Του Φώτη Παπούλια
«Μπορούμε και εκτός νόμου» είπε χθες ο γενικός γραμματέας της Χρυσής Αυγής σε ομιλία του. Ο Ν. Μιχαλολιάκος ουσιαστικά απειλεί τη δημοκρατία, το πολίτευμα που του επιτρέπει να εκφράζει τις φασιστικές απόψεις του, να μιλάει στη Βουλή και να τρομοκρατεί στο όνομα της εθνικής καθαρότητας όλους όσοι πιστεύουν στη δημοκρατία.
Ο Ν. Μιχαλολιάκος με τη φράση του ουσιαστικά προαναγγέλλει έναν σκοτεινό και ολέθριο δρόμο για τον τόπο. Τι υπονοεί; Τη δημιουργία νέων ταγμάτων ασφαλείας, τον ζόφο μιας νέας «νύχτας των κρυστάλλων» και, κατά συνέπεια, ένα νέο αιματοκύλισμα. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι κόμμα που σέβεται τη δημοκρατία. Λειτουργεί χάριν της ανοχής που επιδεικνύει ο κοινοβουλευτισμός απέναντι και στους εχθρούς του. Γιατί η Χρυσή Αυγή είναι εχθρός της δημοκρατίας και κατ' επέκταση εχθρός του λαού. Η «λεοντή» που κατά καιρούς ενδύεται το φασιστικό μόρφωμα για να εμφανιστεί ως δήθεν υποστηρικτής του λαού ουσιαστικά επιδιώκει να καταστήσει συνενόχους της όσους -παγιδευμένοι στην εύκολη αντίληψη περί «τιμωρών και ηθικών πολιτικών»- επιζητούν να τιμωρήσουν το φαύλο πολιτικό σύστημα.
«Μπορούμε και εκτός νόμου» διατυμπανίζει ο Ν. Μιχαλολιάκος, όταν την ίδια ώρα οι χρυσαυγίτες με όπλα τον τρόμο και τον φόβο επιτίθενται εναντίον εκείνων που τους θεωρούν εχθρούς τους. Δηλαδή, το σύνολο των πολιτών αυτής της χώρας, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που ατυχώς προτίμησαν στις εκλογές τα «νταβραντισμένα» παλικάρια, τους «ζηλωτές» της εθνικής καθαρότητας, τα βλαστάρια της νέας εθνικοφροσύνης.
«Μπορούμε και εκτός νόμου» ισχυρίστηκε ο Ν. Μιχαλολιάκος. Επί της ουσίας είπε την αλήθεια, αυτήν που επιμελώς προσπαθεί να αποκρύψει, ότι δηλαδή οι φαιοί σχηματισμοί μόνο στο σκότος μπορούν να λειτουργήσουν. Το φως τούς προκαλεί «αλλεργία» και η δημοκρατία είναι ο βασικός τους αντίπαλος. Ο Ν. Μιχαλολιάκος με το «μπορούμε και εκτός νόμου» ουσιαστικά προαναγγέλλει έναν νέο κύκλο βίας και αίματος, επιθυμώντας να πάρουν τα παιδιά των ταγματασφαλιτών μια «ιστορική ρεβάνς». Μόνο που ο κ. Μιχαλολιάκος αγνοεί ότι η δημοκρατία μπορεί να διακρίνεται από την ανοχή αλλά όχι από αδυναμία να προστατεύσει το ίδιο το πολιτικό της σώμα. Ισως η ρήση του Ροβεσπιέρου «ο οίκτος είναι προδοσία» να είναι μία από τις απαντήσεις της δημοκρατίας.
