Tρίτη ματιά
Της Αννας Δαμιανίδη
Οταν ήμουν δέκα χρονών, κάποια φίλη μεγαλύτερη είχε προσπαθήσει να με μάθει τσατσά. Ετσι το λέγαμε τότε, όπως η Βουγιουκλάκη στη μεγάλη επιτυχία «Νιάου νιάου, βρε γατούλα». Θυμάμαι ακόμα τα βήματα πάνω κάτω σ' ένα δωμάτιο, στην αρχή λάθος, ύστερα σωστά, την απόλαυση να χορεύεις με τη σειρά που σου όριζαν. Τα πόδια σιγά σιγά αυτονομούνται, το κορμί λικνίζεται με εκείνη τη μικρή συγκράτηση που δίνει χάρη στις κινήσεις. Δυστυχώς δεν το χόρεψα ποτέ στ' αλήθεια, δηλαδή σε πάρτι με αγόρια, εκείνο το τσατσά. Μέχρι να μεγαλώσω όσο έπρεπε, είχε περάσει η μόδα του. Κι όχι μόνο του τσατσά, αλλά όλων των χορών με βήματα. Για δεκαετίες χορεύαμε μόνο σέικ και μπλουζ, χορούς χωρίς βήματα που θεωρούνταν εξόχως απελευθερωτικοί. Το σέικ απελευθέρωνε τις αρθρώσεις πανάρχαιες, προς πάσα κατεύθυνση, το μπλουζ τις ερωτικές επιθυμίες. Τι χρειάζονταν τα βήματα;
Υπήρξαμε γενιά υπερβολική σε ολόκληρη τη Δύση, και όχι μόνο. Γενιά που τα είχε όλα και κατέπληξε τους γονείς της απορρίπτοντας ανέμελα τα πάντα. Μεταξύ αυτών και τους χορούς. Κι έτσι μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε χορεύοντας τρελά και ασυγκράτητα, χωρίς βήματα. Ηταν ο τρόπος της γενιάς μας, το μεγάλο όχι στους κανόνες πάσης φύσεως, και τα πήρε όλα παραμάζωμα. Στα σκουπίδια το βαλς του παππού και της γιαγιάς, το τανγκό και το φοξτρότ της μαμάς και του μπαμπά. Μάθαμε βέβαια στο σχολείο καλαματιανό και πεντοζάλη με το στανιό και γκρινιάζοντας, κι αυτό ήταν όλο. Πάλι καλά, με βγάζουν ασπροπρόσωπη στα πανηγύρια. Εχει καταντήσει μόνο τέτοια να χορεύουμε, λες και μεγαλώσαμε σε πλατείες χωριών με σειρές φλουριά στη φορεσιά μας.
Ημασταν η γενιά που θέλησε να καταργήσει τους κανόνες από παντού κι ακόμα από παντού μαζεύει τα κομμάτια της ορμής και της οργής της. Μία από τις τιμωρίες μας είναι που γερνάμε και δεν ξέρουμε να χορεύουμε κανέναν χορό της προκοπής, κανέναν αληθινό χορό. Σέικ και μπλουζ δεν είναι αληθινοί χοροί, το ξέρουμε κατά βάθος τώρα πια. Εκφράζουν την έκρηξη της νιότης, όταν περάσει η νιότη δεν έχουν νόημα. Πώς όμως να κάνεις πίσω; Πώς να απαρνηθείς τα νιάτα σου, που θεωρούνται κιόλας γεμάτα νοήματα, ακριβώς επειδή καταργούσαν από παντού τα σωστά βήματα; Πώς να πεις: Συγγνώμη, κάναμε λάθος, μάθετέ μας κανονικό ροκ, αυτό με τα πέντε βήματα, σουίνγκ και μάμπο παρακαλούμε, ρούμπα κι ό,τι άλλο μπορείτε. Σε ποιον να το πεις; Μόνο σε δασκάλους χορού, αλλά δεν μαθαίνονται ποτέ καλά χοροί που σταμάτησες να διδάσκεσαι στα δέκα σου χρόνια.
Μεγάλη έλλειψη αυτή σε δύσκολους καιρούς, να μην μπορείς να μερακλώσεις και να σηκωθείς για κάτι που αλήθεια σε συντρόφεψε με τα βήματα του να διασχίσεις δεκαετίες. Μένει μόνο ο Καλαματιανός, κι άντε να τον ευχαριστηθείς όταν σε τραβούν θριαμβευτές της ελληνοκεντρικής κουλτούρας, βεβαιώνοντάς σε, διότι το ξέρουν καλύτερα κι από σένα, ότι αυτός είναι ο αληθινός χορός που επιθυμεί η καρδιά σου, μ' αυτόν μεγάλωσες και σε εκφράζει πλήρως.
