Υποσημείωσεις
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Εχει μουδιάσει η ελληνική κοινωνία από την έκρηξη της κρατικής τρομοκρατίας στις Σκουριές Χαλκιδικής, αλλά και σε όλη την επικράτεια, και από τις μεθόδους άσκησης πολιτικής που υπηρετούν μιαν ακροδεξιά ιδεολογία. (Δένδιας, ο μέγας!). Αλήθεια, πώς και δεν έχει απαιτήσει η δυαρχία την άμεση αποπομπή του; (Χιούμορ, ναι, διότι, άλλως, δεν αντέχεται η πραγματικότητα που κατασκευάζουν οι πολιτικοί φωστήρες μας).
Και όμως, θα μπορούσαν να είναι απλά τα πράγματα. Να βγει δηλαδή στη Βουλή και τον Δήμο ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη καθώς και ο αρμόδιος ένστολος, που έδωσε εντολή να ριχτούν δακρυγόνα στον αύλειο χώρο του σχολείου στην Ιερισσό, και να μας πουν πώς, διάβολε, το αποφάσισαν αυτό.
Πώς είναι δυνατόν να βομβαρδίσεις με χημικά αέρια παιδικές ψυχές; Πέτρες έχουν στον μέσα τους κόσμο; Καλά, αφού Βουλή και Δήμος είναι ανύπαρκτοι (σχεδόν) θεσμοί, ας εμφανιστούν στα αγαπητά (τους) κανάλια και να αρθρώσουν έναν (μισό, έστω) λόγο που αποφάσισαν να προβούν στην απάνθρωπη αυτή πράξη. Θα τολμήσουν; Τι θα ισχυριστούν; Οτι κινδύνευσε η Δημοκρατία μήπως;
Οτι το σχολείο χρησιμοποιήθηκε ως ασπίδα από τους κατατρεγμένους κατοίκους ή από τους εξεγερμένους «τρομοκράτες» και ότι έπρεπε οπωσδήποτε να εκκενωθεί; Μήπως θα μας πουν ότι ήταν πολιτικώς ορθόν;
Είναι καιρός να λειτουργήσουν τα ανακλαστικά της Δημοκρατίας, των ανθρώπων δηλαδή, που έχουμε πειστεί ότι ζούμε σε καθεστώς Δημοκρατίας (όπως προπαγανδίζουν οι τηλεστάρ) και όχι σε επίφαση αυτής. Γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχτούμε τη σκληρή δεξιά πολιτική; Εκεί που είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι πρέπει να πάψουμε να χρησιμοποιούμε τέτοιους όρους (δεξιός, ακροδεξιός, ακροαριστερός κ.λπ.), εκεί λοιπόν πετάγεται το αστυνομικό κράτος και το παρακράτος των χρυσαυγιτών και σπέρνουν στον κόσμο τον τρόμο, πανικοβάλλουν μικρά παιδιά με απόλυτο κυνισμό. Εως πότε το Σοσιαλιστικό Κόμμα και η Δημοκρατική Αριστερά (τρομάρα τους, και τα δύο) θα συνεχίσουν να νομιμοποιούν με τη στήριξή τους την ακροδεξιά πολιτική του πρωθυπουργού;
Ετσι θα βάλουν το χεράκι τους στη σωτηρία της χώρας; Δεν αγανακτούν από το θλιβερό γεγονός ότι ζούμε σε καθεστώς (οι πολίτες, εννοείται) φόβου και ανασφάλειας; Δεν υποψιάζονται ότι αυτά τα οχληρά συναισθήματα μπορεί να ξεσπάσουν κάποια ανύποπτη στιγμή; Και μετά, άντε να συγκρατήσεις τη θυμική εκρηξιγένεια. Ξέρουν ότι δεν συγκρατείται. Και αυτό φαίνεται να το γνωρίζει καλύτερα ο πρωθυπουργός, ο οποίος έχει σαφώς ανάψει πράσινο φως στους συνεργάτες του να κάνουν ό,τι θέλουν, με όποιον τρόπο επιθυμούν. Ο τρόπος, όμως, είναι η καταστολή, τίποτε άλλο. Απουσιάζει από τους κυβερνητικούς η ευαισθησία, έχουν από χρόνια ξεχάσει ποια μάνα τούς γένναε στο κλάμα και του εργάτη καβάλησαν την πλάτη (Ν. Ασιμος), δεν έχουν επαφή παρά με την πραγματικότητα που, είπαμε, οι ίδιοι κατασκευάζουν. Μια πραγματικότητα της διαιώνισης των συμφερόντων των ελίτ, μακριά από τη λαϊκότητα. Και οι δεξιοί και οι αριστεροί, λαϊκοί είναι…
