Του Σωτήρη Μανιάτη
Είναι εύκολο σήμερα να καταγγέλλεις χούντες ή να μιλάς στο Κοινοβούλιο για κυβέρνηση Τσολάκογλου, προδότες, προσκυνημένους, κομματάρχες της Μέρκελ, κοτζαμπάσηδες και πάει κλαίγοντας. Κάποτε δεν ήταν…
Εξίσου εύκολο είναι και το 30% των ερωτηθέντων μιας δημοσκόπησης να απαντάει ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα επί χούντας. Κάποτε δεν ήταν…
Με την ίδια ευκολία δυστυχώς μπήκαν στο Κοινοβούλιο τα φασιστόμουτρα της Χρυσής Αυγής και μπορούν σήμερα να λένε από του βήματος της Βουλής ότι «χρειαζόμαστε Μεταξάδες και όχι Σαμαράδες»…
Ορισμένοι πολιτικοί από τα κόμματα του συνταγματικού τόξου ίσως να μην αντιλαμβάνονται τι έχουν καλλιεργήσει όλα αυτά τα χρόνια με τις πράξεις, τις παραλείψεις, τις συμπεριφορές ή και την… απραξία τους. Οταν ξεχειλώνεις το Σύνταγμα και τους νόμους κατά πώς σε βολεύει, όταν αφήνεις «πόρτες» και «παράθυρα» ανοιχτά, όταν ξιφουλκείς άνευ ουσίας και καλλιεργείς το έδαφος πυροδοτώντας μια σειρά από καταστάσεις επί δεκαετίες, είναι θέμα χρόνου να λουστείς και τα αποτελέσματα.
Στην τρικομματική κυβέρνηση, με τη Ν.Δ. εδώ και καιρό να ενεργεί ως έχουσα την απόλυτη πλειοψηφία, χαρακτηρίζουν αναγκαία (κάτι που είναι πασιφανές) την αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα. Κι αυτό απαιτεί μεταξύ άλλων και απομάκρυνση προσωπικού που δεν έχει τα απαραίτητα προσόντα, διαρκή αξιολόγηση, επιλογή νέων με αξιοκρατικά επιτέλους κριτήρια, διαπιστευμένα προσόντα και γνώσεις. Την ίδια ώρα όμως ακολουθούν εντελώς διαφορετική οδό στην κορυφή της δημόσιας διοίκησης. Εκεί καρατομούνται εν ριπή οφθαλμού όσοι δεν τους εξυπηρετούν, για να αντικατασταθούν με άλλους που θεωρούνται όπως φαίνεται περισσότερο προσαρμοστικοί (με την ευλυγισία του οσφυοκάμπτη που έψαχναν πάντα) στις βουλές της κυβέρνησης, η οποία αποκτά… χρώμα ολοένα και πιο βαθύ μπλε. Κι αυτό όχι γιατί δεν εκτελείται κυβερνητικός προγραμματισμός, αλλά διότι δεν εξυπηρετούνται «οι δικοί μας άνθρωποι».
Τελευταίο κρούσμα η επιχείρηση «αποκεφαλισμού» του διοικητή του ΟΑΕΔ, Ηλ. Κικίλια, από τον υπουργό Εργασίας Γ. Βρούτση. Αιτία το ότι δεν ενέδωσε σε πιέσεις για διορισμούς στελεχών στον ΟΑΕΔ επειδή τα κριτήρια ήταν κομματικά.
Παρόμοια φαινόμενα έχουν καταγραφεί και σε άλλους οργανισμούς, όπως για παράδειγμα στην ΕΡΤ με υπογραφή συμβάσεων με συμβούλους, προσωπικό ειδικών θέσεων, μεικτές παραγωγές. Αλλά και με τον τρόπο διοίκησής της που παραπέμπει συχνά σε νοοτροπίες «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», σε λογικές αποκλεισμών και λογοκρισίας.
Αλλά και στην αντιπολίτευση τα πράγματα δυστυχώς δεν είναι καλύτερα. Δεν λείπουν υπερβολές και παλαιοκομματικές αντιλήψεις. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις, για παράδειγμα, την πρόσφατη αντίδραση που προκάλεσε στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ μόλις μία λέξη που χρησιμοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας; Αναφέρθηκε σε «αναστολή» μιλώντας για το μνημόνιο, η οποία είναι ίσως και από τις λίγες που δείχνουν προς τη σωστή κατεύθυνση. Ηταν τέτοια η εσωκομματική… αναστάτωση που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξαναγκάστηκε ουσιαστικά σε αναδίπλωση, κάνοντας λόγο για… λεκτικό λάθος. Στον χώρο της Αριστεράς μόλις κάποιος αρθρώσει όχι αντίθετη αλλά έστω και διαφορετικής κατεύθυνσης σκέψη, υπάρχει μια μερίδα που σπεύδει να εξαπολύσει καταιγιστικά πυρά εναντίον του. Είναι η «λογική» που έχει οδηγήσει κατά καιρούς σε διασπάσεις…
Κάποτε πάντως θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι οι εύκολες ταμπελίτσες, οι κάθε τύπου αφορισμοί, τα γενικόλογα «όχι» ή «ναι» δίχως σαφήνεια και διέξοδο, οι διαχωρισμοί σε «δικά μας και δικά τους παιδιά», το φακέλωμα δεν είναι εξοργιστικά όταν συμβαίνουν από δεξιά και… άγια όταν προέρχονται από αριστερά. Το δεύτερο εξοργίζει πολύ περισσότερο. Ξενίζει και φοβίζει γι' αυτό που καλλιεργείται και έπεται…
Οσο εξακολουθούν τέτοιου τύπου συμπεριφορές, στρώνεται το χαλί σε κάθε φασίστα, σε κάθε νοσταλγό της χούντας να παίξει το παιχνίδι του. Και σπρώχνονται πολίτες, που ήδη σιγοτραγουδούν «βαρέθηκα τη μίζερή μου φύση..» (Νικόλας Ασιμος), σε εύκολα αλλά επικίνδυνα συμπεράσματα. Κι αυτό πρέπει επειγόντως να το συνειδητοποιήσουν. Διαφορετικά, σύντομα θα αρχίσει και πάλι ο «συνωστισμός» όσων θα πέφτουν από τα σύννεφα…
