Χρονογράφημα

Του Πέτρου Μανταίου

Στην προ μνημονίων εποχή, αν διάβαζες ή άκουγες κάπου τη φράση «Ελλάδα της βιτρίνας», το μυαλό σου πήγαινε στο «δήθεν»∙ ως χώρα εμφανίζουμε κάποια καλά, που όμως δεν έχουν βάθος, είναι στη βιτρίνα∙ το μέσα κατάστημα είναι για κλάματα. Εξ ου και τα «έργα-βιτρίνα». Τώρα με τα μνημόνια, μέσα στα πολλά που άλλαξαν, άλλαξαν και οι σημασίες –μεταφορικές και κυριολεκτικές– των λέξεων∙ κάτι που παλαιότερα, από την «Ελευθεροτυπία» τότε, ονόμασα «λεξικό μνημονίου». Τις προάλλες λοιπόν διαπίστωσα ότι άλλαξε, πήρε άλλο νόημα, και η φράση «Ελλάδα της βιτρίνας». Καθώς, παρατηρώντας βιτρίνα καταστήματος και έχοντας την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά, πρόσεξα καλύτερα και είδα ότι οι δυο-τρεις περιποιημένοι κατά τα άλλα κούκλοι της βιτρίνας ήταν… ξυπόλητοι!

Οπα, σκέφτηκα! Να που η Ελλάδα της βιτρίνας έφτασε να είναι ο… καθρέφτης της Ελλάδας: κοστούμι, γραβάτα, γιλέκο και ξυπόλυτη! Το μυαλό μου πήγε αμέσως στον… Γάμο του Καραγκιόζη∙ όσο θυμάμαι. Εχουν προσκληθεί σε γάμο ο Καραγκιόζης και ο Χατζηαβάτης (στα… καραγκιόζικα Χατζατζάρης). Περιμένει ο Χατζατζάρης στο ραντεβού. Φτάνει ο Καραγκιόζης, καθυστερημένος, επειδή δεν θυμόταν σε ποιο καθαριστήριο είχε πάει το καλό του κουστούμι! Φοράει ένα παντελόνι –ριγέ, επίσημο, αλλά– της συμφοράς και μια… ρεντιγκότα ελεεινή, επιπλέον είναι… ξυπόλητος. Τον βλέπει ο Χατζατζάρης: «Καλά όλα… Αλλά, βρε αναθεματισμένε, πας σε γάμο ξυπόλητος;» του λέει. Και ο Καραγκιόζης… αμερόληπτος, τάχα έκπληκτος: «Φαίνεται πολύ;»!

Διαβάζω τώρα για το «πείσμα» της κυβέρνησης, που επιμένει στα ανοιχτά καταστήματα τις Κυριακές (πάνω από τάδε τετραγωνικά!), παρά τις όποιες αντιρρήσεις των κοινωνικών εταίρων∙ επιμονή που αποδίδεται και αυτή (μάθαμε πια!) στις «πιέσεις της τρόικας». Με ποια κριτήρια, άραγε, επιμένει, τα προ ή τα μετά τα μνημόνια; Διότι τα περί «ανταγωνισμού» που «ευνοεί τον καταναλωτή», άσε, το είδαμε το έργο! Πότε είδαν… βιτρίνες καταστημάτων τελευταία φορά;