Χρονογράφημα 

Του Πέτρου Μανταίου

Με αφορμή το αφρόλουτρο αισιοδοξίας που μας πρόσφερε ο πρωθυπουργός από το συνέδριο του «Economist», άρχισα να αναρωτιέμαι, γιατί αυτή η περίεργη συνήθεια: όλα τα ωραία να τα ξοδεύουν στον «Economist»… ανεκόνομιστ, και σ’ εμάς –διαβάζουμε, δεν διαβάζουμε «Economist»– να πέφτουν οι λυπητερές κατακέφαλα, και ν’ ανοίγουμε τον λογαριασμό της ΔΕΗ, με φόβο μήπως από μέσα ξεπεταχτεί καμία ταραντούλα και μας έρθει συμφόρηση στα καλά καθούμενα.

Ισως γι’ αυτό είδα στον ύπνο μου τον Βενιζέλο, τον παλιό, τον Λευτέρη, να χαϊδεύει το μούσι και να τραγουδάει ριζίτικα κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι: «Σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό χαράτσι, ναι ΧΑΡΑΤΣΙ…». Κι αφ’ όντας εξανάπεσα στον ύπνο είδα, λέει, τρεις χρυσαυγίτες, απειλητικούς πάνω από το κεφάλι μου, με τα… εξαντρίκ τατουάζ στις μπρατσάρες, να μου ζητούν επιτακτικά να κάνω δήλωση μετανοίας (δεν ξέρω για ποιο λόγο, όνειρο ήταν!), σαν αυτή που ζήτησαν (και που δεν ήταν όνειρο!) στο συνέδριο του ΚΚΕ μέλη της Κεντρικής Επιτροπής από τον Σπύρο Χαλβατζή: να αποκηρύξει τον γιο του και τας παραφυάδας αυτού!

Οπότε, σκέφτηκα, χίλιες φορές το ξυπνητό όνειρο του πρωθυπουργού με το σπινθηροβόλο βλέμμα, πως η κατάσταση ομαλοποιείται, αρχίζει να φαίνεται (και μη μας κακοφαίνεται) φως στην άκρη του τούνελ (τον εργολάβο του τούνελ θα ’θελα, αλλά ας είναι), δεν είμαστε πλέον ο αδύναμος κρίκος της Ευρωζώνης και η «Ιφιγένεια»… Εδώ σκούντησα ελαφρώς τον διπλανό μου, καθ’ όσον, έχων μελετήσει επαρκώς τον βίον της Ιφιγενείας, εν Αυλίδι και εν Ταύροις, θεωρώ αυτήν μάλλον ατυχές παράδειγμα θυσιασθείσης. Μια χαρά την έβγαλε η μικρά στα ξένα, κι αν δεν ήταν χάλια τα οικογενειακά στις Μυκήνες, κι έβρισκε και καμιά δουλίτσα, μην πάνε στράφι τα ντοκτορά, ουδείς Ευριπίδης θα ενδιαφερόταν! Το ζήτημα με τους πολιτικούς είναι ότι κάνουν τις τραγωδίες, κωμωδίες και τανάπαλιν…