Υποσημειώσεις
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Μαύρα εξώφυλλα με τίτλο «Φτάνει πια, σκοτώνουν τα παιδιά μας… κι εμείς μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα» περίμενε φίλος αναγνώστης (προσεκτικός κι ευαίσθητος) μετά την τραγωδία με τους φοιτητές στη Λάρισα. Υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί, επιμένει, πρέπει να λογοδοτήσουν.
Σαφώς έχει δίκιο. Το αδιανόητο της είδησης ίσως αιφνιδίασε τον δημοσιογραφικό κόσμο, η μη κατανόηση του μεγέθους του δράματος που εκτυλίχθηκε σε μια ελληνική μεγαλούπολη του 21ου αιώνα και όχι σε μια κωμόπολη των δεκαετιών του ’50 ή του ’60 π.χ. Οι ευθύνες όντως υπάρχουν και οφείλουν να τις επωμισθούν οι υπαίτιοι. Είναι επίσης αδιανόητο να χάνουν τη ζωή τους άνθρωποι επειδή αδυνατούν να έχουν θέρμανση στην κατοικία τους. Είναι τραγικό να καταντήσει η θέρμανση ταξικό προνόμιο. Και είναι γελοίο να βγαίνουν δημοσιογράφοι στα τηλεοπτικά κανάλια και να ρίχνουν τις ευθύνες στους φοιτητές που δεν μπόρεσαν, τάχα, να προφυλαχθούν από τις αναθυμιάσεις.
Σημασία δεν έχει αυτό όσο οι συνθήκες κάτω από τις οποίες αναγκάζονται πλέον να σπουδάζουν οι νέοι, μακριά από τα σπίτια τους, με δραματικά μειωμένα τα έσοδα των γονέων, άρα με ελλιπή χρηματοδότηση.
Ο κόσμος δεν φαίνεται να συγκινείται από τίποτε πλέον. Ταρακουνήθηκε μεν από τη μεγάλη τραγωδία, αλλά έως εκεί. Μικρές μόνο διαμαρτυρίες από φοιτητές και Ενεργούς Πολίτες της Λάρισας, αλλά δεν αρκούν για να φανεί το μέγεθος των ευθυνών των κυβερνητικών στελεχών, που οδηγούν μαθηματικά τη χώρα στην ένδεια και την εξαθλίωση. Οι αποφάσεις αυτών των στελεχών δημιούργησαν συνθήκες αφόρητες για την καθημερινότητα, «ξένες» είναι αλήθεια, στον πολιτιστικό κόσμο των περισσοτέρων, αφού ουδέποτε είχαν εξοικειωθεί με τέτοιες (βάρβαρες, πρωτόγονες) συνθήκες. Λέγαμε ότι είχε λυθεί το ενεργειακό πρόβλημα, ότι όλος ο κόσμος απολάμβανε τις ευκολίες που προέκυπταν από την ενέργεια. Να, όμως, ξαφνικά αυτή η βεβαιότητα διαλύθηκε, ήρθαν τα πάνω-κάτω, χωρίς καμία προειδοποίηση, χωρίς καμία συγγνώμη.
Η οργή για τους οικονομικούς εγκεφάλους της κυβέρνησης, αν δεν έχει συνέχεια, θα εκπέσει σε λήθη, όπως γίνεται σε πολλές περιπτώσεις. Τη μια μέρα θυμική έξαρση και την επομένη καταστολή αυτής της έξαρσης.
Είναι ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, δεν είναι και τόσο εύκολο να ξεριζωθεί, όση θλίψη κι αν προκαλεί τούτη η διαπίστωση. Λίγο κρατάει ο θρήνος της χώρας, εκείνοι που θρηνούν ακόμη είναι οι γονείς και τα αδέλφια, οι φίλοι, οι γνωστοί…
Η κοινωνία σμπαραλιάζεται, οι δεσμοί χαλαρώνουν, η ζωή υποβαθμίζεται. Κάποιοι φέρουν βαριά την ευθύνη για τον ευτελισμό της ζωής, για το σοκ που έχει υποστεί η κοινωνία από την εφαρμογή των μνημονίων. Και βεβαίως όλοι ευθυνόμαστε για την απάθεια που επιδεικνύουμε τη στιγμή που όλα γκρεμίζονται γύρω μας, το γνωστό παλιό ότι δηλαδή τα σπίτια μας καίγονται κι εμείς το 'χουμε ρίξει στο τραγούδι (Αίσωπος – Θουκυδίδης: Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν). Και ύστερα;
