YΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ;
Του Γιάννη Καλαιτζή
Αγαπητοί αναγνώστες, η παραβολή των 10 παρθένων, που με θρησκευτική ευλάβεια διαβάζουν οι ιερείς της χριστιανοσύνης εκ του κατά Ματθαίον τη Μεγάλη Τρίτη, θα μπορούσε να συγκαταλέγεται στα αναρίθμητα επεισόδια της τουρκόφωνης δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής. Πράγματι τα υποκείμενα του μύθου, οι νυμφομανείς παρθένες δηλαδή, φέρουν τα τυπικά χαρακτηριστικά ηρωίδων δημοσίων θεαμάτων όπου τα πρόσωπα της παράστασης -κωμικά και καταγέλαστα αλλού- ποδηγετεί μία και μόνο ανάγκη: η εύνοια του νυμφίου. Και τον πόθο αυτό τόσο οι παρθένες της γραφής όσο και οι χανούμισσες της σειράς είναι εις θέσιν να ικανοποιήσουν έναντι οιουδήποτε τιμήματος και πάση θυσία. Το σενάριο εκπορευόμενο από τον ιερέα ή τον Αντέννα είναι ένα και το αυτό. Τις διαφορές δημιουργεί η σκηνοθεσία και το επικοινωνιακό μέσο.
Και μη νομίσεις, αναγνώστη, πως οι ομοιότητες που περιγράφουμε (Σουλεϊμάν – Νυμφίος) οφείλονται σε μία απρόοπτη εξωφρενική σύμπτωση ή ότι δημιουργήθηκαν από την έμφυτη ροπή μας στην παραδοξολογία. Εχουμε και αλλού υπογραμμίσει τα σχεδόν ταυτόσημα δομικά στοιχεία της χριστιανικής λατρείας και της τηλεοπτικής αναμετάδοσης: ακατάσχετη βία, μονιμότητα προσώπων, αμετάβλητο επαναλαμβανόμενο πρόγραμμα, ελάχιστες παραλλαγές πάνω στα αυτά θέματα. Για τούτο τα δύο επικοινωνιακά μέσα -θεία λειτουργία και τηλεοπτικό περιεχόμενο- ουδέποτε συγκρούονται. Και δυστυχώς η μνήμη μας δεν διαθέτει εξαιρέσεις για να επιβεβαιώσουμε τον κανόνα. Είναι βέβαιο εν τούτοις ότι η εκκλησία έχει καταπολεμήσει τη λογοτεχνία, το θέατρο ή τον κινηματογράφο, αλλά σιωπά απέναντι στο οποιοδήποτε τηλεοπτικό αίσχος. Και αυτό επειδή διδάσκουν και υπηρετούν τις αυτές αισθητικές και ηθικές αξίες. Οσοι λοιπόν αγανακτούν με τα δόγματα του Μέγιστου των Οθωμανών και Μεγαλοπρεπούς Σουλεϊμάν δεν έχουν παρά να καταγγείλουν τις αναμφισβήτητες κοινές καταβολές χριστιανισμού και ισλάμ, εκκλησίας και τηλεόρασης. Εθισμένοι οι εν λόγω στο ιμάμ μπαϊλντί, στα τζουτζουκάκια και τους γιαλαντζί ντολμάδες, παραμένουν αμετάπιστοι τουρκοφάγοι.
Είναι γνωστό το απόφθεγμα, χρήσιμο τις ημέρες, αυτές κατά το οποίο «μη ρωτάς τον Θεό ποιος είναι ο δρόμος για τον παράδεισο, θα σου υποδείξει τον δυσκολότερο». Και επιβεβαιώνεται πλήρως το ρητό αυτό όσον αφορά την υπό συζήτηση παραβολή, αφού η ζωή της σουλτάνας, της κοινής οδαλίσκης ή της ευνοουμένης στο χαρέμι του Σουλεϊμάν αλλά και στον νυμφώνα του κυρίου ημών, μέσα στις ίντριγκες, τις ραδιουργίες, τον φθόνο και τις αντεκδικήσεις ήταν αφόρητη.
Αλλά θα σταματήσουμε εδώ τους παραλληλισμούς μεταξύ των δύο θεαμάτων λόγω ανεπάρκειας του διαθέσιμου υλικού. Ο χρόνος που κατανάλωσε ο γράφων για τη μύησή του στη σειρά είναι ζήτημα αν ξεπερνά τη διάρκεια ενός επεισοδίου. Δεν είναι ανάγκη να πιεις όλο το βαρέλι για να καταλάβεις το ξινισμένο κρασί. Μισό ποτήρι αρκεί.
Κλείνοντας θα επισημάνω την εντυπωσιακή, κατηγορηματική και αμετάκλητη άρνηση των καλών και φρόνιμων νυμφομανών να βοηθήσουν τις μωρές. Αυτά τα υποδείγματα χριστιανικής αφοσίωσης, ιερού πάθους και αγάπης για το θείο, στην παράκληση των ανέτοιμων «Δότε ημίν εκ του ελαίου υμών ότι αι λαμπάδες ημών σβέννυνται» απαντούν ψυχρά: «Πορεύεσθαι προς τους πωλούντας και αγοράσατε». Εντολή αντάξια του νομισματικού ταμείου, της τρόικας και του Σόιμπλε.
Με την αυτή ανατριχιαστική ψυχρότητα συμπεριφέρεται και το άρρεν του μύθου. Αυτός ο πάσχων εμφανίζεται υπόπτως ως αμερόληπτος τρίτος. Παριστάνει τον κριτή, ενώ παραμένει άμεσα ενδιαφερόμενος.
Μολαταύτα δεν θα απόσχουμε από τις επικείμενες εορτές. Προ πολλού έχουμε προσχωρήσει στη λατρεία της εν Σκιάθω Παναγίας της Κουνίστρας, μεγάλη η χάρη της.
Χρόνια πολλά, αγαπητοί αναγνώστες, και καλή Ανάσταση.
www.gkalaitzis.gr
