Της Βένας Γεωργακοπούλου

-Εκεί που ετοιμαζόμουν να το ρίξω στην ανάγνωση, μου 'ρθε το χαστούκι: μια εκπομπή στην τηλεόραση (που δεν είχα δει) για το βιβλίο που είχα βάλει φαρδύ-πλατύ στο προσκέφαλό μου, ξεσήκωσε τέτοιο αρνητικό ντόρο, που άρχισα να το σκέφτομαι.

-Θύμα; Μπας και το βιβλίο τής Ιζαμπέλλας Παλάσκα «Αγγελος ή δαίμονας – Ο αμφιλεγόμενος πατέρας μου» (εκδόσεις Λιβάνη) με κάνει να συμπαθήσω έναν συνεργάτη των Γερμανών, αυτόν, μάλιστα, που έριξε την ιδέα της δημιουργίας των Ταγμάτων Ασφαλείας;

-Επειδή, όμως, παραέχω εμπιστοσύνη στην κρίση μου και επειδή με τρώει η περιέργεια να γνωρίσω έναν άνθρωπο που αγνοούσα την ύπαρξή του, τον Ιωάννη Βουλπιώτη, και μαζί του μια ολόκληρη εποχή με δωσίλογους που είχαν πάρε δώσε με το γερμανικό κεφάλαιο -την οικογένεια Ζίμενς, παρακαλώ-, θα το διαβάσω το βιβλίο. Θα κρατήσω τα καλά του, θα σιχτιρίσω τα κακά του.

-Εδώ τον λατρεμένο μου Μπρούνο Γκαντζ είδα να παίζει τον Χίτλερ στα υπόγεια της καγκελαρίας και ρούπι δεν το κούνησα από τις πεποιθήσεις μου. Στις οποίες, ανήκει και μία που λέει ότι και το χειρότερο κτήνος έχει ανθρώπινα στοιχεία. Και ο στυγνότερος δωσίλογος έχει μια κόρη, που ίσως να θέλει να πει κάποτε την ιστορία του.

-Είχα κι εγώ, βλέπετε, στην οικογένειά μου έναν μπάρμπα θανατοποινίτη στην Κέρκυρα, αυτόν που θαύμαζα περισσότερο από όλους και μου έδωσε να διαβάσω την πρώτη μου «Αυγή». Κι έναν άλλο, που έτρεχε στα νιάτα του με τους Χίτες, αυτόν που αγαπούσα περισσότερο από όλους και με μεγάλωσε μέσα στο βιβλιοπωλείο του, τρυφερός σαν μωράκι.