Του Σωτήρη Μανιάτη
Είμαστε σε κατάθλιψη και κατάρρευση. Το παραδέχονται πλέον όλοι. Μόνο που κάθε πολιτικός σχηματισμός, από τη δική του σκοπιά έκαστος, θεωρεί ότι με αυτή τη διαπίστωση και κάμποσες άλλες ή με καταγγελίες προς κάθε κατεύθυνση τα πράγματα θα αλλάξουν.
Με το να διαπιστώνεις, για παράδειγμα, συνεχώς ότι υπάρχει φοροδιαφυγή δεν λύνεις αυτόματα και το πρόβλημα. Αυτό το ακούμε τουλάχιστον τρεις δεκαετίες τώρα. Την εξάλειψή της δεν βλέπουμε ή έστω μια κάποια προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν γίνεται να κάνεις διαρκώς επισημάνσεις περί ανάγκης απλοποίησης του φορολογικού συστήματος, αλλά και της δομής και λειτουργίας φοροελεγκτικών και φοροεισπρακτικών μηχανισμών χωρίς να φτάνεις ποτέ στο διά ταύτα. Με τις διαπιστώσεις μόνο… «χτίζω ανώγια και κατώγια…»
Το να διαπιστώνεις το πρόβλημα και ουσιαστικά να σηκώνεις τους ώμους και να ακολουθείς πιστά μια αποτυχημένη, υφεσιακή συνταγή δεν είναι λύση. Οπως λύση βέβαια δεν είναι και το να είσαι μονίμως αρνητικός σε κάθε τι που συμβαίνει, να μη βρίσκεις τίποτε το θετικό, να καταγγέλλεις τους πάντες και τα πάντα χωρίς κι εσύ να καταλήγεις ποτέ σε κάτι συγκεκριμένο. Σε πολιτικές προτάσεις δηλαδή, με σαφήνεια διατυπωμένες, που να οδηγήσουν σε διέξοδο. Να δίνουν ελπίδα, προοπτική και όχι με την τετριμμένη… θεωρία, ούτε τις γνωστές και ανέξοδες για την ώρα (καταστροφικές όπως αποδείχτηκαν σε βάθος χρόνου) παροχολογίες. Υλοποιήσιμες ιδέες, που να μπορούν να εφαρμοστούν άμεσα και όχι παραπέμποντας και πάλι στα προσεχώς.
Οι διαρκείς καταγγελίες για όλους και για όλα είναι -εκτός από εύκολες- και κουραστικές. Και σε ένα λαό μάλιστα που έχει υποστεί την τελευταία τριετία συνεχή πλήγματα και τον έχουν φτάσει στα όρια (αν όχι και κάτω από αυτά) της επιβίωσης δεν δημιουργούν απλά κατάθλιψη. Τον οδηγούν να καταθέσει τα όπλα. Να παραδοθεί. Κι αυτό είναι ίσως το χειρότερο.
Ειδικά για μερίδες πολιτών που σήμερα, παρά τα όσα έχουν υποστεί, επιμένουν να μαζεύουν τα συντρίμμια τους και να επιχειρούν να ανασκουμπωθούν, να… αναδιαρθρώσουν τα δικά τους νοικοκυριά. Περιμένουν όμως μια κίνηση που θα τους δώσει την ώθηση να αντέξουν και να προχωρήσουν. Κι ας ξέρουν ότι τα μονοπάτια πλέον είναι δύσβατα. Περιμένουν επιτέλους να δουν μια αλλαγή στις δομές αυτής της παραπαίουσας κρατικής μηχανής και της υπό διάλυση δημόσιας διοίκησης.
Το δυστυχές σε τούτη τη χώρα είναι ότι το πολιτικό προσωπικό αποδεικνύεται πολύ κατώτερο των περιστάσεων. Εξαπολύει εύκολα κατηγορίες, συνεχίζει τις υπερβολές, ψάχνει πιασάρικες ατάκες άνευ ουσίας, αναζητά τους καυγάδες και τις εντάσεις, δεν αλλάζει νοοτροπία, θεωρεί ότι απευθύνεται σε ένα συνηθισμένο σε τέτοιες τακτικές ακροατήριο. Ομως ακόμα κι αυτό έχει κουραστεί πλέον και παρακολουθεί τις λεκτικές διαμάχες μάλλον από συνήθεια, δίχως δυνάμεις αλλά και διάθεση αντίδρασης. Με ελάχιστες εξαιρέσεις τα πάνελ ενημερωτικών εκπομπών, πρωινών, απογευματινών και βραδινών φέρνουν πλέον σε μεγάλη μερίδα τηλεθεατών… τάσεις προς εμετό.
Ακόμα και οι όποιες (ελάχιστες είναι αλήθεια) εξαιρέσεις μεταξύ του πολιτικού προσωπικού δείχνουν τάσεις αλλαγής νοοτροπίας, τις καταπνίγει συνήθως η πλειονότητα. Σαν να έχουμε συνηθίσει απλώς να γκρινιάζουμε, να μουρμουράμε για όλα, να διαγράφουμε τα πάντα, να μη μας ικανοποιεί τίποτε. Λες κι αν κάποια στιγμή αισθανθείς κάπως καλά πρέπει ταυτόχρονα να νιώθεις και τύψεις. Χάσαμε το χαμόγελό μας. Κι όταν κάποιοι το βρίσκουν κρίνονται σχεδόν ως «ύποπτοι». Κι αυτό δυστυχώς είναι και επικίνδυνο και εξαιρετικά δύσκολο να αλλάξει…
