Του Δημήτρη Χατζησωκράτη*

Η φετινή χρονιά, πέραν της πρωταρχικής μάχης που οφείλει να δώσει η κυβέρνηση εθνικής ευθύνης για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των εκρηκτικών διαστάσεων της ανεργίας αλλά και της φτώχειας, πρέπει να καταγραφεί ως η χρονιά της Φορολογικής Μεταρρύθμισης.

Η επί τόσες δεκαετίες υπεσχημένη και αναγκαία διαρθρωτική μεταρρύθμιση έχει έλθει η στιγμή να προωθηθεί και να γίνει πραγματικότητα, ιδιαιτέρως μετά τον… fast track φορολογικό νόμο – μνημονιακή δέσμευση του Ιανουαρίου για τις «ρυθμίσεις στη φορολογία εισοδήματος». Η ΔΗΜΑΡ είχε επιμείνει ώστε το δημοσιονομικό κενό των 3 δισ. ευρώ, που είχε παρουσιαστεί μετά τις διπλές εκλογές του Ιουνίου, να μην καλυφθεί από επί πλέον μείωση δαπανών (τα 11,5 δισ. ευρώ περικοπής δαπανών ήταν ήδη δυσβάστακτα). Με μια προϋπόθεση: η φορολογική μεταρρύθμιση να μη μεταφερθεί στις ελληνικές καλένδες αλλά να αποτελέσει τη μεγάλη διαρθρωτική αλλαγή του 2013.

Η ανάγκη αυτής της κατεξοχήν διαρθρωτικής μεταρρύθμισης είναι:

(α) Πολιτική: Οφείλουν να πληρώσουν, κατά συνταγματική απαίτηση να συνεισφέρουν όλοι/ες χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Σήμερα όμως μισθωτοί και συνταξιούχοι πληρώνουν το 75% του φόρου εισοδήματος!

(β) Οικονομική: Το ελληνικό πρόβλημα είναι πρόβλημα κυρίως εσόδων και όχι δαπανών. Σε σύγκριση με τις 17 χώρες της ευρωζώνης (Χ.Ε.), οι δαπάνες της χώρας σε ποσοστό του ΑΕΠ το 2010 ήταν 51,5%, ενώ των 17 Χ.Ε. 51,0%. Ταυτόχρονα, τα φορολογικά έσοδα στη χώρα ήταν 20,1% έναντι 24,6% στις 17 Χ.Ε. (διαθέσιμα στοιχεία Eurostat).

Εμείς από την πλευρά μας ως ΔΗΜΑΡ έχουμε επανειλημμένα τονίσει ότι η χώρα έχει απόλυτη ανάγκη από ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα όπου κατευθυντήρια γραμμή θα είναι: περισσότερη φορολογία από όλους για λιγότερη φορολογία από τον καθένα.

Ο δημόσιος διάλογος για τη φορολογία, είτε για τις υστερήσεις των κρατικών εσόδων είτε για την αποδοτικότητα ή και το επαχθές των μέτρων, αποκτά έντονα χαρακτηριστικά. Κυρίως ενόψει της διαμόρφωσης των θέσεων της Επιτροπής Μαυραγάνη, η οποία το αργότερο στο τέλος Μαΐου θα πρέπει να παραδώσει την πρότασή της για τη ριζική αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος για πάταξη της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής. Βεβαίως δεν γίνεται εν κενώ. Οι έως τώρα φορολογικές επιβαρύνσεις άμεσων και έμμεσων φόρων δημιουργούν προηγούμενα που πρέπει να ληφθούν υπόψη. Τη χρονιά αυτή, πέραν της τρέχουσας φορολογίας, θα «τρέξουν» προς είσπραξη ο ΦΑΠ του 2010, του 2011 και του 2012, οι δύο ακόμη δόσεις του ΕΕΤΗΔΕ και προετοιμάζεται και ο Νέος Φόρος Ακίνητης Περιουσίας, που θα τους αντικαταστήσεις όλους (το προβλεπόμενο συνολικό βάρος για το 2013 είναι 3,2 δισ. ευρώ). Το γεγονός αυτό κατ' ουδένα τρόπο πρέπει να αγνοείται. Οπως επίσης δεν πρέπει να αγνοείται ότι τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση έχουν διαφορετικές ατζέντες στο ζήτημα αυτό.

Μετά από 5 χρόνια ύφεσης, τμήμα του συσσωρευμένου πλούτου έχει καταναλωθεί και τα εισοδήματα έχουν σε μεγάλο βαθμό εξαντληθεί. Η τρέχουσα περιουσιακή κατάσταση δεν ανταποκρίνεται πάντα στα τρέχοντα εισοδήματα. Π.χ. η κατοχή αυτοκινήτων υψηλού κυβισμού.

Η παραοικονομία, λόγω τις ύφεσης, αρχίζει να ξαναγίνεται μηχανισμός «επιβίωσης» αντί πλουτισμού.

Λόγω των Μνημονίων και των μέτρων τους, μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Οι όποιες σωστές δράσεις τσουβαλιάζονται με τις περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα.

Χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου είναι ότι σημαντικό στοιχείο της δημόσιας συζήτησης αποτελεί πλέον η ανεύρεση εσόδων από νέες πηγές, νέες δυνατότητες, ώστε να σταματήσει η περικοπή δαπανών και να χρηματοδοτηθεί η ανάπτυξη. Αρα, προτάσεις και ιδέες, ακόμη και οι πιο ρηξικέλευθες, μπορεί να γίνουν δεκτές. Εκτός βεβαίως από τις… έκτακτες εισφορές!

Ταυτοχρόνως θα υπάρξουν -ήδη εμφανίζονται με έντονο δημόσιο λόγο- και ισχυρότατες αντιστάσεις για τη φορολογική μεταρρύθμιση, μια και όλοι/ες αντιλαμβάνονται ότι η σημερινή δραματική συγκυρία δεν είναι εύκολο να επιτρέψει μια επιστροφή στα ίδια. Ξεκινούν από το «φτάνει πια στους νέους φόρους», δεν αντέχει η κοινωνία και φτάνουν στην αμφισβήτηση της ουσιαστικής λειτουργίας της φορολογίας και του κοινωνικού συμβολαίου της κοινωνίας μας για την αναδιανεμητική της λειτουργία, ανάγοντας ως κύριο την… υποχρεωτική ανταποδοτικότητα των φόρων (νεοφιλελεύθεροι). Οι πιο τολμηροί κραδαίνουν την παντιέρα επισείοντας ότι «όλες οι επαναστάσεις προήλθαν από τη βαριά φορολογία και τους νέους φόρους».

Για λόγους χώρου, θα ήθελα να τελειώσω με μια συγκεκριμένη αναφορά για την αναμόρφωση της φορολογίας ακινήτων που «τρέχει» τις ημέρες αυτές ώστε να φανεί η οπτική της ΔΗΜΑΡ για τη φορολογική μεταρρύθμιση.

- 400 εκατ. ευρώ έσοδα από συνολική ακίνητη περιουσία, αποτιμώμενη στο 1,2 τρισ. ευρώ, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, δεν είναι… σοσιαλισμός αλλά σκανδαλώδης φοροαπαλλαγή όλων (στο όνομα των μικρών οι μεγάλοι κέρδιζαν πολλά).

- 3 δισ. ευρώ έσοδα από ακίνητη περιουσία 350 δισ. (τα ηλεκτροδοτούμενα του ΕΕΤΗΔΕ), υπό την απειλή διακοπής του ρεύματος, είναι κοινωνική αναλγησία και δώρο στους πλούσιους. Ο νόμος πρέπει να αλλάξει.

Η πρόταση της ΔΗΜΑΡ για την ακίνητη περιουσία είναι η επιστροφή στην κανονικότητα. Ολοι/ες πληρώνουν αναλογικά. Οι πλούσιοι πολλά, τα μεσαία στρώματα λιγότερα, οι φτωχοί και οι άνεργοι τίποτα, για όσο είναι φτωχοί και άνεργοι.

………………………………………………………………………………………………………………………………………..

*Ο Δ. Χατζησωκράτης είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ και υπεύθυνος για την Οικονομική και Κοινωνική Πολιτική

Ιστορικό Ροής

Εκτύπωση

Επιστροφή