Yποσημειώσεις
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Πέντ' έξι νοματαίοι που έχουν εκλεγεί στη Βουλή των Ελλήνων με κόμματα απ' τα οποία αποκόπηκαν στη συνέχεια και περιφέρονται ως ανεξάρτητοι αλλά όχι και ανεξάρτυτοι, βαρυγκόμησαν αίφνης από την αδιαφορία που δείχνουν προς αυτούς οι υπουργοί.
Με εξάρτυση (πλήρη) εξουσιομανών βάλλουν κατά της εξουσίας των υπουργών. Και τι λένε οι εξεγερμένοι ανεξάρτητοι; Διαπιστώνουν (!) ότι οι υπουργοί τούς γράφουν κανονικά, στα παλαιότερα -εννοείται- των υποδημάτων τους. Δεν απαντούν εμπρόθεσμα είτε, εάν απαντήσουν, λένε άλλα αντ' άλλων, στις δε επίκαιρες ερωτήσεις στη Βουλή συχνά προβάλλουν «κώλυμα υπουργού». Σιγά τώρα κοτζάμ υπουργοί μην ασχοληθούν με τους άσημους και μηδεμία εξουσία κατέχοντες βουλευτές. Περί τι βουλεύονται, αλήθεια; Οπως λένε οι ίδιοι στην επιστολή τους προς τον πρόεδρο της Βουλής, ελάχιστο νομοθετικό έργο παράγεται και, ω, υποβαθμίζεται ο ναός της δημοκρατίας (υποβαθμίζεται ο ρόλος τους εννοούν, μάλλον).
Οι ίδιοι πάντα δεν έχουν τη δύναμη εκείνη που θα απέτρεπε την ισχύ των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου. Παντού έβαζαν με παρρησία την υπογραφή τους, χωρίς να διαμαρτύρονται για το κακό που η επικύρωσή τους επέφερε στην κοινωνία.
Ούτε σκέψη βέβαια γι' αυτοκριτική ή για μια συγγνώμη. Λόγια σκέτα είναι η διαμαρτυρία τους κι όχι έργα. Ας μην προσπαθούν λοιπόν να καλύπτουν τα λάθη τους με λόγια αλλά να τα διορθώνουν, να τα θεραπεύουν με εύτολμη αυτοκριτική! Τα αμαρτήματά σου -έλεγε ο Πυθαγόρας- πειρώ μη λόγοις καλύπτειν, αλλά θεραπεύεις ελέγχειν.
Η δομή της εξουσίας είναι απαράλλαχτη παντού. Τσουβαλιάζει όλους τους υμνητές της και ξαφνικά μερικούς τούς κάνει άρχοντες και τους πολλούς δούλους. Και άντε πάλι απ' την αρχή. Οι δούλοι να θέλουν να πάρουν τη θέση των αρχόντων με πάσαν μηχανορραφίαν (ποτέ, όμως, να καταργήσουν τη θέση του άρχειν) και οι άρχοντες να περιφρονούν τους δούλους και με δικούς τους νόμους να τους κρατάνε σε αδύναμη κατάσταση, να τους περιφρονούν.
Το ελέγχεσθαι επιβάλλεται, ασκείται μόνο στους ανίσχυρους` οι ισχυροί μόνο ελέγχουν. Δεν τα ξέρουν όλα αυτά οι βουλευτές; Τα ξέρουν και τα παραξέρουν και καιροφυλακτούν. Κάποτε θα 'ρθει και η δική τους σειρά. Ισως αναγκάζονται να περιμένουν πολύ. Μερικοί υπομένουν αγόγγυστα την αναμονή, άλλοι ασφυκτιούν, ενώ σε ετέρους σπάνε τα νεύρα. Και για να μην τους ξεχάσει ο κόσμος (ο περίφημος ψηφοφόρος, που τους δίνει νόημα ύπαρξης) ή για να μην καταλήξουν σε φρενοκομεία και άλλα ιδρύματα, επιλέγουν τον δρόμο της διαμαρτυρίας. Φασαριόζικος, όπως είναι τούτος ο δρόμος, όλο και κάποιος θα τους ακούσει.
Θυμούνται ίσως από τον Ησίοδο ότι αεργίη τ' όνειδος, γι' αυτό και πασχίζουν να δείξουν ότι παράγουν έργο. Να θυμηθούν πρέπει (για να μην προκαλούν θυμηδία) και τον Πίνδαρο που φώναζε να γίνουμε αυτοί που είμαστε, αφού μάθουμε βεβαίως πρώτα. Γένοι οίος εσσίν μαθών, πρόσταγμα που εντυπωσίασε τον Νίτσε και το 'βαλε στα δικά του γραπτά.
Αλλά ξεφύγαμε. Καλά κάνουν οι βουλευτές και φωνάζουν, αλλά να μάθουν να φωνάζουν όταν πρέπει (και μέσα στη Βουλή πρωτίστως και έξω απ' αυτήν). Να μάθουν να αρθρογραφούν και όχι να πουλάνε τις προσωπίδες τους στην TV. Οι υπουργοί δεν θα πάψουν να τους αγνοούν. (Και να τους λοιδορούν;)
