Τρίτη ματιά
Της Βένας Γεωργακοπούλου
Δεν ξέρω τι θα γίνει με την Κύπρο. Εύχομαι η κρίση να ξεπεραστεί, οι τράπεζες να σωθούν και να ανοίξουν, οι καταθέσεις των ανθρώπων (άντε και των μαφιόζων) να αυγατίσουν, οι Ρώσοι να κάτσουν στο όμορφο, δημοκρατικό σπιτάκι τους να κυνηγάνε τους ομοφυλόφιλους και η Ευρωπαϊκή Ενωση να 'ρθει στα συγκαλά της. Γιατί εγώ την πονάω την Ευρώπη. Διαχρονικώς και αδιαλείπτως.
Δεν τη θυμάμαι όταν με βολεύει, όπως για παράδειγμα ο Τσακαλώτος του ΣΥΡΙΖΑ, που δήλωνε χθες στην εφημερίδα μου ότι «το κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο υποσκάπτει το οικοδόμημα της ευρωζώνης». Αν δεν έκανε χιούμορ, φαίνεται ότι η κυπριακή κρίση λειτούργησε για όλους μας, ακόμα και για τον Ευκλείδη, σαν επιφοίτηση. Τον έφερε στα συγκαλά του, τόν έδεσε μέ τήν γενέθλια ήπειρο, εδώ που μόνο αλεπούδες και αρκούδες βαλσαμώνουμε. Κι αυτές last year.
Κι αν γίνουν όλα τα παραπάνω και ηρεμήσω και δεν ξανακλειστώ στο δωμάτιό μου, χαμένη στο Ιντερνετ, ξεχνώντας ότι έχω να πάω θέατρο, θα υπογράψω επιτέλους ειρήνη και με τον εαυτό μου. Δεν θα διανοηθώ να με ξαναϋποτιμήσω, ψελλίζοντας, ας πούμε, «εγώ είμαι άσχετη με τα οικονομικά» γιατί δεν φρόντισα να μάθω τη διαφορά του bail-in από το bail-out.
Γιατί, δηλαδή; Αυτοί που όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν, το Eurogroup, η ΕΚΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τα ευρωπαϊκά προοδευτικά κόμματα (αχ αυτοί οι οικολόγοι και οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες) αλλά και οι Κύπριοι νομπελίστες, τι το διαφορετικό έκαναν από εμένα; Αν εγώ άλλαξα δέκα φορές γνώμη και στρατόπεδο σχετικά με το πρόβλημα της Κύπρου από την αποφράδα ώρα που ανακοινώθηκαν τα μέτρα μέχρι τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, ούτε αυτοί πήγαν πίσω. Τα ίδια χάλια είχαμε.
Κι αυτό είναι που δεν τους συγχωρώ. Αν το κουρεματάκι που σχεδίασαν οι Ευρωπαίoι δανειστές ημών και εκείνων, ήταν για το γενικό καλό της Κύπρου, μια κι όξω, χωρίς παράπλευρες απώλειες, ευχαρίστως θα συνεισέφερα στο νησί από το υστέρημά μου. Πόσο μάλλον που το θαύμασα για το δημοκρατικό του ήθος – μα να μην ακούσω ούτε μια φορά να λέει ο ένας πολιτικός τον άλλο «προδότ» ή «κουίσλινγκ»; Αλλά όταν μπορεί ο κάθε τυχαίος Ιταλός, Πορτογάλος και Ισπανός μικροκαταθέτης να πιάνει αμέσως, στο φτερό, την απειλή από τα κλειστά κυπριακά ATM και ο κάθε αχώνευτος Βρετανός ευρωσκεπτικιστής να την πέφτει στον Μίλιμπαντ και την «Guardian», που θέλουν το ευρώ, ε, ο Μοσκοβισί, ο Ντράγκι και ο Γερούν Ντάισελμπλουμ (ελπίζω έτσι να τον λένε) πρέπει να αλλάξουν δουλειά.
Τους χρεώνω τα νεύρα μου όταν βλέπω στο facebook ερωτικές εξομολογήσεις προς τον Πούτιν. Που με τις δικές τους αλχημείες κλονίστηκε η αίσθησή μου ότι στην Ελλάδα, με όλη τη φτώχεια και την ανεργία, μια σοβαρότητα και ωριμότητα σήκωνε σιγά σιγά κεφάλι. Που βλέπω και ακούω τον Τσίπρα να ζητάει παραίτηση της κυβέρνησης προσπαθώντας να βγάλει από τη μύγα ξίγκι. Και που για πρώτη φορά στη ζωή μου συμφώνησα με τον Βαρουφάκη.
