Σε ποιον, αλήθεια, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ο «πολύς» Σόιμπλε για την ανεργία που πλήττει τους νέους στην Ευρώπη; Τι είδους πρωτοβουλίες αναλαμβάνουν Μέρκελ και Ολάντ για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο; Οσο αστείο ακούγεται, να ανησυχούν οι υπαίτιοι αυτής της ανεργίας, άλλο τόσο υποκριτικό και επικίνδυνο είναι για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ολοι οι εν λόγω πολιτικοί γνωρίζουν ότι απ' αυτό που κινδυνεύει η Ε.Ε. και η φιλελεύθερη πολιτική της είναι το ξέσπασμα των νέων που νιώθουν εκτός κοινωνίας ως άνεργοι. Αυτό τους ανησυχεί και όχι το όψιμο τάχα ενδιαφέρον των πολιτικών για την καταπολέμηση της ανεργίας.
Είναι εξοργιστικό να ακούς από ανθρώπους που οδήγησαν ολόκληρες κοινωνίες στην απόγνωση και τον οικονομικό μαρασμό (με όλα τα συμπαρομαρτούντα…) να κόπτονται για τη δημιουργία θέσεων εργασίας για τους νέους και ότι τάχα αυτό αποτελεί υψίστη προτεραιότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τι να πουν οι νέοι της Δυτικής Μακεδονίας, το ποσοστό ανεργίας των οποίων φτάνει στο δυσθεώρητο (αδιανόητο, αλλά πραγματικό) ποσοστό του 72,5%; Τι να πουν οι νέοι της ισπανικής περιοχής Θέουτα (ποσοστό 70,6%) ή των Καναρίων νήσων (62,6);
Ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών αντιλαμβάνεται ότι τέτοια ποσοστά ανεργίας, εάν διατηρηθούν επί μακρό διάστημα, θα προκαλέσουν, νομοτελειακά σχεδόν, κοινωνική έκρηξη. Είναι το μόνο που απεύχεται και τρέχει τώρα να το προλάβει' να παραμείνει ελέγξιμο το ποσοστό ανεργίας. Θράσος και υποκρισία ταυτόχρονα από τους ισχυρούς της Ευρώπης. Αλλη μια γαλλογερμανική πρωτοβουλία για το καλό -τάχα- της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δημιουργούν οι ίδιοι την ανεργία και όταν βλέπουν ότι τα ποσοστά ξεφεύγουν από τα ανεκτά όρια επιβίωσης παρεμβαίνουν με προγράμματα, που στην πραγματικότητα προβλέπουν ψιχία θέσεων εργασίας, για να προλάβουν το ξέσπασμα της οργής.
Τι αλήθεια θα πουν οι υπουργοί Εργασίας και Απασχόλησης των χωρών-μελών της Ενωσης στη σύνοδο που διοργανώνει στις 3 Ιουλίου στο Βερολίνο η Γερμανίδα καγκελάριος σχετικά με το κρίσιμο ζήτημα της ανεργίας των νέων; Θα καταθέσουν κοινές προτάσεις. Είναι αυτό δυνατόν; Θα αποκομίσουν, ισχυρίζονται, διδάγματα από όλη την ευρωπαϊκή εμπειρία, τις καλύτερες λύσεις για τη μείωση της ανεργίας των νέων. Ποιες εμπειρίες και ποιες λύσεις; Δεν έχουν σημασία για τους Γερμανούς και τους Γάλλους οι απαντήσεις. Διότι γνωρίζουν ότι όλα παίζονται όχι στην αναζήτηση των γενεσιουργών αιτίων της ανεργίας αλλά στις εντυπώσεις, τις διακηρύξεις, την τάχα μου ευαισθησία τους (επί χάρτου, αποκλειστικά) για το μέλλον της Ε.Ε. και της ανθρωπότητας. Το θράσος και η υποκρισία έχουν, όμως, όρια.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
