Της Βένας Γεωργακοπούλου

-Δεν πιστεύω, αν και όποτε φτάσει ο φάκελος με τα πεπραγμένα του Σωτήρη Χατζάκη στα χέρια του εισαγγελέα, ότι ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ θα υποστεί την οποιαδήποτε κύρωση. Ούτε καν τη θέση του θα χάσει. Ο Κώστας Τζαβάρας το 'ριξε ξαφνικά στον ύπνο.

-Ούτε με κάνουν να πέφτω από τα σύννεφα (στην Ελλάδα ζω εγώ, και ο Χατζάκης κοντά στα Διαβατά) οι παρανομίες, μικρές ή μεγάλες, που υποστηρίζει το Δ.Σ. του θεάτρου ότι ανακάλυψε στις οικονομικές του συμφωνίες με ιδιωτικό θέατρο. Αυτό που μου έχει μείνει από όλη αυτή τη δυσάρεστη ιστορία, είναι η υπερφίαλη φράση με την οποία ο διευθυντής του ΚΘΒΕ προσπάθησε να δημιουργήσει εντυπώσεις πριν βγει η πανταχούσα από το Δ.Σ. (ένας μόνο από τους εφτά πείστηκε από τον απολογισμό του).

-«Θα συμμαχήσω και με τον διάβολο για το καλό του θεάτρου», είπε. Μάλλον «συμμάχησα» ήθελε να πει. Δεν τη λες αυτή τη φράση όταν τα έχεις όλα καλά και άγια καμωμένα. Τον διάβολο δεν τον επικαλείσαι επί ματαίω.

-Θυμάμαι, και γελάω, κάποιους εδώ κάτω στην Αθήνα, που διέδιδαν ότι τάχα μου ο Μπομπ Γουίλσον τα πήρε χοντρά, σε περίοδο κρίσης, για να σκηνοθετήσει την «Οδύσσεια». Αν οι συμφωνίες του Χατζάκη είχαν αποτέλεσμα να δουν οι Θεσσαλονικείς, να δούμε κι εμείς οι Αθηναίοι, μια ανάλογη παράσταση με του Εθνικού, μέχρι και τα στραβά μάτια θα έκανα.

-Αλλά συνήθως ο αμοραλισμός και η συμπάθεια για τον διάβολο δεν συμβαδίζουν με την υψηλή τέχνη. Εκτός κι αν είσαι ο Μικ Τζάγκερ.