Χρονογράφημα 

Του Πέτρου Μανταίου

Σαν πρώτο συμπέρασμα των ασφυκτικών πιέσεων που δέχεται η Κύπρος και των αντιστάσεων που προβάλλει, εύκολο είναι, νομίζω, να καταδικάζεις, πατριωτικά και περήφανα, ό,τι υποσκάπτει –ή πιστεύεις ότι υποσκάπτει– την ανεξαρτησία και το μέλλον της χώρας σου. Το δύσκολο είναι να καταλάβεις, πώς παίζονται τα διάφορα οικονομικά, πολιτικά, γεωστρατηγικά κ.λπ. παιχνίδια, ώστε αν δεν προλάβεις τη ζημιά, τουλάχιστον να αποφύγεις τα χειρότερα.

Ομως αυτά τα δύσκολα θέλουν ανάλυση πραγματικών συνθηκών, στάθμιση δυνατοτήτων και επιχειρήματα. Αφορισμοί του είδους: «Να δούμε πού θα πάει να κρυφτεί ο Σαμαράς, έτσι και οι Κύπριοι πετύχουν νέα διαπραγμάτευση» ή «Αναλαμβάνω την ευθύνη του κόστους μιας άλλης πολιτικής», καλό είναι το μεν πρώτο να απορρέει ως συμπέρασμα μετά από ένα, πράγματι, επιτυχημένο αποτέλεσμα∙ αλλιώς είναι κοινός «λεονταρισμός», που από ομοίους του έχει μπαφιάσει η φυλή των νεοελλήνων. Οσο για το δεύτερο, την «ευθύνη του κόστους», ο αναλαμβάνων πρέπον είναι να γνωρίζει –ή να μην προσποιείται ότι δεν γνωρίζει– ότι, πέραν του «πολιτικού κόστους» που είναι… ακοστολόγητο, υπάρχει, στη συγκεκριμένη περίπτωση, και κόστος οικονομικό, το οποίο η τρόικα έχει ορίσει σε 5,8 δισ. ευρώ, ακατέβατα.

Ας τα έχουμε αυτά υπόψη (μετά και τη χθεσινή… ενδιάμεση απόφαση), προτού ζωστούμε τ’ άρματα και πιάσουμε να κατηγορούμε, τους «ξαρμάτωτους», για «μειοδότες», «δωσίλογους», «ευρωλιγούρια» και άλλα… κατάπτυστα. Να δούμε και τους περίφημους συσχετισμούς, στην πάντα δύσκολη περιοχή μας τα τελευταία… δυόμισι χιλιάδες χρόνια (πώς ενεργεί π.χ. η Ρωσία στη Συρία, και πώς κρατάει τους άλλους απέξω, με τους Σύριους να μακελεύονται!). Κατά πόσο πιστεύουμε ότι είναι –όπως το πιστεύω– η ένταξη της Κύπρου στην ευρωζώνη το επίτευγμα, και δεν είναι η έξοδος. Και πως δεν μας απειλεί ένας «νέος φασισμός», όπως υποστηρίζουν κάποιοι. Αλλά αντιμετωπίζουμε –νομίζω– τον… καπιταλιστικότερο καπιταλισμό στην Ιστορία∙ ίσως χειρότερο, αλλά άλλο είδος!