Yποσημειώσεις
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Εχει γούστο η πολιτική στη χώρα, όπως ασκείται(;) και όπως εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις. Ούτε καν με διαφορά στήθους μπορεί το ένα από τα μεγάλα κόμματα να ξεπεράσει το άλλο. Μπράβο σε όλους μας. Πότε ο ένας μάς μυρίζει πότε ο άλλος μάς ξινίζει, τελικά ο «γαμπρός», αφού περνάει ο καιρός, δεν βρίσκεται, πάει να πει το κατάλληλο κόμμα που θέλουμε να μας εξουσιάσει.
Στην ουσία αυτό είναι οι εκλογές: επιλέγουμε τον αφέντη μας, επιμένουμε να διατρανώνουμε την πεποίθησή μας (θεωρώντας χρόνια τώρα ότι εκφράζουμε το δικαίωμα της ελευθερίας…), ότι είμαστε όντα άβουλα, που χρειαζόμαστε εκπροσώπους καλά και σώνει, ότι έτσι λειτουργεί η αντιπροσωπευτική δημοκρατία και λοιπά, άστοχα, αστόχαστα, αστεία εντέλει.
Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ λοιπόν διεκδικούν τη νίκη ώστε να μπορέσουν να σχηματίσουν κυβέρνηση, να διακυβερνήσουν, να μας οδηγήσουν στο ξεπέρασμα της κρίσης, να διασώσουν την οικονομία της χώρας, να διαφυλάξουν ή και να υπερασπιστούν την εδαφική της ακεραιότητα, να διατρανώσουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην οικουμένη την εθνική ανεξαρτησία, την προάσπιση του δημοσίου πλούτου, την υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια των Ελλήνων. Λένε κι άλλα, αλλά είναι τόσο πολλά που δεν τα αντέχει η ελλιπής μας πολιτική παιδεία (και ας πασχίζουν να μας εκπαιδεύσουν` ντουβάρια εμείς).
Επιμένουν, όμως, και τα άλλα κόμματα, μικρότερα μεν, με σημαντικά ποσοστά δε, όπως το πάλαι ποτέ κραταιό και επί δεκαετίες κυβερνών ΠΑΣΟΚ, που έχει κατρακυλήσει στο 7,5%, διατηρεί εντούτοις τη φιλοδοξία του αρχηγισμού, μια και ο πρόεδρός του είναι έμπλεος δαύτου και, επιπροσθέτως, εξακολουθεί να εκφράζει μια κοινωνική αριστερά που είχε ξεφύγει από τον κομμουνισμό της.
Ενδιαφέρον έχει η Δημοκρατική Αριστερά, ένα δημοκρατίζον(;), σοσιαλίζον(;) μόρφωμα που δείχνει μια σταθερότητα, βρέξει χιονίσει, γύρω στο 5%, ποσοστό που της εξασφαλίζει να εισέρχεται στη Βουλή και, ελισσόμενο, να συμμετέχει στην κυβέρνηση, συναποφασίζοντας για τις τύχες μας, τα παιδιά μας, το μέλλον του τόπου κι ένα σωρό θαυμαστά που επισυμβαίνουν στον στίβο της πολιτικής.
Το σθεναρό, αντικαπιταλιστικό ΚΚΕ, κλυδωνιζόμενο από τις εκσυγχρονιστικές δονήσεις του, φαίνεται αναπαυμένο στο 6%, με προοπτική, πάντα, να επιμορφωθεί το εργατικό κίνημα, να περάσει η εξουσία στα χέρια του λαού και, περνώντας από τη δικτατορία του προλεταριάτου, να φτάσουμε στην πολυπόθητη δημοκρατία. Ποιος μένει; Οικολόγοι και λοιποί πάνε, μάλλον, πάλι για βρούβες, αποδυναμώνοντας τις (τι κρίμα) αριστερές δυνάμεις, διαχέοντας τη θλίψη σε πολλούς με οικολογικές ανησυχίες και ευαισθησίες. Μένουν, λοιπόν, τα σκληρά κόμματα της Δεξιάς, ο (δεν το περίμενε ούτε στα όνειρά του να γίνει) αρχηγός των Ανεξάρτητων Ελλήνων με το 9% (λίαν ικανοποιητικό) και οι λεβέντες της Χ.Α., που, όμως, δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το (πολύ υψηλό) ποσοστό, μένοντας σε μονοψήφιο αριθμό. Για τους άλλους Ελληνες, που είναι ανέστιοι κομματικά, ουδείς ενδιαφέρεται. Από αυτούς, όμως, θα έρθει η μεγάλη έκπληξη.
