνει σήμερα», στα 57 του δεν έχει αυταπάτες. Κι ενώ νιώθει «ευλογημένος» και «τυχερός» που ο κόσμος θέλει να τον βλέπει, δηλώνει πώς όσα χρόνια τού μένουν θα τα αφιερώσει στην οκτώ μηνών κορούλα του
Tης Βένας Γεωργακοπούλου
Πριν μερικές μέρες o Μπρους Γουίλις ήταν στο Παρίσι. H σοσιαλίστρια και πολύ διανοούμενη υπουργός Πολιτισμού Ορελί Φιλιπετί τού πέρασε στον λαιμό (όχι στο πέτο) το παράσημο τού Commandeur des Arts et Lettres, σπουδαία τιμή τού γαλλικού κράτους για όσους διαπρέπουν στις Τέχνες και τα Γράμματα. Και μην τολμήσει κανείς να γελάσει ειρωνικά. Ο Μπρους Γουίλις είναι στα 57 του χρόνια ηθοποιός-σύμβολο. Η ιδιαίτερη, πότε κυνική, πότε αστεία μουρίτσα του είναι αντικείμενο λατρείας, ακόμα και από εκείνους που όταν βλέπουν σκηνές δράσης γυρίζουν κανάλι.
Οχι ότι ο Μπρους παίζει μόνο τέτοιες, φυσικά όχι. Αλλά να, αυτές τις μέρες, μας επιβάλλεται να τον σκεφτόμαστε κυρίως ως πράκτορα Τζον ΜακΚλέιν, ήρωα μιας από τις πιο αξιαγάπητες σειρές περιπετειών τού σινεμά, που ξεκίνησε να ερμηνεύει το 1988. H πέμπτη ταινία «Die Hard» με τίτλο «Πολύ σκληρός για να πεθάνει σήμερα» σε σκηνοθεσία τού Τζον Μουρ βγήκε στις αίθουσες και, ακόμα κι αν οι κριτικοί σε όλο τον κόσμο τής φέρθηκαν σκληρά, ο Μπρους είναι συγκινητικός και ειλικρινής όταν την υποστηρίζει.
Για χάρη τού πέμπτου «Die Hard» ο βετεράνος Τζο ΜακΚλέιν αναγκάστηκε, άλλωστε, να ξεσπιτωθεί. Να βρεθεί στη Μόσχα μπας και ανακαλύψει τον γιο του, με τον οποίο προφανώς έχουν χρόνια απομακρυνθεί, αλλιώς θα τον ξέραμε κι εμείς από τις προηγούμενες ταινίες τής σειράς. Κι εκεί, φυσικά, μπλέκει σε μια απίστευτη περιπέτεια (μέχρι και πυρηνικές διαστάσεις έχει) με αντίπαλο την πασίγνωστη ρώσικη διαφθορά έχοντας παρτενέρ στα βάσανα το ίδιο το παιδί του (τον ερμηνεύει ο Τζάι Κόρτνεϊ), που είναι μυστικός πράκτορας τής κυβέρνησης των ΗΠΑ.
«Οταν κάναμε τη δεύτερη ταινία «Die Hard», δεν υπήρχε καν στο κινηματογραφικό λεξιλόγιο η λέξη «σίκουελ». Μου λέγανε απλά, «ας κάνουμε και μια άλλη!». Κι εγώ έλεγα «ναι, ας κάνουμε». Και κάναμε», λέει σήμερα ο Γουίλις, γυρνώντας πίσω είκοσι τόσα χρόνια. «Νόμιζω ότι το «Die Hard» είναι από τις ταινίες ,που ξεκίνησαν όλη αυτή την μπίζνες των σίκουελ. Εάν μού έλεγαν στα 30 μου χρόνια, αν έλεγαν σε οποιονδήποτε 30άρη ηθοποιό, «ok, τα επόμενα πέντε χρόνια θα πρέπει να κάνεις πέντε ταινίες, στις οποίες θα πρέπει να μεγαλώσεις, να γίνεις από 30 χρονώ, 57…», δεν θα λειτουργούσε, τουλάχιστον εγώ δεν θα τα κατάφερνα, θα ήταν μια τεράστια αποτυχία. Αλλά κάνοντας αυτές τις πέντε ταινίες σε διάστημα 27 χρόνων ήταν σαν να έβλεπα την ίδια μου τη ζωή να προχωράει. Εβλεπα τον εαυτό μου στα 30, στα 31, στα 40, στα 57 μου…».
Δεν είναι ο μόνος λόγος που εξακολουθεί να λέει «ναι» στο «Die Hard». «Πάντα προσπαθούμε κάθε ταινία τής σειράς να είναι τόσο καλή όσο η πρώτη. Εχω γίνει αρκετά σοφός για να καταλαβαίνω ότι δεν θα έχουν όλες την ίδια αποδοχή, ότι δεν θα φέρουν όλες τα ίδια λεφτά ή θα κάνουν τον ίδιο μεγάλο θόρυβο. Αλλά όλοι προσπαθούμε. Κανένας δεν θέλει να κοροϊδέψει κανέναν, ούτε ο σκηνοθέτης, ούτε οι σεναριογράφοι, ούτε οι ηθοποιοί. Δουλεύουμε πολύ σκληρά, ειδικά το συνεργείο. Συμβαίνει κάθε φορά κάτι μαγικό».
Πώς διαβάζει ο ίδιος τον Τζον ΜακΚλέιν; Τόσες φορές που τον έχει ερμηνεύσει, η γνώμη του έχει ιδιαίτερο βάρος. «Σου αρέσει-δεν σου αρέσει ο ΜακΚλέιν, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι προσπαθεί να κάνει το σωστό. Εχει έναν πολύ αυστηρό εσωτερικό κώδικα και μια αίσθηση ηθικής, που δεν τού επιτρέπουν να αφήνει τούς ανθρώπους να καταπατούν τον νόμο. Τέτοιου είδους χαρακτήρες δεν είναι, πάντως, απαλλαγμένοι από τη δυνατότητα να κάνουν λάθη σε κοινωνικό επίπεδο -και να τούς αρέσει να τα κάνουν».
Αλλαξε, άραγε, ο ΜακΚλέιν ως άνθρωπος αυτά τα 25 χρόνια; «Δεν νομίζω ότι άλλαξε πολύ», λέει ο Μπρους Γουίλις. «Δεν πιστεύω ότι προχώρησε, ότι κάθησε και σκέφτηκε και έκανε απολογισμούς. Ακόμα μπερδεύεται και τα χάνει και ψάχνει να βρει ποια είναι η σωστή συμπεριφορά απέναντι στην ίδια την οικογένειά του. Δεν ξέρει πώς να μιλήσει στον γιο του, την κόρη του ή την πρώην σύζυγό του. Και εξακολουθεί να μην είναι από τούς τύπους που περνάνε τη ζωή τους στο γυμναστήριο για να γίνουν σουπερ-φουσκωτοί. Ο,τι κάνει, το κάνει μόνος του, με τα δικά του μηχανήματα».
Αντίθετα, ο Μπρους Γουίλις δεν έμεινε στάσιμος σαν τον χαρακτήρα του. Το παραδέχεται και το εξηγεί. «Αλλαξα από φυσική και πνευματική άποψη», λέει. «Αλλά δεν ξέρω αν ωρίμασα. Λέω ακόμα τα ίδια αστεία. Κάνω ακόμα τα ίδια πράγματα. Είμαι, όμως, και πολύ περισσότερο ευγενικός και τρυφερός με τους δικούς μου ανθρώπους, πιο ήρεμος και γαλήνιος. Δεν αγχώνομαι με τα πράγματα και τις καταστάσεις όπως παλιά, έχω πια ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου τι μπορώ να ελέγξω και τι όχι. Να η διαφορά μου από τον ΜακΚλέιν. Αυτός πιστεύει ότι μπορεί να έχει τον έλεγχο των πάντων».
«Ξέρω μόνο τι δεν θέλω να κάνω»
Η προσωπική του ζωή δεν έχει μυστικά. Στις τρεις κόρες που απέκτησε με την Ντέμι Μουρ (χώρισαν το 2000 έπειτα από 13 χρόνια γάμου) προστέθηκε πρόσφατα κι ένα μωρό, πάλι κοριτσάκι, από τη νέα (και σε ηλικία) σύζυγό του, το μοντέλο Εμα Χέμινγκ. Ο Μπρους Γουίλις άρχισε στα 57 του να μιλάει σαν πατέρας.
«Οταν απέκτησα ένα ακόμα παιδί, ξέροντας συγχρόνως ότι οι τρεις μεγαλύτερες κόρες μου με έχουν ακόμα ανάγκη, θέλουν να με βλέπουν και να είμαι διαθέσιμος, άλλαξε ο τρόπος που αντιμετώπιζα όχι την ίδια την δουλειά, αλλά το πόσο εργάζομαι, πόσες ταινίες κάνω. Ενα μωρό οχτώ μηνών είναι μια υπόθεση καθημερινή, αφορά κάθε ώρα της μέρας. Οι τρεις μεγαλύτερες κόρες μου με ζούσαν μόνο όταν δεν δούλευα, με είχαν δικό τους με διαλείμματα. Η νέα μου κορούλα είμαι αποφασισμένος να μού πάρει όσα χρόνια μού μένουν, θα έχει συνέχεια μαζί της τον μπαμπά της. Δεν θέλω να ακούγομαι μακάβριος. Αλλά κανείς δεν έχει δεδομένη τη ζωή, κανείς δεν ξέρει πόσα ακόμα χρόνια θα είναι παρών. Μ' αυτή την έννοια η ζωή μου έγινε πια περισσότερο πραγματική, ζω την κάθε στιγμή και ώρα της».
Είχε άραγε ποτέ σαν ηθοποιός θέσει στον εαυτό του στόχους, ένα καλοσχεδιασμένο πλάνο εξέλιξης και καριέρας; Ο Μπρους Γουίλις γελάει. «Καλοσχεδιασμένο; Κακοσχεδιασμένο να λέτε καλύτερα, με πολύ-πολύ αδρές γραμμές. Και κάθε στιγμή ξέφευγα ακόμα και από αυτό. Κανένας δεν μπορεί να πει πραγματικά «θέλω να κάνω αυτό ή θέλω να αλλάξω τα πράγματα». Αν έχω μέσα μου μια καθαρή εικόνα είναι μόνο για τα πράγματα που δεν θέλω να κάνω. Και νιώθω πολύ τυχερός και ευλογημένος που κάνω μια σπουδαία δουλειά και υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να με βλέπουν».
Ακόμα και σε διάφορα απίθανα και απίστευτα κόλπα. Σ' αυτό το σημείο ο Μπρους Γουίλις μάς γειώνει. «Ναι, μου έχουν επιτεθεί με ένα F16, ενώ ήμουν κάτω από μια γέφυρα! Αυτές οι σεκάνς της μεγάλης δράσης μερικές φορές είναι εξωπραγματικές, άλλες φορές δένουν οργανικά με την ιστορία. Αλλά, ενταξει, είναι σκηνές που πρέπει να γυρίσεις, όπως όλες οι άλλες. Μην μου πείτε ότι δεν έχετε δει ταινίες, όχι μόνο το «Die Hard», που έχετε πει, «έλα τώρα, πλάκα μου κάνεις, δεν γίνονται τέτοια πράγματα»… Ευτυχώς η επιστήμη των σπέσιαλ εφέ εξελίσσεται συνέχεια. Θυμάμαι το πρώτο γύρισμα τού πρώτου «Die Hard». Ηταν ένα σταντ στο οποίο έπρεπε να πηδάω σε έναν αερόσακο από τη στέγη ενός γκαράζ ύψους 40 ποδιών, ενώ πίσω μου γινόταν μια τεράστια έκρηξη και γύρω μου έσκαγαν πλαστικές σακούλες γεμάτες γκαζολίνη! Σήμερα μπορούν με ψηφιακά εφέ να σού δείξουν όλη τη γη να εκρήγνυται. Πάνε πια οι παλιές εποχές».
