Ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Αντώνης Μανιτάκης συμπληρώνει σε λίγες μέρες ένα χρόνο ως υπουργός στις μεταμνημονιακές κυβερνήσεις. Στις 17 Μαΐου 2012 ανέλαβε υπηρεσιακός υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση του Παν. Πικραμμένου και στις 21 Ιουνίου του ίδιου χρόνου ανέλαβε τη σημερινή θέση του μετά από πρόταση του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς του Φώτη Κουβέλη.

Ο Αντ. Μανιτάκης είχε μέχρι την υπουργοποίησή του μια λαμπρή ακαδημαϊκή σταδιοδρομία. Από το 1982 καθηγητής στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μαθητής του μεγάλου και αξέχαστου δημοκράτη Αριστόβουλου Μάνεση, τον οποίο και διαδέχτηκε στην έδρα του Συνταγματικού Δικαίου. Εχει δημοσιεύσει πάμπολλες μονογραφίες και πρωτότυπες μελέτες, έχει διδάξει σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, είναι πρόεδρος σε σοβαρές επιτροπές και ενώσεις.

Ολα αυτά φροντίζει με ακατάβλητη θέληση, σχεδόν με μάνητα, να τα διαγράψει ο κ. καθηγητής ως υπουργός της τρικομματικής κυβέρνησης του Αντ. Σαμαρά.

Ο κ. Μανιτάκης επιχειρεί να καταργήσει τις δικαστικές αποφάσεις και διαδικασίες που αντιστρατεύονται το δικό του αντισυνταγματικό νόμο για τη διαθεσιμότητα. Με την τροπολογία του στο λεγόμενο πολυνομοσχέδιο θέλει να στερήσει από κάθε δικαίωμα τους απολυόμενους του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού τομέα.

Ο κ. καθηγητής όλους αυτούς τους μήνες στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης δεν κατάφερε να βρει και να αποπέμψει τους αποδεδειγμένα κλέφτες ή καταχραστές ή ακόμη τους αιώνιους αργόμισθους -κάτι που θα ανακούφιζε το λαϊκό αίσθημα. Εκείνο για το οποίο πασχίζει και κόπτεται μανικά ο κ. Μανιτάκης είναι να μην υπάρξουν δικαστικά εμπόδια στο να οδηγηθούν στην ανεργία 15.000 δημόσιοι υπάλληλοι και να επωφεληθούν ακόμη περισσότερο οι αδίστακτοι εργοδότες του ιδιωτικού τομέα όταν θα απολύουν εργαζόμενους με ελάχιστο κόστος για αυτούς.

Στην περίπτωσή του ισχύει περίτρανα ο στίχος του Κώστα Βάρναλη «πού 'σουν νιότη που 'δειχνες πως θα γινόμουν άλλος». Να τον χαίρονται όσοι τον πρότειναν!