Του Τάσου Τσακίρογλου
«Εχουμε την πιο μορφωμένη γενιά στην Ιστορία της ηπείρου μας, και την έχουμε στην αναμονή». Με τα λόγια αυτά ο Ενρίκο Τζιοβανίνι, υπουργός Εργασίας της Ιταλίας, έδωσε το στίγμα της Ευρωπαϊκής Διάσκεψης στο Παρίσι για την ανεργία των νέων, ενώ ο Γάλλος ομόλογός του Μισέλ Σαπέν παραδέχτηκε ότι αυτή προκλήθηκε κυρίως από την προσπάθεια αντιμετώπισης των οικονομικών προβλημάτων με την επιβολή μέτρων αυστηρής λιτότητας.
Θα μου πείτε, στο σπίτι του κρεμασμένου μιλάνε για σκοινί; Φυσικά, καθώς οι διαπιστώσεις και οι υποσχέσεις είναι ανέξοδες, για να μη μιλήσουμε για την ανοιχτή κοροϊδία σαν αυτή των Σαμαρά-Στουρνάρα που όσο πιο βαθιά βουλιάζουμε στην κινούμενη άμμο της ύφεσης, τόσο περισσότερο οραματίζονται «καλά νέα», «αντιστροφή της κατάστασης» και μια ανάπτυξη που όλο έρχεται και ποτέ δεν φτάνει.
Ο ίδιος ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, αναφερόμενος στη νεανική ανεργία, έκανε λόγο για «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», ενώ ο Ιταλός πρώην πρωθυπουργός και εκλεκτός της Διεθνούς των Τραπεζών, Μάριο Μόντι, είπε ότι «για τους λαϊκιστές είναι εύκολο να προκαλούν τα πιο χαμηλά ένστικτα των ανθρώπων απέναντι σε όσους είναι διαφορετικοί». Ομως τι είναι αυτό που γεννά τα «χαμηλά ένστικτα»; Η υποβάθμιση της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων, η διάλυση του κοινωνικού δικτύου ασφαλείας, η χαλάρωση του κοινωνικού ιστού, οι ματαιωμένες ελπίδες, οι διαψεύσεις των προσδοκιών και οι κραυγαλέες ανισότητες συνιστούν τον κοινωνικό ορίζοντα των σημερινών νέων, οι οποίοι αποτελούν έτσι ένα ιδανικό ακροατήριο για τους λαϊκιστές και τους δημαγωγούς της ακροδεξιάς στην Ευρώπη ή στρατολογούνται στις τάξεις τρομοκρατικών ομάδων πολιτικού ή θρησκευτικού χαρακτήρα.
Η οργή, ο θυμός και η αγανάκτηση για ένα στερημένο παρόν και ένα σκοτεινό και αβέβαιο μέλλον αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα που έτσι και αλλιώς δεν προοιωνίζεται κάτι καλό. Οι χώρες του Νότου στερούνται τα καλύτερα στοιχεία της νεολαίας που τις εγκαταλείπουν σε αναζήτηση καλύτερης τύχης, ενώ η έλλειψη ορατής και πειστικής εναλλακτικής λύσης οδηγεί την πλειοψηφία εκείνων που μένουν σε μια μίζερη ιδιώτευση και διαχείριση της ατομικής μιζέριας.
Και η λύση; Πάντως όχι αυτή που πρότεινε ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου, αποδεικνύοντας τη βαθιά παρακμή και συνευθύνη της Σοσιαλδημοκρατίας. Είπε ο Μάρτιν Σουλτς: «Οι χώρες της Μεσογείου θα πρέπει να λύσουν τα προβλήματα ανάπτυξης και ανεργίας κοιτάζοντας προς τον Νότο. Μια προνομιακή συμφωνία με τις βορειοαφρικανικές χώρες θα επιτρέψει σε εταιρείες του ευρωπαϊκού Νότου να κάνουν εξαγωγές και κατασκευές εκεί». Η λύση λοιπόν δεν είναι η αναδιανομή εισοδήματος εντός της Ε.Ε προς όφελος των φτωχότερων χωρών και πληθυσμών, αλλά η μετακύλιση της ευρωπαϊκής μιζέριας ακόμα πιο νότια: στον «σκουπιδοτενενέ» της Β. Αφρικής. Δηλαδή περίπου ότι κάνουμε και με τα τοξικά απόβλητα.
Οι οικονομικές ελίτ της Ευρώπης και πολιτικοί τους εκπρόσωποι παραμένουν αμετανόητοι και δεν αντιλαμβάνονται ότι η διαρκής απώλεια της νομιμοποίησης ανοίγει τον ασκό του Αιόλου και προμηνύει καταιγίδες που η μυωπική τους όραση αδυνατεί να συλλάβει.
