Αδοξος ήταν στη χώρα μας ο εορτασμός της εργατικής γιορτής της Πρωτομαγιάς, με μια συγκέντρωση άτονη, υποτονική καλύτερα. Αδοξος μεν, χαρακτηριστικό δε της απογοήτευσης που έχει εμφιλοχωρήσει στις ελπίδες και τις προσδοκίες των εργαζομένων και, ίσως, και του εργατικού κινήματος. Η μικρή συμμετοχή στη συγκέντρωση δηλώνει την άρση εμπιστοσύνης των εργαζομένων στις διοικήσεις των συνδικαλιστικών τους σωματείων, που είναι ταυτόχρονα και ένα μήνυμα προς αυτές για αλλαγή αγωνιστικής τακτικής και συμπεριφοράς στη διαφύλαξη των δικαιωμάτων των εργατών, που έχουν κατακτηθεί με άφθονο αίμα και αμέτρητες χαμένες ζωές.
Είναι αναπόφευκτη η συγκριτική ματιά με άλλες χώρες και κυρίως εκείνες του ευρωπαϊκού Νότου, που βάλλονται και πλήττονται από την πολιτική των μνημονίων, που επιβάλλουν οι ισχυροί της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Σχεδόν ένα εκατομμύριο κόσμος ξεχύθηκε στην πλατεία της Μαδρίτης στην Ισπανία, ενώ χιλιάδες διαδηλωτές κατέκλυσαν την πλατεία Ελευθερίας στη Λισαβόνα της Πορτογαλίας, κραυγάζοντας την αντίθεσή τους στα μέτρα λιτότητας. Μάχες έγιναν και στο Βερολίνο κόντρα στους νεοναζί που υποστήριξαν τα δικαιώματα μόνο των Γερμανών εργατών και έχοντας ως κύριο σύνθημα στα πανό τους «πολεμήστε τον καπιταλισμό», που είναι και το ζητούμενο για όλους τους εργάτες στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Στο Τορίνο της Ιταλίας έμφαση έδωσαν οι διαδηλωτές στην ανεργία και στην καταπολέμησή τους. Αυτό είναι σωστό, διότι τα συνδικάτα οφείλουν να έχουν συγκεκριμένα αιτήματα και στόχους στις διαδηλώσεις τους ώστε να γίνονται κατανοητά από όλον τον πληθυσμό. Εως και στο άντρο του καπιταλισμού, στο Μπαχρέιν, οι εργαζόμενοι διαδήλωσαν, απαιτώντας καλύτερη εργατική νομοθεσία και καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας. Οπως και στη Γερμανία έτσι και στη Γαλλία οι ακροδεξιοί θέλησαν να εκφράσουν φιλεργατικά αισθήματα, καταποντίστηκαν, όμως, από το Μέτωπο της Αριστεράς.
Θα όφειλαν τουλάχιστον να προβληματιστούν οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών ενώσεων της χώρας, να ξαναβρούν την επαφή τους με το εργατικό κίνημα και την κοινωνία. Ας μη ζητήσουν συγγνώμη για την έως τούδε κομματική εξάρτησή τους και την κρατικοδίαιτη εξουσία τους. Ας αποφασίσουν να πείσουν ότι είναι έτοιμοι να αλλάξουν αγωνιστική τακτική, σε συνεννόηση όμως με τους εργάτες και όχι με τους εργοδότες (τους), δηλαδή την κρατική εξουσία. Οι καιροί είναι, πλέον, μενετοί.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
Πολλές συγκεντρώσεις, λίγη συμμετοχή
