Είναι αδιατάρακτη και γνωστή η μακρόπνοη, σταθερή πολιτική της Τουρκίας στη σχέση της με την Κύπρο και την Ελλάδα. Η χθεσινή παρέμβαση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών στην κρίση που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Κύπρο είναι χαρακτηριστική αυτής της πολιτικής. Εκμεταλλευόμενος αυτή την κρίση, όπως και τη συγκυριακή οικονομική αδυναμία της Αθήνας, ο Αχμέτ Νταβούτογλου δηλώνει σαφώς ότι είναι η ώρα για τάχα επίλυση του Κυπριακού, δείχνοντας στη διεθνή κοινότητα ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά είναι εκείνη που δεν ανταποκρίνεται στην τουρκική θέληση για εξεύρεση λύσης.
Σε συνέντευξή του ο Τούρκος υπουργός ξεκαθάρισε ότι «η Τουρκία για πρώτη φορά μετά από τριάντα χρόνια παίρνει θέση σχετικά με τη λύση δύο κρατών». Στην ουσία στέλνει τελεσίγραφο σε Αθήνα και Λευκωσία ότι είτε θα συνεκμεταλλευτούν τους φυσικούς πόρους της Κύπρου είτε (η απειλή είναι άμεση) η Τουρκία θα προβεί σε διχοτόμηση του νησιού, έχοντας μάλιστα πρόσφατα γεφυρώσει το χάσμα με το Ισραήλ, γεφύρωμα που της προσδίδει μεγαλύτερη επιθετικότητα, ενισχυμένη όντως συμμαχικά μ' ένα κράτος της μεσογειακής λεκάνης.
Ηταν φυσικό η Τουρκία να μη μείνει άπραγη στο θέμα των υδρογονανθράκων, τη στιγμή μάλιστα που ενδιαφέρονται πολλοί γι' αυτά τα κοιτάσματα, είτε με ορατές είτε με υπόγειες διεκδικήσεις.
Απειλεί ότι εάν οι Ελληνοκύπριοι εκμεταλλευτούν μόνο γι' αυτούς τις φυσικές πηγές στον Νότο, τότε η Τουρκία, στο πλαίσιο των συμφωνιών με το ψευδοκράτος, έχει δικαίωμα ερευνών στη βόρεια πλευρά. Εάν αυτό γίνει αποδεκτό, τότε αρχίζουν οι συνομιλίες στη βάση της λύσης δύο κρατών.
Είναι η γνωστή πολιτική της γείτονος, που όμως σκοντάφτει στις αποφάσεις του ΟΗΕ και του διεθνούς δικαίου, οι οποίες (τις επικαλέστηκε ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών Δ. Αβραμόπουλος σε απαντητική του επιστολή) «καλούν για μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, με μία διεθνή προσωπικότητα, με μία και μόνη κυριαρχία και μία ιθαγένεια, η οποία θα διασφαλίζει τα δημοκρατικά δικαιώματα όλων των πολιτών της».
Η γενικευμένη αντίδραση των ελληνικών κομμάτων, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, δείχνει τουλάχιστον την ομοθυμία και τη σύμπλευση απέναντι στις απειλές της Τουρκίας, με δεδομένο ότι Αθήνα και Αγκυρα ασκούν πολιτική υπό την πίεση της τρόικας, που έχει αποδιαρθρώσει την κοινωνική συνοχή. Η εκτόξευση των τουρκικών απειλών και η ιδέα για δύο χωριστά κράτη μπορεί να είναι ένα νέο στοιχείο, δεν παύει όμως να είναι συνέχεια της στρατηγικής της διχοτόμησης. Στις δυσχερείς στιγμές των δύο χωρών είναι απαραίτητη η ομοφωνία, γιατί έχουν να αντιμετωπίσουν «αντιπάλους» που επιβουλεύονται όχι μόνο τον εθνικό πλούτο…
