Yποσημειώσεις
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Μεγάλα λόγια είπε ο εκλαμπρότατος Πρόεδρος της Δημοκρατίας μιλώντας στα Γιάννινα για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης. Ούτε λίγο ούτε πολύ μάς απεκάλεσε (εμάς, τον ελληνικό λαό) ήρωες, που δίνουμε μια μεγάλη μάχη «για τα παιδιά μας», «στα όρια της αντοχής μας». Οτι ως λαός έχουμε αστείρευτες δυνάμεις (το έχει αποδείξει η Ιστορία, παρακαλώ) και, τέλος, μας ευχαρίστησε όλους που δεν μας καταβάλλει η λαίλαπα της οικονομικής κρίσης.
Είμαστε οι σημερινοί ήρωες.
Μπράβο μας. Μας κολακεύει ο πρώτος πολίτης της χώρας, μας τονώνει το πεσμένο ηθικό, οφείλουμε να παραμείνουμε στα χαρακώματα της μάχης, είμαστε οιονεί εκλεκτοί της Ιστορίας.
Αλλά, για να σταθούμε λίγο. Ποια μάχη ακριβώς δίνουμε; Απέναντι σε ποιον; Ποιος, διάολε, είναι ο εχθρός και πώς εμείς είμαστε οι ήρωες; Πού ανδραγαθήσαμε; Καλά, συμβολικά ομίλησε ο πρώτιστος' αλληγορικά πιθανώς, αλλά αδυνατούμε να παραλληλιστούμε με τους ήρωες του Μπιζανίου, το 1912-13. Τότε υπήρξαν βίαιες, πολυαίμακτες συγκρούσεις μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων. Τώρα; Εάν δεν το έχει καταλάβει (αποκλείεται, αλλά, λέμε, εάν…) ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εχθρός του ελληνικού λαού σήμερα είναι η κυβέρνηση της οποίας προΐσταται, το πολιτικό σύστημα το οποίο ο ίδιος εκπροσωπεί με τιμιότητα και ζήλο, παρ' ότι ήταν από τους κύριους συντελεστές (ως έχων υπηρετήσει σε πολλά υπουργικά αξιώματα στις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών) στη δημιουργία και εγκαθίδρυση αυτού του συστήματος, που σήμερα πίνει το αίμα του ελληνικού λαού. Αρα τα μεγάλα λόγια παραμένουν μόνο ως ρητορική και δεν παύουν να εκπέμπουν άρωμα ειρωνείας, ελαφρύ μεν αλλά διακριτό.
Ωραία, να επιτεθούμε στο οχυρό του εχθρού, να το καταλάβουμε. Μα, πού είναι αυτό το οχυρό; Μήπως εμείς είμαστε κλεισμένοι σε οχυρό ανοχύρωτο; Δηλαδή, μήπως κοροϊδευόμαστε; Και πώς ερμηνεύεται η επιθυμία του να αποκτήσει η χώρα ενισχυμένες Ενοπλες Δυνάμεις; Είπε ο πρώτος πολίτης: «Καλή η οικονομική πρόοδος (σ.σ.:!), καλή η ανάπτυξη (σ.σ.:!), αλλά όταν είναι διαλυμένες οι Ενοπλες Δυνάμεις, τότε είσαι βορά στα σχέδια ανόμων γειτόνων και γενικότερα», δηλαδή πιάσ' τ' αυγό και κούρευ' το. Ποια πρόοδος, ποια ανάπτυξη; Δεν είναι ζητούμενα αυτά σήμερα; Και μήπως θα υπήρχαν αυτά εάν δεν σκορπίζονταν τόσα κονδύλια για στρατιωτικούς εξοπλισμούς;
Καλύτερα να σταματούσαν, πανταχόθεν, οι επικολυρικές εκφράσεις' δεν τονώνουν το ηθικό και ταυτόχρονα εξοργίζουν. Το να υπομένουμε στωικά την πείνα, την εξαθλίωση είναι, μήπως, η μάχη που λέει ο κ. Παπούλιας ότι δίνουμε; Να υποταχτούμε δηλαδή στις επιταγές του κεφαλαίου; Να κλειστούμε στα σπίτια μας; Να μην αυτοοργανωθούμε; Να μην εξεγερθούμε;
Κρίμα. Κι έχω μάθει ότι είναι πολύ καλός στην παρέα: με χιούμορ, πίνει και τα τσιπουράκια του…
