Του Τάσου Παππά
Επικαλούνται διαρκώς οι κυβερνητικοί παράγοντες το δημόσιο συμφέρον για να δικαιολογήσουν την απόφασή τους να επιστρατευτούν οι εκπαιδευτικοί. Πρόκειται για την κλασική λογική που προβάλλουν οι εξουσίες κάθε φορά που οι πολιτικές τους συναντούν σφοδρές αντιδράσεις και αναγκάζονται να πάρουν μέτρα αντιμετώπισής τους. Αρκετές φορές οι απαντήσεις που δίνουν κινούνται στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας.
Πράγματι η συγκεκριμένη επιλογή είναι ευάλωτη στην κριτική τόσο στο θεσμικό επίπεδο, γιατί είχε προληπτικό χαρακτήρα, γιατί στηρίζεται σε μια αυθαίρετη ερμηνεία του Συντάγματος, γιατί μετατρέπει τη Διοίκηση σε δικαστή, όσο και στο πολιτικό επίπεδο, γιατί δεν μπορεί μια δημοκρατία να λειτουργεί με αυταρχικό τρόπο κατ’ επανάληψη. Να θυμίσουμε εδώ ότι είναι η τρίτη φορά μέσα στο 2013 που κηρύσσεται πολιτική επιστράτευση. Κάποτε η επίταξη ήταν η έσχατη επιλογή και αφού προηγουμένως είχαν εξαντληθεί όλα τα άλλα ηπιότερα μέσα για τη διευθέτηση των διαφορών. Το τελευταίο διάστημα οι κυβερνήσεις, προτάσσοντας το δημόσιο συμφέρον, τη χρησιμοποιούν καταχρηστικά.
Τι είναι όμως δημόσιο συμφέρον και ποιος το ορίζει; Εχουμε να κάνουμε με μια έννοια πολύ ελαστική. Για παράδειγμα, για την τρικομματική κυβέρνηση το δημόσιο συμφέρον επιτάσσει την πιστή εφαρμογή του Μνημονίου με όλους τους τρόπους και με κάθε θυσία γιατί, όπως ισχυρίζεται, μόνο έτσι θα σωθεί η χώρα από τη χρεοκοπία. Διακηρύσσει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση και όποιοι αρνούνται τη θεωρία του μονόδρομου είναι επικίνδυνοι, τυχοδιώκτες, οπαδοί του λόμπι της δραχμής.
Αντιθέτως, για τον ΣΥΡΙΖΑ δημόσιο συμφέρον είναι η κατάργηση των μνημονίων και η εφαρμογή μιας άλλης στρατηγικής γιατί, κατά την ανάλυσή του, μόνο τότε θα μειωθεί η ανεργία, θα έρθει η ανάπτυξη και θα σταματήσει η ανθρωπιστική καταστροφή που πλήττει την Ελλάδα. Για το ΚΚΕ το δημόσιο συμφέρον θα υπηρετηθεί με πληρότητα και προς όφελος των εργαζομένων αν η Ελλάδα φύγει από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ευρώ, αν μονομερώς καταργήσει το χρέος, αν κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής, αν σε τελική ανάλυση ανατραπεί ο καπιταλισμός.
Και οι τρεις γραμμές κατατίθενται στη δημόσια συζήτηση, συγκρούονται και προσπαθούν να κερδίσουν το εθνικό ακροατήριο. Υπάρχει περίπτωση να συναντηθούν σε κάποιο σημείο; Να συγκλίνουν; Καμία. Τις χωρίζουν σινικά τείχη. Συνεπώς ποιος ορίζει τι είναι δημόσιο συμφέρον; Αυτός που έχει την ισχύ, αυτός που έχει τη δύναμη, την πλειοψηφία, έτσι όπως αυτή εκφράζεται στις εκλογές και αποτυπώνεται στη σύνθεση του Κοινοβουλίου. Αυτός επιβάλλει την αφήγησή του ερμηνεύοντας με βάση τα συμφέροντα που εκπροσωπεί και τις ιδεολογικές κατευθύνσεις του τις διαθέσεις της κοινωνίας. Η εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος, όπως το αντιλαμβάνονται τα κόμματα σε μια δεδομένη στιγμή, είναι το επιχείρημα που διακινούν (χτες, σήμερα, αύριο) για να εξηγήσουν τη στάση τους μέσα και έξω από τη Βουλή. Βαφτίζουν το κομματικό συμφέρον δημόσιο και πορεύονται. Επιχείρημα προδήλως μαχητό.
