Το χρονογράφημα της Αννας Δαμιανίδη που προκάλεσε τόσες αντιδράσεις -τόσο θετικές όσο και αρνητικές- δεν είχε στόχο την ποιήτρια Κική Δημουλά αλλά την κοινοτοπία της λογικής εκείνης που εξισώνει τους μετανάστες με το έγκλημα και τον φόβο. Είναι άραγε πολυτέλεια η συζήτηση αυτού του ζητήματος στις μέρες μας ή μήπως είναι υπερβολικό να ζητάμε από τους πνευματικούς ανθρώπους να μην κάνουν τόσο εύκολα τέτοιες γενικεύσεις;
Δεν πρόκειται να αποτιμήσουμε εδώ το σημαντικό έργο της κυρίας Δημουλά, αλλά ούτε να ασχοληθούμε με τα φασιστικά και ρατσιστικά κατακάθια που βρήκαν την ευκαιρία να απλώσουν τη βρομιά τους στο Διαδίκτυο και αλλού…
Υπάρχουν όμως μερικά πράγματα που πρέπει να διευκρινιστούν: το πολιτικά ορθό, που τόσο ειρωνικά αντιμετωπίστηκε, έχει να κάνει στην περίπτωση αυτή με τη βασική αρχή να μην κατηγορείται κανείς για την καταγωγή του ή την εθνικότητά του ή το χρώμα του ή τη θρησκεία του, και αυτή η αρχή έχει γίνει αποδεκτή στην πολιτισμένη ανθρωπότητα με μεγάλη προσπάθεια, με μάχες, με πολέμους, με θυσίες. Αυτή η κατάκτηση δεν αφορά άραγε την Ελλάδα; Για μας είναι μια βασική αρχή για τις ανθρώπινες σχέσεις, είτε μιλάμε για μια χώρα με μετανάστες είτε χωρίς.
Ενα δεύτερο στοιχείο που πρέπει να επισημάνουμε είναι η ευκολία με την οποία έσπευσαν αρκετοί στα μεγάλα και σοβαρά μέσα ενημέρωσης να υιοθετήσουν αβίαστα τη βολική και παρόμοια θέση, ότι τάχα η Α. Δαμιανίδη «παραποίησε» τα λεγόμενα της ποιήτριας. Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να ζητούν και τη διαγραφή της Α. Δαμιανίδη από την Ενωση Συντακτών. Μήπως θα έπρεπε όλοι αυτοί να αναζητήσουν το σύνολο του απομαγνητοφωνημένου κειμένου, το οποίο δόθηκε στη δημοσιότητα ως μονόλογος της Δημουλά, ενώ στην πραγματικότητα υπήρξε διάλογος και παρεμβάσεις των συνομιλητών της. Το βίντεο υπάρχει πλήρες για όποιον θα ήθελε να αποκτήσει πλήρη εικόνα, πριν ζητήσει διαγραφές!
Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και με όσα δημοσιεύτηκαν, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι πράγματι η ποιήτρια δεν μπορεί τους μετανάστες [«συνεχής κίνδυνος», «ο φόβος είναι απεριόριστος», «κάπως πρέπει να μοιραστούν οι χώροι» (!)]. Κυρίως όμως η Α. Δαμιανίδη δεν είχε βάλει καμία φράση σε εισαγωγικά, αλλά αποτύπωσε με τον δικό της εξαιρετικό τρόπο, στο πλαίσιο του χρονογραφήματός της, την ουσία όσων είπε η κ. Δημουλά. Και δεν έπεσε καθόλου έξω.
Δεν πρόκειται, τέλος, να κρίνουμε την εσπευσμένη προσπάθεια αρκετών δημοσιογράφων και μη να «επανορθώσουν» τη ζημιά που έγινε στη δημόσια εικόνα της κ. Δημουλά, σπεύδοντας να κατακεραυνώσουν την Αννα Δαμιανίδη για το ελεύθερο χρονογράφημά της. Κατανοούμε τις υποχρεώσεις τους, τις δεσμεύσεις τους, ακόμη και τις απόψεις τους, που συχνά δεν τολμούν να τις εκφράσουν ελεύθερα. Απλώς δεν τις συμμεριζόμαστε…
