Του Τάσου Παππά
Οι πολιτικές συμμαχίες είναι το θέμα που διχάζει το στελεχικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ και κατ' επέκταση το σώμα των μελών του. Αυτό αναδείχτηκε και στην τελευταία σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Η πλειοψηφία δεν εγκαταλείπει τη θέση για συνεργασία με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις ακόμη και της λαϊκής Δεξιάς (διάβαζε Ανεξάρτητοι Ελληνες). Από την άλλη πλευρά, το «Αριστερό Ρεύμα» θεωρεί ότι μόνο «μια κυβέρνηση της Αριστεράς -και όχι κυβερνήσεις της Κεντροαριστεράς ή Κεντροαριστεροδεξιάς, ρευστού πολιτικού στίγματος και ετερόκλητου φάσματος- θα ήταν ικανή για την προοδευτική ανατροπή».
Το πρόβλημα της πλειοψηφίας είναι ότι, ενώ οι ΑΝ.ΕΛΛ. προσφέρονται για μια συνεννόηση στη βάση της αντίθεσης με το Μνημόνιο, παντού αλλού οι διαφορές με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι τεράστιες και αγεφύρωτες. Ετσι, όμως, δεν μπορεί να υπηρετηθεί μια στρατηγική σύγκρουσης με το σύστημα, με συνέπεια αυτή η τακτική να είναι ευάλωτη στην κατηγορία ότι ο στόχος είναι απλώς η κατάκτηση της εξουσίας και όχι η ριζική τομή στα πολιτικά πράγματα. Το πρόβλημα της μειοψηφίας που κοντράρει τη γραμμή Τσίπρα είναι ότι επιμένει σε μια πολιτική ανοιγμάτων που δεν βρίσκει ανταπόκριση. Οι συνεχείς προσκλήσεις για διάλογο απορρίπτονται μετά βδελυγμίας. Η εκλογή του Δ. Κουτσούμπα στο πόστο του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ προσγείωσε ανώμαλα όσους προσδοκούσαν ότι κάτι μπορεί ν' αλλάξει στο κόμμα αυτό. Ο κ. Κουτσούμπας είναι κατηγορηματικός: «Καμία συνεργασία με τους οπορτουνιστές που διέσπασαν το κόμμα».
Μπορεί η αντιπαράθεση στον ΣΥΡΙΖΑ να οδηγηθεί στα άκρα; Δεν αποκλείεται. Ο Α. Τσίπρας δηλώνει με κάθε ευκαιρία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να κυβερνήσει. Το «Αριστερό Ρεύμα» έχει άλλες προτεραιότητες. Προκρίνει ως απαραίτητη προϋπόθεση τη δημιουργία ενός αριστερού μετώπου που δεν θα περιοριστεί σε επιφανειακές μεταρρυθμίσεις, αλλά θα προχωρήσει σε ρήξεις με το καθεστώς και την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική. Για την πλειοψηφία αυτό που προέχει είναι η ανατροπή της κυβέρνησης, προκειμένου να μπει φρένο στην ανθρωπιστική καταστροφή που προκαλούν τα μνημόνια. Για να το πετύχει δεν θα διστάσει να συμμαχήσει ακόμη και με τον διάβολο. Για τη μειοψηφία το ζητούμενο δεν είναι η κυβέρνηση, αλλά η αλλαγή του κοινωνικού υποδείγματος.
Οσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα μικρό κόμμα, αυτές οι αντιθέσεις δεν είχαν νόημα, δεν απειλούσαν τη συνοχή του. Σήμερα όμως που η προοπτική της εκλογικής νίκης φαντάζει ως πιθανή, αποκτούν άλλη διάσταση. Η αντιπαράθεση στον δρόμο προς το συνέδριο θα οξύνεται και οι δύο απόψεις θα αναμετρηθούν στην κορυφαία διαδικασία. Το πιθανότερο, με βάση τους υπάρχοντες συσχετισμούς, είναι να επικρατήσει η πλατφόρμα Τσίπρα. Οχι πάντως αναίμακτα. Κάποιοι εκ των ηττημένων θα προτιμήσουν την έξοδο στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας. Αν το κόμμα θα κερδίσει απ' αυτό το ξεκαθάρισμα λογαριασμών είναι ένα ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί στην παρούσα φάση.
