Του Σταύρου Κοντονή*
Τίποτε παραπάνω από μια επικοινωνιακή προσπάθεια βελτίωσης της εικόνας του κόμματος και του ηγέτη του δεν υπηρέτησε το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Πέρα από τις τερατολογίες για τη συμμετοχή πολλών χιλιάδων μελών, οι οποίες αντίκεινται στην απλή λογική και στη σημερινή πραγματική κατάσταση του κόμματος αυτού και στις οποίες το ΠΑΣΟΚ μάς έχει συνηθίσει, όπως για παράδειγμα το δήθεν ένα εκατομμύριο ψηφοφόρων που ανέδειξαν πρόεδρο τον ΓΑΠ πριν από μερικά χρόνια, οι διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ, όπως δήλωσε και η ώς χθες επικεφαλής της ευρωβουλευτικής ομάδας του, κ. Κοππά, αποτέλεσαν μια καθαρά εσωτερική λειτουργία, χωρίς καμία ώσμωση και επικοινωνία με την κοινωνία, τους χώρους εργασίας, τους ανθρώπους που καθημερινά καταστρέφονται από την κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα. Υιοθετήθηκε μια διαδικασία λίφτινγκ του κ. Βενιζέλου, η οποία ενδέχεται να συμβάλει σε μια προσωρινή σταθεροποίηση, αλλά δεν θα μπορέσει να αντέξει χρονικά μπρος στην πραγματικότητα της παρακμής και χρεοκοπίας της συγκυβέρνησης και της συνέχισης εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου προτύπου. Το κόμμα που επιφύλαξε για τον εαυτό του το «καθήκον» να θέσει τη Δεξιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, έχει καταστεί από μόνο του συνιστώσα της Ν.Δ. και υποστύλωμα για να ασκεί η δεξιά κυβερνητική πολιτική.
Οι αναφορές του κ. Βενιζέλου και των ηγετικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ σε στρατηγικές διαλόγου και ζύμωσης στο πλαίσιο της Κεντροαριστεράς και του λεγόμενου δημοκρατικού σοσιαλισμού συνιστούν αυταπάτες, με τις οποίες προσπαθεί να θρέψει ελπίδες για τη δήθεν αναστροφή της συνεχούς συρρίκνωσης του κόμματός του. Ομως, πώς θα αναταχθεί η κρίση του ΠΑΣΟΚ τη στιγμή που αυτό έχει γίνει η «κεντροαριστερή» συνιστώσα μιας όλο και πιο ακροδεξιάς εκδοχής της Νέας Δημοκρατίας, μιας νέας ΕΡΕ υπό τον κ. Σαμαρά ; Πώς φαντάζεται ότι θα μπει σε διάλογο με κόσμο της Αριστεράς ή και της Κεντροαριστεράς ακόμη, όταν προκρίνει ως «συμφέρον για τη χώρα» την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική, την ερήμωση της χώρας και τη μνημονιακή καταστροφή των μισθωτών και των μεσαίων τάξεων;
Η πολιτική του σημερινού ΠΑΣΟΚ είναι όχι απλώς κεντροδεξιά αλλά σε μεγάλο βαθμό ακραία συντηρητική και νεοφιλελεύθερη, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εκπροσωπήσει κατά κανένα τρόπο το παραδοσιακό λαϊκό κοινωνικό ακροατήριο του παλαιού ΠΑΣΟΚ. Φαίνεται ότι, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις του Βενιζέλου, ο τελευταίος έχει αποδεχτεί τη ριζική μεταβολή της κοινωνικής και εκλογικής βάσης του κόμματος, στηριζόμενος πλέον σε μια μικρή αλλά υπαρκτή συντηρητική κοινωνική βάση. Το ΠΑΣΟΚ του ’81 ή ακόμη και του ’90 είναι ένα άπιαστο όνειρο για τον σημερινό σοσιαλφιλελευθερισμό. Μοναδικό μέσον για να κρατήσει ο κ. Βενιζέλος συσπειρωμένο γύρω του το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ είναι η συμμετοχή στη νομή της εξουσίας, διά της Δεξιάς.
Αλλά και ως εσωτερική λειτουργία κόμματος, η εικόνα του ΠΑΣΟΚ είναι αξιοθρήνητη και χωρίς κανένα πολιτικό υπόβαθρο. Πώς είναι δυνατόν να επιστρέφουν βουλευτές σε ένα κόμμα χωρίς καμία δήλωση επανατοποθέτησης για την προηγούμενη στάση τους; Πότε είχαν δίκιο, τότε που έφυγαν καταγγέλλοντας τα μνημόνια ή τώρα που επιστρέφουν, εναγκαλιζόμενοι και πάλι την τρικομματική κυβερνητική πολιτική; Παρατηρούμε ότι το μόνο που λειτουργεί ακόμη στο ΠΑΣΟΚ είναι οι μονοπρόσωπες δημόσιες σχέσεις κάποιων στελεχών με τον πρόεδρο του κόμματος.
Για ποιον λόγο, όμως, επιμένει ο κ. Βενιζέλος τόσο εμφατικά στη στήριξη του κ. Σαμαρά; Δεν μπορούμε παρά να διαπιστώσουμε μια σχέση αλληλεξάρτησης συμφερόντων μεταξύ του ηγέτη του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Οσο ο κ. Βενιζέλος στηρίζει με πάθος την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, έχοντας αναλάβει εργολαβικά τις λυσσώδεις επιθέσεις κατά του ΣΥΡΙΖΑ και καθιστάμενος κατ’ αυτόν τον τρόπο κυβερνητικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης Σαμαρά, είναι βέβαιο ότι εξασφαλίζει και μια προσωπική ασυλία όσον αφορά τις πολιτικές και ποινικές ευθύνες του στο ζήτημα της λίστας Λαγκάρντ.
Τούτων δοθέντων, η αναφορά του κ. Πάγκαλου, ότι το σημερινό ΠΑΣΟΚ τού θυμίζει τη γάτα χωρίς σώμα της «Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων», ως απάντηση στους λεονταρισμούς Βενιζέλου, προσεγγίζει περισσότερο την πραγματικότητα, η οποία στην ελληνική διάσταση συνιστά την «ασώματον κεφαλήν» των περιοδευόντων τσίρκων.
*Bουλευτής Ζακύνθου του ΣΥΡΙΖΑ
