Της Βένας Γεωργακοπούλου

-Στις 11 Απριλίου, που το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Αθυρίδη «Ενα βήμα μπροστά» θα βγει στο «Αθήναιον», σας συνιστώ να πάτε να το δείτε. Για τον Γιάννη Μπουτάρη είναι. Ξέρω ότι έχει μεγάλες συμπάθειες και στην Αθήνα. Την πόλη που, κατά τα άλλα, τρόμαξε να αρχίσει να εκτιμά το έργο του Καμίνη. Αλλά αυτή είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία.

-Ο Αθυρίδης είχε τη μεγάλη τύχη να του επιτρέψει ο τότε υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης να τον πάρει κατά πόδας με την κάμερά του για δέκα ολόκληρες εβδομάδες. Νοέμβριος 2010. Το «αμαρτωλό τρίγωνο» Ψωμιάδη-Παπαγεωργόπουλου-Ανθιμου δεν ήταν ακόμα παρελθόν (δυστυχώς, το ένα τρίτο επιμένει). Μ' αυτή την έννοια η ταινία, που θέλησε -και τα κατάφερε- να είναι ολοκληρωμένο πορτρέτο ενός αουτσάιντερ με σκουλαρίκι (θα βλέπει ο Γκιουλέκας το τουπέ του και θα βουρλίζεται), αποκτά σήμερα ευρύτερες πολιτικές διαστάσεις.

-Δε λέω. Εκτοτε ο Μπουτάρης μάς έγινε πολύ γνωστός. Δεν υπάρχει πτυχή του, προσωπική, επαγγελματική και πολιτική, που να μην ξεσκονίστηκε από τα μίντια. Κι όμως, καταφέρνει και γίνεται στη μεγάλη οθόνη φρέσκος και ενδιαφέρων, σαν να τον βλέπουμε πρώτη φορά – έχει και μια διαολεμένη άνεση στον φακό, που θα ζήλευε επαγγελματίας ηθοποιός. Και ομολογώ ότι ως γυναίκα στάθηκα ιδιαίτερα στα παλιά φιλμάκια με τη σύζυγό του Αθηνά. Ηξερα ότι την αγαπούσε πολύ. Το ότι υπήρξε καλλονή ήταν μια αποκάλυψη.

-Και τώρα στα δύσκολα (για μένα) και τα αρνητικά (για την ταινία). Ο Αθυρίδης διάλεξε να κλείσει το ντοκιμαντέρ με δύο ειδών σκηνές. Ο Μπουτάρης είναι ήδη δήμαρχος: οι κάδοι ξεχειλίζουν από σκουπίδια και έξω από το δημαρχείο εξαγριωμένοι εργαζόμενοι συγκρούονται με ΜΑΤ.

-Πολύ απλοϊκό επιμύθιο. Ολοι ίδιοι είναι. Αλλα έλεγε κι άλλα έκανε… Μα τζάμπα έζησε από κοντά ο Αθυρίδης τον πεισματάρη και συγκρουσιακό Μπουτάρη, αλλά και τη διαφθορά του δήμου; Κι αν φοβήθηκε μήπως το ντοκιμαντέρ του γίνει αγιογραφία, θα 'πρεπε να βρει άλλους τρόπους να το ολοκληρώσει. Λιγότερο του συρμού.