Της Βένας Γεωργακοπούλου

- Γιά δες καιρό που διάλεξα να θυμηθώ ένα από τα βιβλία που πολύ με έχουν εντυπωσιάσει, το «Να 'σαι κοντά μου» του Σκοτσέζου Αντριου Ο’Χαγκαν (2007, εκδόσεις «Πόλις»).

- Ηταν το πρώτο που μου 'ρθε στο μυαλό όταν έμαθα για το σκάνδαλο που ξέσπασε στην Καθολική Εκκλησία της Σκοτίας και μέσα σε λίγες ώρες -36 τις μέτρησε ο «Ομπσέρβερ»- οδήγησε σε παραίτηση τον προκαθήμενό της, καρδινάλιο Κιθ Ο’Μπράιαν. Υπεύθυνες, φυσικά, για τη δημόσια ταπείνωσή του και την τραγική κατάληξη της καριέρας του ήταν οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις σε υφισταμένους του, ιερείς και σπουδαστές, πολλά χρόνια πίσω, δεκαετία 1970 και 1980.

- Ενας λιγότερος, λέω χαζεύοντας τους καρδινάλιους να κόβουν βόλτες στο Βατικανό, προετοιμάζοντας την εκλογή του νέου ποντίφικα – εγώ θα ψήφιζα τον Γάλλο Φιλίπ Μπαρμπαρέν, που πάει κι έρχεται καβάλα στο ποδηλατάκι του.

- Και πού κολλάει στα παραπάνω το ωραίο μυθιστόρημα του Ο’Χάγκαν; Στον ήρωά του, τον καθολικό και γκέι ιερέα Ντέιβιντ Αντερτον, που για ένα φιλί σε έφηβο, μάγκα και παραστρατημένο, αναγορεύεται σε παιδεραστή και εξοστρακίζεται από τη μικρή και συντηρητική σκοτσέζικη κοινότητά του.

- Δεν ισχυρίζομαι, βέβαια, ότι ο καρδινάλιος Κιθ Ο’Μπράιαν ήταν στα νιάτα του σαν τον λογοτεχνικό ήρωα του Ο’Χάγκαν. Οι ιστορίες των θυμάτων του με έπεισαν ότι είχε χρησιμοποιήσει σαφέστατα την εξουσία του για λίγες ή πολλές ερωτικές στιγμές μαζί τους.

- Μένω, όμως, με το στόμα ανοιχτό μπροστά στην υποκρισία της Καθολικής Εκκλησίας. Ειδικά η σκοτσέζικη, μαθαίνω, έχει ισχυρή και πασίγνωστη γκέι παράδοση. Και, παρόλο που εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τους, -ις ομοφυλόφιλους, -ες που πιστεύουν στον Θεό (σαν να ψηφίζει ο Γκέιτς Παπαρήγα), το βιβλίο του 0′Χάγκαν, που το συνιστώ θερμά, με έκανε να βλέπω με πιο χαλαρό και ανεκτικό μάτι τα ερωτικά σκάνδαλα στους κόλπους της – προς Θεού, όχι την κακοποίηση παιδιών σε θρησκευτικά σχολεία.