Τρίτη ματιά

Της Αννας Δαμιανίδη

Απολογισμός μασκαρεμάτων. Νομίζω η αρχή έγινε με τις φωτογραφίες από το Βατικανό. Τι ωραίοι οι καρδινάλιοι με τα κόκκινα φορέματα, οι Ελβετοί φρουροί με τις ριγέ φουφούλες! Βλέποντάς τους συνειδητοποιούσε κανείς πόσο ομοιόμορφα και σκουρόχρωμα ντυνόμαστε σήμερα. Είναι βέβαια δημοκρατικό. Κάποτε οι στολές ήταν εγκλωβισμός σε συγκεκριμένη κοινωνική τάξη και ηλικία. Δεν μπορούσες να ξεφύγεις. Ωστόσο, τώρα που έχουμε όλοι τη δυνατότητα να φοράμε ό,τι θέλουμε, δεν μπορεί κανείς να μη θαυμάζει τη χρωματική πανδαισία αυτών των αρχαίων ρούχων. Στην εποχή μας το θέαμα έχει εκχωρηθεί σε επαγγελματίες, οι υπόλοιποι ταλανιζόμαστε από σεμνότητα.

Κατά κάποιο τρόπο τα Καρναβάλια α λα Πάτρα, που εξαπλώθηκαν σε διάφορες πόλεις και χωριά την τελευταία εικοσαετία, προς σκανδαλισμό των ελληνοκεντρικών οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν τι βρίσκει ο κόσμος «σ' αυτά τα λάτιν», αφιερώνονται στη νοσταλγία για την πολυχρωμία. Είμαι ευγνώμων σε όλους τους φίλους που με καλούν σε διάφορα μέρη με τέτοιες γιορτές, όπως και σ' εκείνους που με μυούσαν παλιότερα σε αρχαία έθιμα με διονυσιακό χαρακτήρα. Ελληνικά, λατινικά ή βραζιλιάνικα, ελπίζω να επιβιώσουν αυτά τα έθιμα της κρίσης ετούτης και των επόμενων.

Αυτό το τριήμερο βρέθηκα στη Ναύπακτο, το πρωί ανέβηκα στο κάστρο της, το βράδυ στους δρόμους χάζευα το Καρναβάλι. Ευτυχώς η πόλη λόγω του χεριού που έχασε ο Θερβάντες στην ομώνυμη ναυμαχία (η οποία δεν έγινε ακριβώς απ' έξω από το λιμανάκι της Ναυπάκτου, αλλά ας μην τριχοτομούμε την τρίχα) δεχόταν ανέκαθεν τους δεσμούς της με τη Δύση και δεν σοκάρεται με την εισβολή τού λάτιν. Στο βάθος μπορεί να πρόκειται για μια νέα λατινική αυτοκρατορία που εξαπλώνεται διά του χορού και του λικνίσματος. Προσωπικά είμαι υπέρ, όπως εξήγησα και την προηγούμενη εβδομάδα.

Εκεί λοιπόν στη Ναύπακτο, μια πόλη χτυπημένη από την κρίση και τις μεταρρυθμίσεις ταυτόχρονα, λόγω συμμαζέματος του κρατικού τομέα που τη στερεί από διάφορες υπηρεσίες, εφορίες, ΤΕΙ κ.λπ., το γλέντι μού φάνηκε καταπληκτικό, αν και έλεγαν όλοι ότι ήταν φτωχότερο από τα προηγούμενα. Πράγμα λογικό, πάντως οι άνθρωποι στον δρόμο φορούσαν όλοι κάτι, ένα καπέλο, μια περούκα, αστεία γυαλιά, κι είχαν ντύσει τα παιδιά τους με επιμέλεια. Οι παιδικές στολές είναι η νέα ουσία της Αποκριάς, ένα άνοιγμα δυνατοτήτων στα παιδιά που δεν πρέπει να υπήρχε παλιότερα, μια πολυτέλεια του αιώνα. Φτωχοί και πλούσιοι ξεχώριζαν μόνο από τις γραμμές του προσώπου, όλοι είχαν ψωνίσει τα ίδια χαζοπραγματάκια μεταμφίεσης. Κι εκεί μέσα στην ευθυμία και τον θαυμασμό, στη ροζ περούκα μου κι εγώ ευτυχισμένη, βλέπω και δυο Πακιστανούς με τις κάτασπρες κελεμπίες τους, που δεν τις λένε κελεμπίες σίγουρα, αυτά τα καφτάνια μέχρι τους μηρούς, με ασορτί παντελόνια σαν σαλβάρια και τα δερμάτινα πασούμια τους, να χαμογελούν κάπως διστακτικά. Μέσα στα τόσα ρούχα που βάλατε, δείτε μας κι εμάς όπως ντυνόμαστε στις γιορτές του τόπου μας, σαν να λέγανε. Κι έλαμπαν τα καλά τους ρούχα σαν διαφήμιση λευκαντικού.

Είδατε; Πήγε πολύ ανατολικά η λατινική αυτοκρατορία.