Την παρθενική της συνεδρίαση συγκαλεί σήμερα η Κεντρική Οργανωτική Επιτροπή Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, σε μια απελπισμένη προσπάθεια συνένωσης εν όψει του συντακτικού συνεδρίου του Φεβρουαρίου, οπότε θα επιχειρηθεί η ύστατη προσπάθεια για την ανασυγκρότηση-αναγέννηση του κόμματος.
Τη χειρότερή του περίοδο περνά το πάλαι ποτέ «ένδοξο» σοσιαλιστικό κίνημα, αφού στις δημοσκοπήσεις καταγράφεται τελευταίο κόμμα!
Ο χειμαρρώδης στον λόγο του Ευάγγελος Βενιζέλος αμφισβητείται πανταχόθεν, δημοσίως, ως πρόεδρος μαζί και οι επιλογές του στην πολιτική σκηνή.
Και πάντα αιωρείται υπέρ τις κεφαλές πρώην υπουργών και του ίδιου του προέδρου η λίστα Λαγκάρντ, που διαβιβάστηκε στη Βουλή προκειμένου να αναζητηθούν τυχόν ποινικές ευθύνες τους. Είναι αγωνιώδης η προσπάθεια Βενιζέλου να λειτουργήσει ενωτικά, προσπαθώντας να πείσει ιστορικά στελέχη της παράταξης να επανακάμψουν ή να συμβάλουν με καθοριστικό τρόπο στο δύσκολο εγχείρημα της ανασύστασης.
Πώς κατάντησε σκορποχώρι το έως πρότινος παντοδύναμο κόμμα, εύκολο είναι να ερμηνευθεί. Δεν μπόρεσαν τα στελέχη του να μείνουν κοντά στην κοινωνία, μάλλον αποκόπηκαν τελείως απ' αυτή, αδιαφορώντας για τα προβλήματα νευραλγικών παραγωγικών στρωμάτων, κατατριβόμενοι σ' έναν ανηλεή τρόπο τρυφηλότητας και ματαιοδοξίας.
Νομιμοποιώντας τις μίζες στις προμήθειες νομιμοποίησαν ταυτοχρόνως και μια ευτέλεια της πολιτικής, προώθησαν, με τη βοήθεια των media, το απεχθές life style, τον εύκολο πλουτισμό, τον αμοραλισμό στην πολιτική, τον αυταρχισμό στην άσκηση της εξουσίας.
Επί δεκαετίες κατάφερε να έχει την κοινωνία μαζί του (αναγνώριση Εθνικής Αντίστασης, ισονομία ανδρών-γυναικών, άφθονες παροχές σε μισθούς-συντάξεις κ.ά.), έφτασε, όμως, σε αδιέξοδο. Διότι όλα έγιναν με δανεικά, δεν μερίμνησε για την ανάπτυξη, την πρωτογενή παραγωγή, τον τουρισμό, την επέκταση βιοτεχνιών, για όλα εκείνα που θα δημιουργούσαν θέσεις εργασίας.
Αντ' αυτού μας παραπλάνησε με τις «φούσκες» του χρηματιστηρίου, με τις εξωχώριες εταιρείες, με τη λαμπηδόνα που έφερνε η εμφάνιση στην τηλοψία και το πρεστίζ που προέκυπτε από τις σχέσεις με την ελίτ της χώρας (εφοπλιστές – βιομήχανους – μεγαλοεπιχειρηματίες…).
Οπως όλα δείχνουν (όχι μόνο οι δημοσκοπήσεις), το ΠΑΣΟΚ έχασε το τρένο.
Εξακολουθεί ίσως να έχει κοινωνικό χαρακτήρα (οι ΕΑΜογενείς και οι κεντρώοι έχουν συρρικνωθεί, όμως), αλλά δεν φαίνεται ικανό (η ηγεσία του, αλλά και κάθε επίδοξος αρχηγός) να ξανασυναντηθεί με τη βάση της κοινωνίας, η οποία έχει αλλού στρέψει το ενδιαφέρον της και τις ελπίδες της.
Μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να επιτρέψει αυτή τη συνάντηση. Αλλά, βεβαίως, όπως πολύ καλά γνωρίζουν τα στελέχη του, είναι δύσκολα τα θαύματα στον χώρο της πολιτικής. Εκεί απαιτείται, πλέον, ειλικρίνεια, μετάνοια, συγγνώμη και όραμα Δημοκρατίας. Γιατί ο σοσιαλισμός πέθανε, ο δικός τους σοσιαλισμός.
