Χρονογράφημα

Του Πέτρου Μανταίου

Η πρόσφατη απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ) να αποβάλει, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2020 και μετέπειτα, το άθλημα της πάλης, απόφαση που ήδη σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως, και μόνον επικριτικά, γεννάει επιπλέον ένα «τεχνικό» ζήτημα, που συνδέεται με τον Ολυμπιακό Υμνο. Που κι αυτό έχει ήδη δεόντως σχολιαστεί, ως αντίφαση. Από εκείνες που, γενικά, αποκαλούμε οξύμωρες∙ ευγενικά, γιατί στη γλώσσα της πιάτσας υπάρχει συνηθέστερη, καταλληλότερη, έκφραση, που τη λες και την ευχαριστιέται η ψυχή σου, αλλά αποφεύγεις να τη γράψεις για λόγους κοσμιότητας!

Εν συντομία, ο Ολυμπιακός Υμνος, ποίηση Κωστής Παλαμάς, μουσική Σπύρος Σαμάρας (στην παραλήγουσα ο τόνος∙ στη λήγουσα γίνεται… Αντώνης, που κάνει άλλο επάγγελμα, βαρύ και ανθυγιεινό, για τους άλλους!), συνετέθη για τους πρώτους, νεότερους, Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 στην Αθήνα. Επελέγη από τη ΔΟΕ, ως επίσημος ύμνος του Ολυμπιακού Κινήματος, το 1958, και από την Ολυμπιάδα της Ρώμης, 1960, ανακρούεται στις τελετές έναρξης και λήξης όλων των Ολυμπιακών, θερινών και χειμερινών, στη γλώσσα της διοργανώτριας χώρας. Με δύο εξαιρέσεις: Στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ, 2000, αποδόθηκε ελληνικά, από χορωδία ελληνικών σχολείων της Αυστραλίας. Επίσης ελληνικά τραγουδήθηκε στο Πεκίνο, 2008, από παιδική χορωδία κινέζικη!

Μετά τα συγκινητικά, η… ουσία. Στο ποίημα του Ολυμπιακού Υμνου – δεν έχει αποβληθεί εισέτι!– ο Παλαμάς αναφέρει τρία μόνον αθλήματα: «Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι»! Δεδομένου ότι ο δρόμος μένει, στο λιθάρι μπορεί να υπολογιστούν οι ρίψεις, πλην ακοντίου, ξεμένει… μετέωρο το υπό κατάργηση πάλεμα. Για να διατηρηθεί λοιπόν το μέτρο στον 13σύλλαβο, προτείνω, αντί «πάλεμα», το… ομόηχο «μάζεμα». Καθώς η (εισπρακτική) πρόθεση των «αθανάτων» είναι… διαφανέστατη. Μεγαλύτερο σόου στον κόσμο γαρ! Στο Λονδίνο, μόνον οι εισπράξεις από τηλεοπτικά δικαιώματα ξεπέρασαν το ένα δισ. ευρώ. Κάτι ξέρουμε κι εμείς που πληρώσαμε για καλά τη λέζα…