Τρίτη ματιά
Του Γιώργου Σταματόπουλου
Χρυσίζει το γαλάζιο του Κορινθιακού από τους λόφους που τον περιβάλλουν. Ξεχύνεται αχαλιναγώγητη η ομορφιά μέσα στους κραδασμούς της γαλήνης. Γιορτάζουνν τα φυτά και τα πλάσματα. Ησυχία. Υπόκλιση στην Ανοιξη, σεβασμός στον οργασμό της Γης. Καταργούνται τα δέον~ το είναι επιβάλλεται αυτεξούσια. Το γίγνεσθαι χαμογελά και πνευματώνει την ύλη. Τόσες Ανοιξες, τόσες ζωές, τόσες επιθέσεις εναντίον της (κατά)θλιψης που προκαλούν τα μνημόνια των πολιτικών και των οικονομικών εγκεφάλων. Η χαρά ξεσπάει γενναία αλλά και η λύπη. Ολα υπηρετούν το θαύμα, ερμηνεύουν το ανερμήνευτον, φανερώνουν το ανεικόνιστο, φθεγματοποιούν το άλαλον. Εξορίζεται η βία της βιοπάλης. Παρελαύνουν στο εορταστικόν των ημερών η δόξα του ήλιου και της θερμότητας, ο αναπάντεχος ιδρώτας της μνήμης και των οστών των παλιών. Ιδρώνουν τα οστά, ποτίζοντας τη γη που τα «φιλοξενεί», τροφή και ανάσα δίνοντας στους μέλλοντες βίους, για τα αναρίθμητα χτυποκάρδια. Πόσες επαναστάσεις θα ζήσει το είδος άνθρωπος; Αμέτρητες, είναι βέβαιο. Οσο ηλίθιο και αν εμφανίζεται κατά εποχές (δεν είναι, αλλά έτσι το κάνει η εξουσία), έρχεται η ώρα που το ζώο επικρατεί σε κάθε ιδεολογία, σε κάθε πολιτισμό.
Εκείνο το ζώο που όλοι κουβαλάμε και ας λέμε άλλα, ότι έχουμε βελτιωθεί και κουραφέξαλα. Τα αστέρια του χάους χάνουν τη λάμψη τους μπροστά στον θυμό του ζώου (μας). Και οι θεοί χάνουν την απολυτότητά τους μέσα στην Ανοιξη~ αποδεικνύονται φτωχοί και κακόμοιροι (κακή μοίρα ήταν ο θάνατός τους από το ανθρώπινο πνεύμα~ και πόσο γενναία επήλθε!). Το λαχάνιασμα προς τον θάνατο χάνει τη βουή του, πολίτες φτύνουν κατάμουτρα πολιτικούς, πόσο όμως αλυσιτελώς, πόσο άσχημα. Δεν συμπορεύεται με τη Δημοκρατία η Ανοιξη, δεν κατανοούν τα παιδιά την έννοια θάνατος. Μουσική, έρωτας, ποίηση παντού και ας λείπει η σοφία. Δεν φταίμε εμείς οι ανήμποροι γι' αυτό, δεν φταίει η μικρούλα μας παιδεία, ο φτωχούλης μας πολιτισμός. Ο Απρίλης είναι ο υπέρτατος άρχων κι ας είναι λίγες οι μέρες της βασιλείας του, της τυραννίας του, του ναρκισσισμού του.
Μόνο οι γιορτές κατευνάζουν το παράδοξο της βίας (και ο τάφος και το αλκοόλ). Ευκαιρία λοιπόν να μπούμε στο πνεύμα των εορτών, στην παραίτηση από κάθε «θέλω», στο άνοιγμα των πληγών και στην προσπάθεια να τις κλείσουμε όλοι μαζί. Ετσι κάνουν όσοι αγαπάνε τη ζωή, την ορμή της και το νόημά της. Γιατί είναι πολλοί εκείνοι που, προσπαθώντας να την εξηγήσουν, ξεχνάνε γιατί ζουν, ξεχνάνε ότι ζουν~ πνίγονται στην «αλήθεια» τους, στο δόγμα τους, την ώρα που ο έρωτας, οι Ανοιξες τους προσπερνάνε χωρίς καν μια φευγαλέα ματιά, πόσω μάλλον ένα τρυφερό άγγιγμα. Ναι, έτσι είναι φριχτή η ζωή, διότι αναλύεται από φριχτούς ανθρώπους. Τι θα γινόταν, αλήθεια, αν μίλαγαν τα φυτά και τα ζώα; Αν μίλαγαν στον άνθρωπο εννοείται, γιατί μεταξύ τους…
Ευτυχώς, είμαστε δέσμιοι του φωτός και της γλώσσας~ και του βαδίσματος, μην ξεχνιόμαστε. Ωραία δεσμά… Το όνειρο και ο ίλιγγος δεν μπορούν να συντάξουν κάποιο νόημα χωρίς αυτό το φως, χωρίς αυτούς τους φθόγγους. Αρα, όλοι έχουμε δίκιο. Και οι ταπεινοί και οι επηρμένοι. Στο πανηγύρι των εορτών οφείλουμε να συμμετέχουμε άπαντες~ κακοί και ηλίθιοι, ταπεινοί και καταφρονεμένοι, αλλόφρονες και υλόφρονες, ποιητές και σκάρτοι, ρουφιάνοι και μαλάκες.
Πίνακας της Γιούλης Παπαχρήστου. Εικαστικός Σύλλογος «Μελάνθιος»
