Του Πέτρου Μανταίου

Υπάρχουν και οι οφειλέτες τραπεζικών δανείων, στεγαστικών και καταναλωτικών. Που δεν μπορούν να τα πληρώσουν. Οφειλές από εποχής δανειοφρενίτιδας, όπου οι δανειζόμενοι είχαν «τράτο» που τους επέτρεπε να δανείζονται.

Ή δεν είχαν και πολύ «τράτο», αλλά οι τράπεζες, με άφθονο, τότε, αποθεματικό προς δανεισμό, τους «παραμύθιαζαν» με δανεικά σχεδόν …χάρισμα και, μετά, τους έστελναν, με αδιάβαστα τα ψιλά γράμματα στα δανειακά συμβόλαια, στην «ηλεκτρική καρέκλα» του …ανάπηρου (των αδυνάτων αδύνατον να …κινηθεί προς αποπληρωμή του χρέους) οφειλέτη.

Αυτές οι δύο κατηγορίες δανειοληπτών, οι, ας πούμε, προσεκτικοί και οι «παραμυθιασμένοι», εδώ και καιρό, με την κατάρρευση των οικογενειακών εισοδημάτων λόγω κρίσης (και …ακρισίας όσων την διαχειρίστηκαν) συγχωνεύτηκαν (επίκαιρο ρήμα!) εις κατηγορίαν μίαν: των μη δυναμένων.

Που αυτή τη στιγμή («Εφ.Συν.» 26/11) αφορά το 1 στα 3 μη εξυπηρετούμενα καταναλωτικά δάνεια και το 22% των στεγαστικών∙ σε χρηματική αποτίμηση, περίπου 20 δισ. ευρώ. Μέγα ποσό και …παρεμπιπτόντως μέγα κοινωνικό ζήτημα.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις –πάλι λόγω κατάρρευσης εισοδημάτων– ληξιπρόθεσμες οφειλές από φόρους. Αυτές, από τις αρχές του χρόνου («Νέα» 8/11), ανήλθαν σε 10 και πλέον δισ. ευρώ και αφορούν χιλιάδες φορολογουμένους. Επίσης μέγα ποσό …παρεμπιπτόντως και μέγα κοινωνικό ζήτημα.

Αφού λοιπόν και στα ανεξόφλητα δανεικά από τράπεζες και στις ληξιπρόθεσμες οφειλές από φόρους το κράτος αντελήφθη (κάτι που κι ένας ηλίθιος θα καταλάβαινε) ότι και τα λεφτά είναι πολλά και το κοινωνικό ζήτημα μεγάλο, αποφάσισε (όπως θα έκανε κάθε σωστό, ευνομούμενο κράτος) να παρέμβει, νομοθετώντας και ρυθμίζοντας, επ’ ωφελεία, όχι μόνον του …εαυτού του και των τραπεζών, υποτίθεται, αλλά και των οφειλετών, που συνιστούν και το κοινωνικό ζήτημα. Ποιος Θανάσης!

Από τους οφειλόμενους φόρους διαγράφονται μόνον προσαυξήσεις. Στις δε οφειλές προς τράπεζες, οι ρυθμίσεις προς οφειλέτες είναι τόσο …ευνοϊκές που θα παραλαμβάνουν εξοφλητική απόδειξη από τον …Αγιο Πέτρο.